Crimineel gedrag Google Nest

Angelique heeft mij zo gemist en geeft me dan ook enorm veel knuffels. Aangezien jullie dit verslag op Pindat lezen heeft ze me niet dood geknuffeld. Als we s avonds op de bank zitten zien we een nieuwsbericht over een cokewasserij. Omdat we niet zo goed weten wat het precies inhoud vraag ik het aan Google Nest. En weet je wat die antwoord: "ik weet niet wat je bedoelt." Tja. Precies een antwoord dat mij achterdochtig maakt.
 

Dat doe je zelf

Na een goede nachtrust en een leuk ontbijt vertrek ik rond half tien bij Angelique, die niet op de foto wil vanwege een dikke lip.
Al snel vind ik de eerste aanwijzing dat ik  terug bij op de route ben. In tegenstelling tot gisteren loop ik vandaag de eerste kilometers op harde en droge paden.
Ik probeer opnieuw een selfie te maken. Zoals misschien bekend werkt de selfie-camera van mijn telefoon niet meer. Ik kan wel de 3-poot en zelfontspanner gebruiken. Dat doe ik niet, die zit in mijn rugzak en ik heb nog niet uitgedokterd hoe dat werkt. Ik doe het uit de hand en gok erop dat het wel goed komt. Als ik het resultaat zie, denk ik dat ik nog iets kan leren de komende dagen.
 

Benidorm Bastaards

Op Landgoed pannenhoef kom ik voor t eerst een teken tegen dat ik alleen kan van speciale parkeerplaatsen en toiletten. Mijn 'Wheelie-vriendinnen" weten hier misschien wel raad mee. Door de vele regenval zijn kleine stukjes lastig begaanbaar maar het pad ligt hoog genoeg. De sloten hier maken geen kans op extra ruimte richting het pad. Het naastgelegen wei daarentegen is volledig ingenomen. Dat levert een heel mooi uitzicht op:  t water weerspiegelt de lucht en bomen.
 

Ik voel nattigheid

Als mijn blaas laat weten dat hij geleegd wil worden zoek ik een geschikt plekje. Langs een smal bospad staat een soort rodondendron. Door zijn vorm lijkt het een koepel met een ingang aan de kant van het pad. De ingang wordt deel versperd door een boom. Ideaal plekje voor een nummer 1 (USA). Als ik weer recht wil gaan staan om mijn wandelbroek goed te doen, blijft mijn rugzak vast zitten in de takken. Half gehurkt-half staand met mijn broek in een hand probeer ik een beetje te draaien om de takken achter de rugzak weg te duwen. Ik verlies mijn evenwicht, steek mijn handen vooruit en wat denk je? De rugzak komt los, ik leun met een hand tegen de boom, broek terug op mijn knieën. Ik hijs die laatste omhoog en stap het pad op om me daar te fatsoeneren.
 

Gebundeld

Onderweg kom ik een gedicht tegen in Cortenstaal en denk aan mijn eigen boekje dat ik uit ga brengen. Nog enkele weken wachten dan verwacht ik mijn eerste proefdruk in handen te hebben.
 

Nintendo

Zomaar ineens zonder voor mij verklaarbare reden krijg ik de hik. Ik doe een ademhalingsoefening om er vanaf te komen. Ik moet denken aan een aandachtsoefening van Crista vanwege het fijne rustige stukje bos waarin ik loop. In de oefening kregen we in onze gedachten een kadootje. Ik zie het hier voor me. Een draaiende ster, alsof ik peaches in Mario Kart ben spring ik erheen om het te omhelzen. Ik ben een extra leven rijker.

Bij een oversteek tussen bospad en weg stuit ik op een stapel laminaat. Dit hoort hier niet thuis. Ik hoef het niet te doen maar toch voel ik me verantwoordelijk om het ergens te melden en stuur daarom een mail aan de gemeente Zundert. Zo mijn goede daad voor vandaag gedaan.
 

Kadootjes alom

Net voor Abdij Maria Toevluchtsoord pauzeer ik op een bankje en bel zoals eerder afgesprokenet Ilona. Ze heeft goed nieuws te vertellen. Vanaf het bankje heb ik zicht op een groot weiland waarin een ooievaarsnest op paal staat. Al kletsend met Ilona word ik getrakteerd: twee ooievaars in de lucht, daarna een blauwe reiger en als klapstuk links tussen de weidebloemen een koppeltje fazanten. Ik geniet hier zo van. Het is te ver weg om vast te leggen op foto, dus probeer ik het in mijn herinneringen op te slaan.
 

