Nadat we gisteren bij het hotel hebben ingecheckt, vragen we de receptionist waar we onze fiets mogen plaatsen. Hij biedt aan om deze in een aparte ruimte te zetten. Hij laat ons eerst onze spullen naar onze 3-persoons hotelkamer brengen. De kamer oogt een stuk groter dan de kamers van de eerdere budget-snelweg hotels. Hier in de kamer zijn lichte kleuren gebruikt en de ensuite-badkamer is netjes. Hier hoef ik mijn meetlint niet uit mijn tas te halen. We zien zo dat we hier niet schuin op de bril van het toilet hoeven te gaan zitten. Bij een van de eerdere hotels, zaten we dat wel om te voorkomen dat de deur open zou staan en we pontificaal voor het openstaande raam zouden zitten. Daar kwam nog bij dat die betreffende deur geen slot en ook geen dagschoot had. Wat prijzen we onszelf vandaag gelukkig.
 

Kijk

Ans en ik gaan met de sleutel van de tandem in de hand terug naar de receptionist. Hij besluit het werkje, om de fiets naar binnen te rijden, wel even op zich te nemen. Heel hoffelijk dat hij dit voor die leuke vrouwelijke pelgrims wil doen. Hij rijdt de tandem vlot door de twee voordeuren, draait de tandem om zodat deze achteruit de gang in rijdt. De deur van het hok aan de linkerzijde gaat open. "Kijk"' zegt de receptionist. Dus Ans en ik zijn stomverbaasd, spreekt hij Nederlands? Als het voorwiel in het hok is probeert hij op een 'ik kan dit wel-stoere' wijze het achterste deel van de tandem naar binnen te duwen. Alleen het 2-de stuur zit tegen de deurpost. Opnieuw zegt hij "Kijk, Kijk", als hij het stuur schuin houdt en dan een trapper de boel blokkeert. Terwijl hij blijft proberen het achterste deel door de deurpost te duwen, blijft hij "Kijk, Kijk" zeggen. Dus wij kijken, maar wij zien alleen dat hij toch een beetje staat te klungelen en misschien niet zo eigenwijs moet doen en ons moet laten helpen.  Uiteindelijk besluit hij een, voor ons geheime, toegang tot het hok te gebruiken. Als hij via de andere kant de ruimte binnenkomt, grap ik: "Surprise!". Er verschijnt een grote glimlach op zijn gezicht. Hij zet de tandem netjes neer zodat de deur aan onze kant weer op slot kan. Ans en ik zijn toch benieuwd wat 'Kijk' in het Frans betekent en vragen er naar. Maar de receptionist snapt niet waar we het over hebben. Op onze kamer proberen we er met Google translate achter te komen. Maar die geeft geen duidelijkheid. Als ik daarna mijn spullen uit mijn tas haal, zeg ik: "Kijk, Kijk". We liggen helemaal in een deuk. Niet netjes tegenover hem, maar een ding is zeker: Deze vriendelijke charmante Kijk-receptionist heeft zich bij ons onsterfelijk gemaakt en we zullen hem niet gauw vergeten.
 

Uitslapen

We hoeven vandaag geen etappe meer te fietsen, dus zetten we geen wekker. Het is nu ont-móeten, geen wekker zetten, niet alles inpakken, geen aangewezen tijd voor het ontbijt, geen route afleggen naar het volgende overnachtingsadres. We mogen uitslapen. Ondanks dat ben ik vroeg wakker. Ik blijf liggen, lees wat berichten op mijn telefoon en tik een klein stukje van mijn verslag over gisteren in bed om Ans niet wakker te maken. Iets na achten wordt Ans ook wakker.
Gistermorgen zaten we rond deze tijd al terug op de route. De exacte planning voor vandaag hangt ook een beetje van Jos af. Hoe laat en waar treffen we elkaar in Chartres en waar kan Jos de camper parkeren. Tot die tijd is het voor ons een beetje denken aan mogelijkheden. Ans haalt een bekertje koffie uit de automaat om wakker te worden en gaat buiten genieten van de ochtendzon. Ik tik op mijn telefoon nog enkele paragrafen van het verslag.
 

Roomservice

Voor het ontbijt hebben we nog niets geregeld. Op de bestellijst op onze kamer staan alleen pizza's en croque monsieur. Ondanks dat we al enkele dagen zin hebben in pizza slaan we dit op het vroege uur maar over. We zijn geen studenten meer, die blijken met regelmaat leftover pizza voor hun ontbijt te eten. In onze zwarte stuurtas zitten nog enkele melkbroodjes, wat cupjes roomkaas en blokjes kruidenkaas. Daar lust ik wel graag een thee bij en Ans koffie.
Ans besluit om zelf voor roomservice te spelen en haalt beneden nog een kopje koffie uit de automaat. Voor mij brengt Ans geen thee mee, want op de automaat staat dat er muntthee in zit en bij de herinnering aan de thee eerder deze week (water uit de Dender?) weet Ans dat ze mij daar geen plezier meedoet. Voor mij brengt ze daarom een chocomelk mee. We eten van onze proviand, ook al snakken we naar gewoon Nederlands donkerbruin brood.
 

