Melding

Als ik net in bed lig, ontvangt mijn telefoon een berichtje. Ik vind dat die wel kan wachten tot morgenvroeg, ik lig net zo lekker. Al snel val ik in slaap. Plots word ik wakker, maar geen idee waarvan.
Ik zet mijn bril op en ga op zoek naar mijn telefoon. Het is 4:37 uur en ik bekijk de melding: Ter plaatse is om 4:35 uur een kans om het noorderlicht te zien, als het helder is. Ik kijk uit het raam, het is bewolkt want ik zie geen sterren aan de hemel. Dus kruip ik lekker terug in mijn bed, duw het kussen weer in model dubbelgevouwen met inham en ga liggen.
 

Muziek

Ik dommel een beetje in, maar van echt slapen is geen sprake meer. Daarom spring ik na een uurtje of anderhalf maar onder de douche. Vandaag zet ik voor het eerst in Lapland muziek aan. Ik open Spotify en kies mijn eigen playlist en duw meteen op shuffle. Ik herken meteen het lied. Het is "In my fathers boots" van Jaimy Falkner. Voor mij een bijzonder nummer, omdat ik letterlijk in de schoenen van mijn vader heb gestaan en ben gegaan.
 

Een ei hoort erbij

Vandaag beginnen we, net als alle andere dagen, in het Tunturi restaurant van het hotel met een ontbijtje. We nemen plaats aan een lange tafel aan de zijkant van de eetzaal. Vandaag probeer ik voor het eerst de scrambled eggs. Ik bestudeer de massa, nu mijn broodje op is, nog eens goed. In de bak zag het er lekker uit en liep het water me in de mond. Nu ik mijn bordje bekijk ligt er lichtgele modder op. Ik laat me niet kennen, niet alles smaakt zoals het eruit ziet. Ik neem een grote hap. Mijn smaakpapillen slaan nog net geen groot alarm, maar fase 1 hulpdiensten worden opgeroepen. Er zit geen smaak aan en het lijkt wel of het niet goed gaar is. Zelfs met peper en zout is het niet op te lossen. Gelukkig is mijn thee voldoende afgekoeld en kan ik een slok nemen om mijn smaakpapillen gerust te stellen.

Ondertussen schuiven Susan en Kees aan om verder te gaan met de gezelligheid van gisteravond. We zijn nu wel wat serieuzer, het is nog vroeg. Susan vertelt dat ze enkele jaren terug slaaptherapie heeft gevolgd. Omdat ik niet weet wat het is legt ze het uit. Het is altijd beter dan zware medicatie slikken. Petra en Peter zijn ook gearriveerd en maken dit groepje van 7 compleet. We spreken af om gezamenlijk rond 11:30 uur naar de snackbar Amalilo te gaan.
 

Ski-kleding aan en gaan

We hebben nog een uurtje of 2 voordat het tijd is om naar de snackbar te gaan. Ik trek mijn ski-kleding weer aan en samen met ons mam en Nancy trekken we erop uit. De lokale skipiste is niet zo ver lopen. We zijn goed uitgerust voor de activiteit die we zelf ter plekke bedacht en geregeld hebben. Met informatie van onze reisgenoten vinden we de leuke plekken. De eerste 2 vind ik niet zo interessant, bieden niet wat ik ervan had verwacht. Daarom gaan we terug naar het plekje waar het drukker is. Dat leeft meer. Uit alle souvenirs in dit winkeltje maak ik voor iedereen een keuze. Het is niet makkelijk, want waar maak ik iemand blij mee? Het kost me wat moeite, tijd en geld maar ik vind voor iedereen een kleinigheidje uit Lapland.

We brengen alles terug naar onze hotelkamer en na een korte plaspauze voegen we ons bij de rest. Zij staan voor het hotel te wachten. Het is vandaag een warme dag: -11 graden geeft de thermometer bij het hotel aan. Gezamenlijk steken we de weg over en gaan linksaf. Het is op zo'n 50-75 meter van het hotel. Alles is hier overigens op loopafstand. Lekker makkelijk want je loopt in het dorpje niet zo snel verloren. Alhoewel alle straten, door de bergen sneeuw, op elkaar lijken.
 

