Wakker worden, wakker worden

Na een onrustige nacht ben ik met een loopneus en hoofdpijn wakker geworden. Het is nog vroeg, nog voor 7:00 uur plaatselijke tijd. En ik blijf nog even in bed liggen. Ik had niet verwacht dat het buiten al licht zou zijn. De zon komt pas over meer dan 2 uur op. Het is de buitenverlichting van het hotel. Energieverslindende maar noodzakelijke voorziening én erg handig. Ik heb gisteravond het gordijn open gedaan en ik hoef nu het grote licht op de hotelkamer niet aan te doen. Kan ik in het schermer nog wat na-dutten.
Dan loopt mijn wekker af. Het is 8:15 uur en ik ga me aankleden. Ik hoop dat de rest dan niet op mij hoeft te wachten. Ik begin aan de aankleedsessie. Ik vertel later wel eens hoe zo'n aankleedsessie er voor mij uitziet.
Ik wacht tot het 8:50 uur is en ga naar de buren. Ik klop zachtjes op de deur: geen reactie. Nu een beetje harder. Het blijft stil aan de andere zijde van de deur. Ook na de 3-de keer geen reactie. Dan maar een Whatsappje sturen om te luisteren of ze überhaupt nog op de kamer zijn. Het kan natuurlijk ook zijn dat ze een rondje zijn wandelen en ik niet gehoord heb dat ze bij mij aan de deur stonden. Het berichtje komt binnen, want ik hoor het piepje van een telefoon op de kamer. Het duurt even, maar dan hoor ik gerommel op de kamer. Ze lagen blijkbaar allebei nog te slapen. Ik besluit een rondje te maken in het hotel.
 

Zonsopkomst

Vanuit de lounge op onze verdieping aanschouw ik de zonsopkomst. Geweldige kleuren. Ook is goed te zien dat er een hele dikke laag op de daken ligt. ik maak enkele foto's om de zonsopkomst vast te leggen. De kleuren in de lucht zijn prachtig en ik krijg zin in deze dag. Vandaag gaan we naar de husky's.

Na het ontbijt, waarbij we bij Petra en Peter zijn gaan zitten, trekken we naar buiten in onze ski-kleding. We treffen Kevin -medewerker van Lapland Safaris Luosto- op de parking. Hij begeleidt vandaag de ANWB-groep bij de huskysledetocht en heeft er duidelijk zin in.
In het winkeltje aan de overkant van de straat zijn allerlei souvenirs te krijgen. Hier kan ik van de week vast wel slagen. We lopen een stukje verder. De supermarkt is op nog geen 50 meter afstand van het souvenierswinkeltje te vinden. In de supermarkt zoeken we naar koffiesticks of een klein potje oploskoffie voor op de hotelkamer. Helaas geen sticks en enkel grote potten oploskoffie, dus die laten we in de winkel. Evenals de koeken en snoep. We hebben namelijk alle drie nog enkele koekjes op de hotelkamer liggen. Wel koop ik pleisters om het wondje aan mijn vinger opnieuw af te plakken. Hij wil namelijk niet zo goed genezen.
 

Karaokebus

We wandelen naar het pand van Lapland Safaris Luosto, de plek om ons te melden voor de huskeysledetocht. Binnen is het hartstikke druk. We ondertekenen het formulier met voorwaarden om deel te nemen aan alle activiteiten deze week. Daarna gaan wij alvast naar buiten en gaan samen op de foto bij de tipi. Iedereen heeft zijn kostuum al helemaal tot boven dicht. Ik heb besloten om de overall maar gedeeltelijk aan te doen. Mijn benen zitten al in de overall en het bovenste deel heb ik met behulp van de mouwen om mijn middel geknoopt. Het is anders, met al die kleding aan, voor mij te warm in de bus. Als alle mannen en vrouwen verzameld zijn, stappen we in de bus. Het gangpad is zo smal dat echt iedereen dwars door de bus moet om een plekje te bemachtigen. Als de bus zich in beweging zet, pakt Kevin de microfoon. Het ritje duurt circa 15 minuten en hij stelt voor om in de tussentijd karaoke te zingen. Met karaoke bedoelt hij eigenlijk zingen zonder tekst en muziek: a capella dus. De eerste rij is de pineut. Het "ANWB"-lied wordt ingezet. En wonder boven wonder zingt op een enkeling na iedereen het lied mee. Ja, ook ik zing mee, als Platina-lid moet ik dat ANWB-lied toch uit mijn hoofd kennen.
 