Warme maaltijd

De Abdij is vanaf het wandelpad niet goed zichtbaar want het ligt verscholen achter het  groen. Ik heb geen zin om nu naar de toegangspoort te wandelen en vervolg daarom gewoon de route. Ik kom bij herberg In den Anker, me gisteren aangeraden door de Chaamseweg fietser. Ik wil graag iets warms en had onderweg gehoopt op een menu vergelijkbaar met dat van D'n Bockerijer. Helaas geen eieren op het menu. Zelfs soep zie ik niet op het bord. Alleen worstenbroodjes en 3 soorten taart. Dus mijn bestelling luidt hier: een thee en een worstenbroodje. De thee is heerlijk het worstenbroodje, opgewarmd in de magnetron.
Een trio fietsende dames, die net hiervoor nog dachten dat ik hier werkte, beginnen als ik wil vertrekken me het hemd van het lijf te vragen. En sociaal als ik ben, ben ik hier in meegegaan. Tot bepaalde hoogte dan. Ik ga er verder niet op in, gelukkig heb ik al mijn kleren nog.
 

Toch nog eieren op mijn pad?

p het deel na deze pauze kom ik meer mensen tegen dan de eerdere dagen bij elkaar. Sommige knikken, anderen verbergen hun gezicht en weer anderen maken een praatje met me. Zo was er een knorrige wandelaar, 2 opgedirkte - jij bent te min voor ons- dames, een Belgisch koppel dat een stukje van het grenslandpad wandelt, een -ik wil niet meer- jongetje dat toch eieren voor zijn  geld koos en niet met mij de 8 km wandelt maar snel met zijn moeder naar de dichtstbijzijnde parkeerplaats wandelt. En ook nog 2 'baardmannetjes' en een vogelaar in vol ornaat.
 

Oeps en toen werd het zwart

Met om me heen dorre heide voel ik me niet goed worden. Zwarte vlekken voor mijn gezicht, warm en duizelig. Doe ik hier wel goed aan, mijn rugzak is nu ineens te zwaar en ik voel me echt niet lekker en zou bijna opgeven. Ik zal bijna door mijn knieën hier op het pad. Gelukkig staat daar een bankje. Ik schuif de rugzak van mijn rug op het bankje. Dat doet al deugd. Ik drink wat en adem de frisse lucht in. Naast het bankje ligt een zwerfkei met een tekst die van ene Van Gogh is. Het is hier overigens wel oppassen geblazen want op nog geen 3 voeten afstand voor het bankje staat al water.  Na een kwartier rusten op het bankje zakt het ongemak en lukt het me weer om de mooie dingen van mijn omgeving te zien, horen en voelen. Hoe mooi is het hier, de wolken weerkaatsen in het water voor me, net als de dunne sprieten die boven het wateroppervlak uit steken. De vogels fluiten diverse deuntjes om heen. Ik voel dat er een zachte wind langs mijn neus en handen gaat. Ik krijg het wat kouder en zonder dat ik er om vraag komt de zon door die me verwarmd en maant tot bewegen. Ik durf ik het weer aan. Nog een uurtje wandelen en dan ben ik op mijn overnachtingsadres.
 

Praatjesmakers

Ik word vriendelijk ontvangen door Kees en Leny met een kopje thee en een koekje. We raken aan de praat en zonder dat we er erg in hebben is het twee uur later. Tijd om een van de lammetjes de fles te geven omdat zijn moeder niet voldoende melk heeft. Ik krijg slippers aan en mag mee. Het lammetje weet precies wat er gaat gebeuren en lurkt de fles leeg. Het lukt Kees nog net om -op mijn verzoek- een foto te maken van dat moment. Daarna wijst Leny mij mijn kamer, ik bedank voor de thee en laat weten pas morgenvroeg weer naar beneden te komen. Ik bel Jos en typ mijn verslag. Hierna eet ik nog wat van mijn bij de Lidl gekochte noodrantsoen. Spring in de douche en kruip in bed. Morgen staat een lange etappe op de planning.

Geschreven door Ilsedr.op.pad