Na een uitgebreid ontbijt vertrekken we vol goede moed aan de kortere route van vandaag. Al binnen de eerste 5 kilometer treffen we het eerste klimmetje van vandaag, gevolgd door een deviation. Gelukkig is er een speciaal pad aangelegd voor pietons. Van dat pad maken we dankbaar gebruik, want je weet hier nooit hoe ver maar vooral hoe hoog het percentage van de omleidingsroutes zijn. We wandelen met de tandem aan de hand langs de wegwerkzaamheden en zijn blij weer op de fiets te mogen. Al weten we al dat er vandaag veel klimmen en klimmetjes zijn. We telden 7 klimmen waarvan de auteur van het routeboekje vond dat ze een vermelding in het boekje waardig zijn. De gewone klimmen zoals we die enkele dagen eerder hadden (en toen al pittig vonden) staan niet meer specifiek vermeld. We kunnen niet anders dan ons best doen. Zoals gewoonlijk proberen we voor de lunch alles op eigen kracht te doen. Dat heeft wel consequenties.
 

Tandem

Het voordeel van een tandem is dat je allebei hetzelfde tempo fietst en samen boven op de heuvel komt. Een verschil met solo-riders waarbij de wat meer getrainde steeds bovenaan moet wachten op de ongetrainde. Dus een tandem lijkt ideaal in dit heuvelachtige landschap. Alleen bij lange en steile klimmen is dit toch niet zo ideaal als gedacht.

Onze tandem is zwaarder dan een sporttandem, mede door de aanwezigheid van Herman en het degelijke frame. En met de zware tassen (en fietssters) erop is bergop niet altijd haalbaar. Dit kost ons beide veel te veel energie. Dus stappen we beide af en duwen we de tandem omhoog. De zware tandem omhoog duwen is ook haast niet te doen.

Voor een volgende lange klim van circa 3 km's met een percentage tot 7% spreken we af dat ik afstap en Ans met hulp van Herman de fiets omhoog brengt. Ik zal dan lopen en niet omdat ik te zwaar ben, maar omdat dat het meest praktische is. Ik wandel liever dan fietsen en Ans fiets liever dan wandelen. Dat kost ons beiden niet zo veel energie en we komen ook boven. Zo gezegd zo gedaan, toch?
 

Rode koekenbakker

In Oinville fietsen we op de gewone weg. Hier zijn geen separate fietspaden of fietsstroken zoals wij in Nederland kennen. We passeren een wegversmalling, een auto achter ons moet even wachten voor hij ons kan inhalen. Zodra we de versmalling voorbij zijn, horen we hem optrekken om ons in te halen. Dat kan makkelijk want er is geen tegenligger. Ans stuurt de tandem iets verder aan de kant. Toch denkt de bestuurder van de rode auto niet voldoende ruimte te hebben. Blijkbaar is hij bang tegen de doorgetrokken witte streep van 1 mm van de middellijn op de botsen. Hij stuurt zo dicht langs ons dat we niet anders kunnen dan een noodstop maken. Aan onze zijde is immers een 15 cm hoge stoeprand die niet zal wijken. Het lukt ons om een valpartij op de stoep en een botsing met de rode auto te voorkomen. Onze beide voeten staan op de grond. Door de noodstop hang ik zowat met mijn neus in de rugzak van Ans. Dat is snel hersteld, ik ben weer naar achter geschoten. De chauffeur van de witte auto achter de rode kijkt ons bezorgd aan, of het wel oké met ons is en checkt of we hulp nodig hebben. Ik heb daar geen tijd voor, ik sta vloekend en tierend te zwaaien naar de chauffeur van de rode auto:' Jeetje, kijk toch uit man, Stomme koekenbakker'. De witte auto rijdt ondertussen door. Als we zo tekeer kunnen gaan, zal het wel oké gaan. We zetten een paar meter verder de fiets in de berm. We hebben allebei wat tijd nodig om te beseffen wat er gebeurd is. We zijn toch maar wat blij dat we alle dagen rijden met die niet-modieuze, kapsel-verwoestende helm op onze bol.
 

Niet voor niets

Die helm is niet het enige dat ik heb aangeschaft voor de reis. De meeste spullen die ik (en Ans) speciaal voor deze reis heb aangeschaft of geleend van Jos zijn wandelspullen zijn niet voor niets. Om wat te noemen de zwarte caps, die maakt dat we lijken op Bob en Annie, om de zon uit onze ogen te houden. De waslijn, de routehouder en bidonhouders, de compressiezakken en de mini-compressor die ik voor mijn verjaardag kreeg. Uit een van mijn 'Mary Poppins'-tassen of Dora-rugzak- komt van alles te voorschijn. Ans geeft aan dat ze wel door heeft dat het wel handig is om een en ander aan te schaffen voor als ze zelf nog eens op fietsvakantie gaat.
 