The farm

Bij de farm aangekomen probeer ik me in de rest van mijn kostuum te hijsen. Het bovenste deel is het moeilijkste omdat mijn armen er dan nog in moeten. Ik duw mijn armen achter mijn rug alvast half in de mouwen. Terwijl ik een beetje spring, probeer ik mijn armen als vleugels omhoog te werken in de mouwen. Het pak werkt redelijk mee. Nu de rits nog dicht zien te krijgen. Omdat mijn jas mee omhoog geschoven is, blijft de rits op een bepaald stuk steken. Ik probeer zo goed als het gaat langs de ritsen van de broekspijpen mijn jas naar beneden te trekken. En doe een nieuwe poging de rits dicht te maken. Als ik de rits dan bijna dicht heb, maken we een groepsfoto en lopen we richting de uitlegplaats. In het Engels legt Cathy ons uit wat we moeten doen: opstappen, remmen, handen binnenboord houden en als passagier altijd blijven zitten tot je het teken krijgt dat je mag uitstappen. Ook laten ze zien hoe je van plaats verwisselt en dat je niet mag 'rijden' als de lijn in de knoop zit. In dit laatste geval kan de lijn de honden snijden. Een heleboel informatie dus. Ik hoop dat ik het onthoud.

We horen de husky's al flink blaffen, ze hebben er zin in. In setjes van 2 gaan we op stap. Ik krijg een slee voor mezelf, maar vraag last minute aan Kevin om toch in te stappen. Ik heb toch wat vrees voor het alleen weggaan en niet weten wat ik nu precies moet doen. Hij stapt in en Cathy's collega maakt de knoop van het touw los.
 

Let's get started

De honden zetten zich snel in beweging. We zijn vertrokken. Wat is dit gaaf om te doen! Kevin wijst mij erop ook van de omgeving te genieten. Goede tip, want ik ben vooral bezig met kijken naar de honden. Ik vind het interessant hoe de verdeling is. Vooraan de 2 navigators, achteraan de 2 sterksten die trekken. In het midden 2 honden die volgen wat de rest doet. Deze trekken een beetje scheef aan de lijn. Een bochtje naar links en recht, heuveltje op en meerennen en -duwen om de honden wat te helpen. Als ik mijn rechtervoet terug wil zetten om de balk, stap ik mis. Ik moet dus nog wat door rennen en dat is wat lastig, want de honden zijn al over de top van het heuveltje. De slee gaat sneller en mijn tweede poging om terug op de plank te gaan staan, lukt gelukkig wel.
Af en toe stoppen we om te kijken of ons groepje van 4 sleeën compleet is. Dat is fijn en handig want ik sta wat te duizelen. Kan mijn evenwicht even "stil" komen te staan in mijn hoofd. Ik ben nu helemaal blij dat Kevin toch ingestapt is. Dan kan ik straks in de bak zitten, terwijl hij stuurt.
 

In de knoop

We staan even stil, want Cathy brengt een reserve handschoen naar ons ma. Ze raakte hem kwijt bij het maken van een foto. Ze had hem even uitgedaan en toen is hij uit de bak gevallen. Dat vinden onze husky's te lang duren en de voorste 2 komen even de slee besnuffelen. De rest van onze troop is ook ongeduldig en ze lopen door en over elkaar heen. Het is een grote warboel geworden. Alle dwarslijnen zitten gekruld om de langslijn. Cathy heeft het gezien en moet ze uit elkaar halen. Het lijkt wel mikado met honden. Gelukkig is ze niet af als er iets beweegt, want dan hadden we er nu nog gestaan. Als ze weer goed zijn ingespannen kijkt die rechts vooraan staat weer eens goed om naar mij. Mogen we nu dan wel??

De grote sterke hond rechts achter blaft en huilt volop. Hij weet het vast allemaal goed te vertellen, maar zodra ik de rem loslaat is het meteen stil. Huppakee en we zijn weer weg. Joehoe! Wat een fantastische gedachte om te weten dat die honden zo graag willen gaan. Ondanks de evenwichtsprobleem die ik ervaar, geniet ik van de honden en de omgeving.
 

Wissel

Halverwege de route kan er van plaats gewisseld worden. Kevin gaat op de bok en ik in de bak. Als iedereen geswitcht is, krijgen we het startsein. We gaan een flink klimmetje op en dalen wat af. Kevin heeft dit duidelijk vaker gedaan.
Bij het volgende checkpoint stapt Cathy af en loopt een eindje terug. De groep blijkt niet compleet. De laatste slee is er niet. Als Cathy terugkomt, vraagt ze Kevin om met de sneeuwscooter even te checken waar de laatsten blijven. Dus nieuwe wissel. Cathy op de bok van mijn slee en Kevin door de losse sneeuw op de scooter terug om te kijken waar op de route het fout gegaan is. De honden moeten wachten. Ze kijken regelmatig om, want dit vinden ze niet zo leuk om te doen. Cathy laat de rem even los en stuurt mijn slee de sneeuwberm in. Ze vraagt of ik op de rem kan komen staan. Als een sumoworstelaar rol ik uit de bak en strompelend kom ik overeind. Zodra ik de rem heb overgenomen, legt ze de honden vast aan een boom. Ik mag van de rem. Cathy loopt naar de anderen van de groep. Ze liep naar ons mam en Nancy. We zwaaiden naar elkaar en Cathy dacht dat er iets was. Als eindelijk Kevin terug komt met het laatste koppel blijkt dat bij het wisselpunt hun troop ook een ingewikkelde knoop had gemaakt.
 