Amalilo

In de snackbar vraag ik in mijn allerbeste Engels of we tafels bij elkaar mogen schuiven omdat we met 7 personen zijn. Ze loopt met ons mee en al snel zitten we aan een lange tafel. We zijn de eerste klanten vandaag, de boodschappen worden nog naar binnen gedragen. We bedenken hoe we de rekening straks gaan verdelen en betalen. Peter regelt de enige menukaart van de zaak en het menubordje van de toog zodat we kunnen kijken wat er te bestellen is. Hij geeft aan dat we zelf aan de toog moeten bestellen. Probleem opgelost, elk gezin bestelt en betaalt dan meteen. Amalilo staat bekend om zijn rendierburgers en daar ga ik voor. Omdat Nancy en ik nog vol zitten van het ontbijt en we niet weten hoe groot de burger is, delen we er een. Bijbestellen kan altijd nog. Ik bestel daarom 2 burgers, 3 yafa's en een extra bordje.
Al vrij snel worden onze burgers gebracht. Het ruikt heerlijk en ziet er lekker uit. Er wordt een stuk afgesneden voor ons Nancy en daarna kan ik mijn tanden erin zetten. Na de eerste hap bloeien mijn smaakpapillen helemaal op en gaan in de relax-stand. Hmmm. Dat smaakt naar meer. En ik neem daarom een volgende hap. De combinatie met het broodje de ijsbergsla en o.a. besjes is top.
 

Rendiersledetocht

Een delegatie van de ANWB-leden, namelijk de Platina-leden, meldt zich voor de rendiersledetocht. Vandaag gaat Loes weer met ons mee en vanuit Safari Lapland is Michelle, collegaatje van Kevin, erbij. We stappen weer in de bus om naar de farm te rijden. Het ligt naast de huskyfarm, dus met 10 minuutjes rijden zijn we al daar. Geen karaoke deze keer. Loes vertelt alvast enkele regels voor deze activiteit: De rendieren niet aanraken, dat vinden ze niet fijn. Niet flitsen, daar schrikken ze van en zeker niet gaan roepen. Om het belang hiervan aan te geven vertelt ze over haar recente ervaringen bij de rendiersledetocht. Het sterkste mannetje vooraan bij de rendierhoeder schrok ergens van en steigerde. Daarop werden ook andere rendieren een beetje wild met als gevolg dat er een los raakte en het bos in rende. Volgens Loes waren deelnemers erg geschrokken van het voorval. Het zijn en blijven toch wilde dieren en je weet niet wat ze gaan doen. Trouw beloven wij op ons ANWB-pasje ons aan de regels te houden.

Mikaëlla is de enige rendierhoudster, of tenminste een van de weinigen, in Lapland. Het is van oudsher echt een mannenberoep hier en als vrouw moet je je dus echt bewijzen. We zijn op haar farm en haar collega legt kort de regels en het programma uit. We lopen meteen door naar de rendieren. Ze staan al in een treintje klaar om met ons te vertrekken. We splitsen ons weer op. Ons mam heeft ervoor gekozen om samen met ons Nancy in een slee te gaan zitten. Eerst je billen erin, dat zou het gemakkelijkst zijn. Dan val je niet achterover als jouw rendier besluit een stapje naar voren te doen. Dus ik mijn billen over het randje, maar schuif dan meteen 30 - 50 cm verder door de slee in en plof op het rendierkleedje dat klaarligt om op te gaan zitten. Loes dekt mij toe met een blauw fleece dekentje. Dank je wel, Mama Loes. Ze maakt daarna van mij enkele foto's.

Ze waarschuwt nog even, want het rendier van mijn achterburen heeft een groot gewei. Hij staat naast mijn slee en als hij een beetje hard schut heeft hij mij te pakken. Ik kan het beste een beetje opschuiven naar de andere kant. Lijkt me een heel goed idee. Ik heb geen zin om vanavond met een bepleisterd gezicht rond te moeten lopen.
Aan de belletje te horen zet de locomotief van het rendiertreintje zich in beweging. We worden uitgezwaaid door een van de hoeders. Langzaam gaan we van start en draaien we het bos in.
Rechts in de sneeuwmuur, al groeven van eerdere ritjes. Het tempo is van een heel andere aard dan bij de huskysledetocht en de sneeuwscootertocht. Het sneeuwt een beetje. Het is wel romantisch hoor! Zo in het bos, alles met sneeuw bedekt, de rinkelende belletje op de achtergrond. We gaan op een slakkegangetje vooruit. Of dit ligt aan de motivatie van de rendieren, weet ik niet. Wel hebben ze allemaal hun hoofd naar beneden gericht en lijken ze er geen zin in te hebben. Ik stel me even voor dat Sven uit Frozen hier meeloopt. Dat ADHD-rendier zou wel wat leven in de brouwerij brengen. Een extra hoeder met EHBO- koffer is dan wel noodzakelijk. Iets voor jou Lobke? Je hebt net je diploma EHBO binnengehaald.
 