Terug naar Chartres

Jos heeft laten weten de camper niet bij het Hotel maar bij de camperplaats te parkeren. Dat is fijn want dan hoeven we niet langs de autoweg terug naar het hotel te fietsen of te wandelen. We besluiten wel te voet langs de autoweg heen te gaan, even een dagje niet fietsen. Het is wat vreemd om niet op de fiets te stappen, geen routeboekje voor je te hebben en geen GPX -route die de wegwijst. We gebruiken Google Maps. Omdat we nu naast elkaar wandelen, kunnen we praten over de indrukken van de afgelopen dagen. Ik vergeet daarbij goed op de aanwijzingen van Google Maps te letten. We lopen in de berm van de autoweg. Dat zou moeten kloppen, ware het niet dat ons hotel op een soort eilandje tussen diverse auto-, snel- en D-wegen ligt en we dus langs de verkeerde autoweg lopen. We draaien om en houden nu beter de controle op de route. Langs de L'Eure zijn we uiteindelijk snel bij de kathedraal.
 

Kathedraal Notre-Dame de Chartres

We gaan nog niet naar binnen, dat doen we als Jos er is. We nemen plaats op een bankje en aanschouwen de groep mensen die deelnemen aan een tour. Ook staan er 3 nonnen. Een van hen wijst naar allerlei afzonderlijke delen boven de grote deuren. Zij weet er veel van. De andere 2 kijken en luisteren.
We lopen om de kathedraal heen en bewonderen, net zoals de nonnen deden, zijn al dan niet reeds gerestaureerde kunstwerken.

Omdat Jos er nog niet is, gaan Ans en ik verplicht winkelen. De paar souvenirwinkels die er zijn, hebben we snel bekeken. Daar gaan we straks nog even terug. Echt shoppen doen we niet, allebei geven we niets om kleding passen. 
 

Gespiest

Op een bankje op het voorplein van de kathedraal wachten we op Jos en als hij aankomt lopen, vlieg ik hem om zijn nek. Ik heb hem gemist en ben uiteraard blij dat hij, net als wij, veilig in Chartres is aangekomen.
Omdat Ans en ik onze ervaringen willen delen met Jos gaan we eerst lunchen. Met de menukaart in de hand, praten we volop over de afgelopen dagen. Tot twee keer toe moet de serveerster terug komen om te vragen wat we willen bestellen. Omdat we ook dan nog geen keuze hebben gemaakt bestellen we alle drie een brochette. Dat is hier de specialiteit in verschillende varianten. De aan een spies hangende brochettes zorgen ervoor dat het even stil is aan ons tafeltje.

Als dessert willen Jos en Ans niet de door de serveerster voorgestelde espresso maar een koffie Americano-style. Een grote kop met zwarte koffie. De serveerster lijkt het te snappen. Ik bestel een zwarte thee.
Als de serveerster terugkomt staan er naast een theekom ook 2 grote koffiekoppen op haar dienblad. Ze serveert eerst de thee aan mij. Daarna zet ze de koffiekoppen neer. Jos buigt voorover om in de kop te kijken, ook Ans kijkt in haar kopje. Een beetje lachend maar vooral teleurgesteld kijken ze naar hun halflege kopjes: een espresso in een grote kop. De serveerster zet ondertussen een melkkannetje op tafel met daarin heet water. Ans en Jos moeten er zelf maar een Americano van maken. Ik geniet al van mijn kopje thee.
 