Dé klim

Net bekomen van de schrik staan we aan het begin van dé klim waar we tegen opzien. Die van 3 km lang, 7%. De afspraak is gemaakt. Als het ons te veel energie gaat kosten om beide te trappen, stapt ik af. Herman laat weten er ook klaar voor te zijn. We rijden de tandem uit de berm naar de juiste weghelft en positioneren onze rechtervoeten op het pedaal. En we beginnen eraan. Al snel gaat de versnelling omlaag en wordt het Herman op high. We gaan omhoog en blijven boven de magische grens van 8km/h. We fietsen in de schaduw. We zijn verbaasd als we al fietsend boven aankomen. Dit was geen 3 km, maar dat maakt ons nu even niet uit. Soms zijn Franse km's lang, soms zijn Franse km's kort. Het kan verkeren. Pas als we wat verder op de weg zijn, in de volle zon een kleine klim krijgen, zetten we ons eerder gemaakt plan in. Daarmee sparen we Herman, maar vooral onze eigen energie. Zo schakelen we letterlijk en figuurlijk op de fiets om de klimmetjes van vandaag aan te gaan.
 

Op naar het hotel

In Mezieres sur seine aangekomen gaan we op zoek naar de Mairie voor een stempel. De mevrouw aan de balie doet chauvinistisch omdat ik naar haar mening niet netjes genoeg in het Frans om een tampon vraagt. Daarbij zet ze -net als de ambtenaar van gisteren- de verkeerde datum in mijn pelgrimspas. Ik baal hiervan, maar gelukkig is de chauvinistische ambtenaar bereid de datum te corrigeren.
Vanaf de Mairie blijkt het geen 6, maar 9 km's tot het hotel te zijn. We hebben gekozen voor een goedkoop fasthotel. Alleen hadden we ons niet gerealiseerd dat 9 km's hier wel heel anders voelt dan 9 km's langs het Bels lijntje. En dan zeker als je je bedenkt dat we hier zowat op de autoweg van Hilvarenbeek naar Reusel fietsen. Veilig voelt anders. We vragen ons dan ook regelmatig af of we wel goed zitten. Maar niemand toetert dat we van de weg af moeten en ook de politie, die ons inhaalt zet ons niet langs de kant. Het blijft bizar. En morgen mogen we weer langs dezelfde route terug naar het beginpunt van de route.
 

Goedkoop = duurkoop

Op onze route naar het hotel doen we toch maar even boodschappen bij de Lidl die we passeren. Binnen is het superkoel en druk. We vinden wat we nodig denken te hebben voor onze laatste fietsdag. Voor vanavond staat een warme maaltijd bij La Vallee, 250 meter van het hotel, op de planning.

Bij het hotel checken we in. We schijnen het ontbijt nog niet betaald te hebben. Dat klopt niet met wat er op mijn overzicht staat. Een Vietnamese, die jaren geleden in Nederland de hotelschool volgde, komt ons helpen. Zij woont al meer dan 10 jaar in Frankrijk en vertaalt wat we zeggen. Ik probeer ondertussen het bewijs te vinden dat ik het ontbijt al wel betaald heb. Maar ik kan die niet vinden, die staat thuis op de pc. Gelukkig mogen we eerst onze tandem in de werkkamer van de conciërge plaatsen en naar de kamer. op onze kamer bel ik met Lobke met het verzoek de bevestiging op te zoeken en aan mij te mailen. En wat blijkt, het ontbijt is niet inbegrepen. Ik ga daarom terug naar de receptioniste om mijn excuses te maken en alsnog ontbijt te regelen. Het leek een goedkoop hotel en qua ligging, sfeer en looks en onderhoud is dat het ook. Maar door de extra kosten voor het ontbijt én de energie die het ons heeft gekost om hier te komen is het duur. Omdat La Vallee gesloten is vanwege vakantie dineren we op ons kamertje met de boodschappen van de Lidl.

Moe maar zeer voldaan van deze dag, met circa 62 km op de teller, gaan we slapen. We maken ons klaar voor de langste etappe (85-90 km) van onze pelgrimage/fietsvakantie naar Chartres.

Méru - Bouafle 62,0 km

Geschreven door Ilsedr.op.pad