Sleetje rijden, theetje drinken

Als we stilstaan op een grote open plek, blijf ik zitten. Ik dacht dat we halverwege waren. Het is echter al het eindpunt. Ik klauter uit de slede en ik vraag of iemand een foto van ons 3 bij een slede wil maken. Ook maak ik nog een foto van de rendierhouder bij het rendier dat zo dicht naast mij liep. Ik vraag nog om de naam van het rendier. Hij denkt dat het om Josee gaat. Ik vertel hem dat mijn man Jos en schoonzus José heet. Het rendier mag volgens hem trots zijn op zijn naam. Ondertussen lopen we terug naar de cabin. Dan stopt de rendierhouder en zegt dat hij een fout heeft gemaakt. Josee staat bijna achteraan in het treintje. De naam van het andere rendier kan hij ons niet vertellen, hij is de naam vergeten. In de cabine vertelt Mikaëlla nog van alles over het leven van de rendieren, dat ze in het voorjaar terug de bossen intrekken en in de winter vanzelf terugkomen. Ze weten dat ze hier vorige winter te eten kregen.

We krijgen ondertussen een kop hete thee en tot twee keer toe giet ik de thee over mijn hand, mijn overall en mijn schoenen. Gelukkig kan bijna alles tegen de warme thee. Omdat mijn koude handen nu wel warm genoeg zijn, zet ik thee op tafel. Net als ik besluit dat hij wel genoeg afgekoeld is, vertelt Loes mij dat de bus er al staat. Zonder morsen lukt het me om de thee in een paar slokken op te drinken. En op naar de bus.
 

Drankje doen

Om onze laatste middag af te sluiten willen we bij Amalilo een drankje doen. Staan we om 16:45 uur aan de deur, gaan ze dicht. Dan iets anders kiezen. Ik laat weten dat ik liever niet naar de Rode Vos ga vandaag. We gaan daarom een rondje wandelen, achter het hotel door langs het meertje naar de vuurplaats en terug naar het hotel, want vanavond is de sneeuwschoen wandeling. Onderweg proberen ons mam en ik een stoel te maken in de sneeuwmuur. Ons mam probeert het als eerste. Het lukt haar aardig. Bij een volgend kabouter lantaarnpaaltje probeer ik het ook. Ik zit alleen te ver naar voren. Mijn benen schuiven over het pad naar voren. Mislukt. Dan maar een halve sneeuw(b)engel.
 

Souvenierdrama

Na het wandelen leg ik alle gekochte souvenirs op bed om een overzichtsfoto te maken. Netjes leg ik een voor een de spulletjes klaar voor de foto, maar ik mis een souvenir. En ik had nog wel zo goed opgelet bij het kiezen. Blijkt de medewerker het souvenir niet aangeslagen en ingepakt te hebben. Dat heb ik weer. Ik koop nooit souvenirs en dan dit. Het winkeltje is nog maar een kwartiertje open. En omdat ik mijn spijkerbroek en een gewoon shirtje aan heb, ben ik minstens 10 minuten bezig om me om te kleden tegen de kou. Dat gaat hem dus niet worden. Ik loop daarom maar naar de receptie van het hotel. En daar hebben ze niets vergelijkbaars. Ik zie een ander geschikt presentje dat ik zelf ook leuk vind. Zo, dat is weer geregeld.
 

Laatste avond in Lapland

Omdat het ons laatste diner in Lapland is gaan we met z'n drieën aan tafel zitten. We blikken terug op de afgelopen dagen. Ik heb ondertussen een besluit genomen. Ik kies ervoor om vanavond niet mee te gaan met de sneeuwschoenwandeling. Ik blijf op mijn kamer, rust op de bank, pak mijn koffer zover mogelijk in en ga douchen. Ik bel met Lobke en Jos. Jannes en Britte waren helaas niet in de buurt. Gezellig gekletst. Ook heb ik mijn blog van gisteren afgewerkt. Rond half twaalf ruim ik mijn telefoon op. Morgen is het vroeg dag. Om 8:15 uur melden in de bus. Die vertrekt stipt om 8:30 uur vanaf het hotel.

Geschreven door Ilsedr.op.pad