Nadat Jos en Ilse deze morgen de laatste spulletjes in de koelkast van hun camper hebben gezet, vertrekken ze om half acht vanaf de Tempeliersdreef naar Baarle-Nassau. Zij zijn hierdoor eerder dan gepland en afgesproken in Baarle. De voordeur wordt open gedaan. Terwijl Jos de navigatie instelt op ons eerste overnachtingsadres worden door Will de laatste handelingen gedaan. Om tien voor acht zitten we met zijn drieën in de camper en zijn we onderweg. Onderweg naar het ophalen en maken van nieuwe herinneringen in Oostenrijk en Duitsland. Will zit naast Jos voorin, Ilse op de achterbank. Al snel komt de wegenkaart bij Will op schoot, zodat ze de reis naar Ulm goed kon volgen. Bij Venlo gaan we de grens over. Al snel komen we bij de Bruinkool'mijnen' Garzweiler. Hier is Will met een busreis van de senioren wel eens geweest. Het is echt een grote diepe put die afgegraven is. Op deze plaats stond vroeger onder andere het plaatsje Garzweiler. Dat moest in de jaren ’80 wijken voor de winning van de bruinkool. Zover wij kunnen zien lijkt het erop dat er nog steeds gegraven wordt. Bruinkool wordt nog steeds gebruikt voor elektriciteitsopwekking. Deze fossiele brandstof stoot veel koolstofdioxide uit. De grote windmolens die naast de afgraving staan, draaien overigens niet. En dat terwijl enkele kilometers verder de windmolens wel draaien.

Terwijl de kilometers onder de camper doorglijden vertelt Will dat zij en Jef tijdens één van hun eerste vakanties op één van de wegen net over de grens op de snelweg stil gezet werden door de Duitse Polizei. Daar stonden ze op de vluchtstrook met een volle auto. Bleek het achterlicht van de auto stuk te zijn. Vanaf toen gingen elk jaar reservelampjes mee op vakantie.

Meteen daarna vertelt Will een nieuw verhaal. Ook over één van de eerste jaren dat ze op reis ging met Jef. Met de auto naar het buitenland. Ze hadden pas na enige tijd door dat je niet dé afslag naar elke grote stad moet nemen want dan rijd je uiteindelijk het centrum in, maar dat het wijs is om tijdig de naam van de volgende plaats op de routeborden aan te houden. Dat scheelt veel tijd en kilometers. Weer wat geleerd.

De reis verloopt voorspoedig. Na ongeveer 200 kilometer stopt Jos de camper voor een eerste koffie- en theepauze. Even de beentjes strekken en daarna weer een paar honderd kilometer verder.
Will zit nog steeds voorin met de wegenkaart op haar schoot. Ilse half-liggend/-zittend op de achterbank met haar benen op de bank. Het bankje is te kort. Daardoor hangen haar voeten in het gangpad. Ilse slaapt veel of luistert muziek op haar koptelefoon. Voor in de camper heerst rust. Er wordt geen muziek geluisterd en af en toe wordt er wat gesproken.

Op een drukke parkeerplaats stoppen we voor de lunch. Jos en Will halen thee bij het tankstation. Daar blijkt dat ook in Duitsland de prijzen het afgelopen jaar gestegen zijn. We eten in de camper bij gebrek aan bankjes buiten. De afwas zetten we in de ‘vaatwasser’ en zullen we later wel doen. We willen verder. We genieten van het mooie weer en de rust. Tot we een tunnel inrijden. Hier besluit een sportwagen even zijn gaspedaal uit te testen. Dit geluid galmt door de hele tunnel. Hij heeft er blijkbaar veel plezier in, want eenmaal is niet voldoende. De tweede en derde maal galmt het nog veel harder. We zijn blij als we de tunnel uitrijden. Dan wordt ons duidelijk hoe het zit. We worden ingehaald door niet één, maar twee sportwagens.

In Duitsland geldt voor campers een snelheids'beperking' van maximaal 130 kilometer per uur. Maar op dit gedeelte van de snelweg mogen personenauto’s harder. Terwijl wij zo’n 120 km per uur rijden worden we ingehaald door enkele auto’s. Het lijkt wel alsof we stil staan langs de kant van de weg. De snelheidsduivels in de personenauto’s razen voorbij. Zelfs een witte limousine haalt ons met gemak in. Ilse checkt de snelheidsmeter van de camper en de GPS toch nog even. Ja, er staat bij ons al 120 km/u. Dat is toch al best hard. Dan moeten die andere toch minstens 180 km/u of harder gaan. Niet normaal zo hard. De vraag is of je dan ook echt zoveel sneller op plaats van bestemming bent.

Daarna volgen wegwerkzaamheden en de files. In Duitsland wordt dat Stau genoemd. Die Stau is wel erg vervelend. We doen over 25 kilometer net zo lang als over de vorige ruim 100 kilometer. En in de file rijden is veel vermoeiender dan de rest van de rit.

Bij Ulm hebben we onze eerste overnachting in Hotel Seligweiler. Het heeft een grote parkeerplaats en we volgen netjes de bordjes voor campers. Met als resultaat dat we extra rondjes moeten rijden. Op de voormalige camperplaatsen zijn nu rijen snelladers van Tesla geplaatst voor de luxere milieuvriendelijkere elektrische auto’s. We vinden een mooi plekje waar de camper kan staan zonder een extra parkeerplaats in te nemen.

We melden ons bij de balie en krijgen de sleutels van de kamers 121 en 122. De kamers liggen op de eerste verdieping schuin tegen over elkaar. Jos en Ilse kijken uit op het hoofdgebouw van het hotel. Will kan over het plat dak naar de bergen in de verte kijken. Rond kwart voor vijf zijn we op onze kamers om even bij te komen en om ons op te frissen. Fris gewassen gaan we via de trap van de nooduitgang naar het restaurant voor het diner. We vragen om een tafeltje voor drie en krijgen de keus uit enkele plaatsen. De reservering blijkt gewerkt te hebben. 'Ons kaartje' wacht op het tafeltje al op ons.
De Google-vertaalapp doet zijn werk om ons alle drie iets van de menukaart te laten bestellen waarvan we zeker weten dat we het lusten: Asperges.

Na afloop verkennen we de naaste omgeving van het hotel nog. Het weer is nog opperbest.

Will heeft Uno bij zich, dus Jos moet er ook deze vakantie aan geloven: een spelletje. Deze versie heeft weer nieuwe kaarten met bijpassende spelregels. Op de achtergrond werken de eerste landen het programma van het Songfestival af. We kijken dit echter niet af. Moe maar voldaan gaat ieder naar zijn eigen bed. We spreken af om het ontbijt om 8.00 uur te nuttigen.

Geschreven door Ilsedr.op.pad