Labyrint

De klok in de toren van de kathedraal slaat, tijd om naar het labyrint te gaan. Ik vind dat ik nu lang genoeg buiten de kerk heb vertoefd en ben klaar voor het labyrint. We gaan de kathedraal vanaf de zijkant binnen en het labyrint ligt zowat recht voor ons.
Als pelgrim zou je volgens de overlevering het labyrint op blote voeten moeten lopen. Ik zie dat niet zitten uit hygiënisch oogpunt en ik besluit op mijn vrolijk gekleurde teensokken het labyrint in te gaan.
Ik doe daarom mijn schoenen uit en laat mijn spullen achter bij Jos en Ans. Tot over een uur, zeg ik. Ik loop naar de ingang van het labyrint, neem mijn tijd en haal even diep adem. Ik stap het labyrint in, het eerste deel zien Jos en Ans mij veel wankelen. Ik ervaar, terwijl ik in de rij van 'pelgrims' aansluit en het pad ga, diverse lichamelijke sensaties, gevoelens en gedachten. Het is een heel bijzondere gewaarwording. Jos loopt ondertussen achter mij in het labyrint. Dat heb ik in het begin niet eens door. Zonder dat ik er erg in heb, doe ik er, mede dankzij een langzame voorgangster, bijna 2 uur over om in het hart van het labyrint te komen. Geëmotioneerd stap ik rustig uit het labyrint en ga ik op een van vele opzij geschoven stoelen, die op andere weekdagen op het labyrint staan, zitten. Ik moet even verwerken wat er zojuist is gebeurd. Zo waren er op een moment, dat ik het geestelijk en lichamelijk erg moeilijk had in het labyrint, de hand en ondersteunende woorden van Jos. Maar daarnaast waren daar nog zoveel andere momenten die mij wat willen vertellen en waarvoor ik ook na deze reis tijd nodig heb om ze te vertalen naar wat het voor mij betekent. Het bewandelen van het labyrint was voor mij een heel bijzonder moment.

Jos en Ans bekijken intussen de kathedraal. Een historisch religieus belangrijk bouwwerk.
 

Te biecht gaan?

Ans en ik gaan nog op zoek naar de stempel van de kathedraal. Navraag leert ons dat we bij de privé sacristie moeten zijn. Daar is helaas niemand thuis. Dus lopen we naar de dienstdoende biechtvader. Ik denk ondertussen na wat ik, als het nodig is, zal biechten. Ik denk niet veel op mijn kerfstok te hebben en bedenk dat ik zal biechten de afgelopen week de hotelkamers niet met mijn man maar met een vrouw te hebben gedeeld. Daar bovenop kan ik hem vertellen dat ik vanavond zelfs de kamer deel met zowel die vrouw als mijn man. Hoe zou de biechtvader reageren als ik dat in de biechtstoel aan hem vertel. De dienstdoende biechtvader is van bovengemiddelde leeftijd en lijkt van de oude stempel. Ans en ik mogen binnen komen. Ik zeg dat ik graag een 'tampon pour le credential' wil. De biechtvader kijkt wat onthutst, zou hij dan toch liever naar mijn biecht hebben geluisterd. Hij opent een laatje van het oude houten bureau. Wat stuurs duwt hij de stempel op het bijna versleten inktkussen. We mogen nog net kiezen waar we de stempel willen. Hij ponst de stempel gevoelloos in onze pelgrimspassen. Voor ons betekent deze laatste stempel zo veel meer dan voor hem. En daarom bedanken we hem, Merci Mon Père.
 

Wat rest

We verlaten de kathedraal met mooie herinneringen aan deze reis met zijn hoogte- en dieptepunten. We fietsten in 9 dagen zo'n 645 km zonder technische mankementen en zonder lichamelijk letsel. Spierpijn, blauwe plekken, blaren, hoofdpijn, duizeligheid en vermoeidheid vallen wat ons betreft daar niet onder. We hebben veel geleerd en grenzen verlegd. We hebben begroet, ontmoet en verkend. Een avontuur om niet meer te vergeten.

Naast foto's, herinneringen en verhalen rest mijn roze shirt. Ik ontwierp het zelf. Aan de voorzijde een door Warren Lynn uit Indianapolis ontwerpen labyrint met een quote van de Zwitserse filosoof, schrijver en dichter Henri Frederic Amiel (1885):
My dear friends,
Life is short and we do not have much time to bring joy the hearts of those who travel the path with us.
So, be swift to love, make haste to be kind. May the blessing of our creation, may those who love us, and all who travel with us, bless you and those you love, this day and always.
May it be so.

Vrij vertaald:
Mijn lieve vrienden,
Het leven is kort en we hebben weinig tijd om vreugde te brengen in de harten van degenen die het pad met ons bewandelen.
Dus wees snel om lief te hebben, haast je om aardig te zijn.
Mag de zegen van onze schepping, mogen degenen die van ons houden en iedereen die met ons reist, u en degenen van wie u houdt, zegenen. Voor nu en altijd.
Dat het zo mag zijn.

Op de achterzijde een door mij bewerkt beeld van het labyrint in Chartres: in het hart van het labyrint het symbool voor geluk. En naast Chartres 2022 uiteraard de tandem.

Ik droeg het shirt elke dag tijdens deze reis. Het werd bijna dagelijks door mij met de hand gewassen in de douchebak, uitgewrongen en op het lijntje gehangen. Het is niet meer zo egaal felroze als bij vertrek. Maar nu met al die witte strepen (van mijn bloed, zweet en tranen om de reis te volbrengen) vertelt het shirt vol trots mijn verhaal van mijn pelgrimstocht naar het labyrint van Chartres.

Geschreven door Ilsedr.op.pad