Bevroren wimpers en neushaartjes

Nu de groep weer compleet is, gaan we volle vaart verder naar het eindpunt. Het is heerlijk rustig, geen verstorende geluiden. De kleuren van de lucht, het witte tapijt en de besneeuwde bomen zijn fantastisch om te zien. Ik sluit even mijn ogen om het beeld op te slaan. Als ik mijn ogen wil openen moet ik kracht zetten. Mijn wimpers zijn aan elkaar gevroren. In mijn hoofd zegt een stemmetje: Blijven knipperen, blijven knipperen. Alleen zo voorkom ik de wimpers niet opnieuw aan elkaar vriezen door de tranen van de kou (of emoties). Dat er aan de wimpers en je neusgaten ijspegeltjes hangen hoort er gewoon bij. Trouwens als je neushaartjes bevriezen weet je dat het -20 of kouder is. Dat is trouwens wel een gek gevoel, dat bevriezen van je neushaartjes.
 

Ongeluk in een klein hoekje

De overige deelnemers staan al op ons te wachten. Mijn slee wordt met het touw vastgelegd aan een van de grote palen. Terwijl ik opnieuw sumoworstelend uit de bak kom, gebeurt op de laatste 50 meter van de route een ongeluk. Ik besef meteen dat het de slee van ons mam en Nancy is. Ik ren al roepend: "Dat is de slee van mijn moeder en zus", uiteraard meteen die kant op om te kunnen helpen. Gelukkig zijn er al diverse medewerkers van de Huskyfarm te hulp geschoten. Wat is er gebeurd? Een sneeuwscooter is omgekanteld tegen de slee. Omdat we lang wegbleven kwam een collega van Cathy ons tegemoet. Omdat er maar 1 spoor is moest hij omdraaien in de losse sneeuw. Geen probleem als hij daarna achter de groep was blijven rijden. Maar hij haalde de groep aan de rechterzijde in en reed daarbij door de losse sneeuw. Ik begreep van ons Nancy dat hij probeerde net tussen hen en een boom door te gaan. Hierdoor kwam hij te dicht bij de circa 70 - 100 cm hoge sneeuwwand van het spoor. En dat kon de wand niet hebben en die kalfde in. Het gevolg is dat de scooter op zijn kant op de baan schuift. Daarbij kwam hij tegen de husky's en duwde de scooter de husky's in de sneeuwwand aan de andere kant van het spoor. Gelukkig is er niets met de husky's, zijn ons ma en ons Nancy met de schrik vrijgekomen en is de scooter niet stuk. Hopelijk krijgt de ongedeerde chauffeur vanavond een fikse uitbrander.
 

Ontmoeting met de jonkies

Bij een warm vuurtje in de blokhut krijgen we nog tekst en uitleg over de farm, de loopbaan van de husky's en mag er geknuffeld worden met een 7-weken oude pup. Ondertussen krijgen we een kopje warme bessensap, zonder alcohol. Want een drankje met alcohol schijnt niet zo verstandig te zijn met deze kou. Ik drink een paar slokjes van het warme drankje. Het geeft je wat warmte en je kan je handen eraan warmen. Maar voor mij volgende keer liever thee of warme chocolademelk.
 

Rode vos

We verzamelen allemaal onze handschoenen, mutsen en sjaals weer en gaan terug de bus in, op naar Luosto. Ik merk dat ik mijn grens heb bereikt, maar wil hier niet aan toegeven. Ik ben hier namelijk nu en ik weet niet of ik er ooit nog kom. Dus gaan met die banaan en met z'n drieën steken we de straat over naar een gezellig restaurantje. Daar zitten Jean-Marie en Dorien. Deze twee vrolijke vriendinnen nodigen ons uit bij hen te komen zitten. Zij eten een voorgerecht en wij besluiten te gaan voor een nagerecht van de kaart: overheerlijke warme appeltaart met tar-siroop. Net voor ik ga afrekenen hebben we het over de naam van het restaurantje. Na enig overleg (en een blik op het bord aan de muur) zijn we het eens: het is Red fox: Rode vos.
 

Naar bed naar bed, zei Duimelot

Na een kort high-sleep momentje van een uurtje gaan we samen met Jean-Marie en Dorien dineren in het buffet-restaurant van het hotel. We kletsen volop en vergeten bijna dat we hier zijn om te eten. De tijd vliegt en we zitten zolang aan tafel dat de tl-verlichting in de eetzaal aangaat. Gelukkig hebben we net ons toetje achter de kiezen. Ik loop aan de arm de eetzaal uit naar mijn kamer boven. "Iets afspreken voor het ontbijt?" wordt gevraagd. Omdat mijn brein blokkeert, kan ik niet meer goed denken en laat ik de anderen een tijdstip noemen. Dat noteer ik nog in mij telefoon. Ik strompel mijn kamer in. De deur valt in het slot terwijl ik met mijn kleren aan op bed plof. Oogjes dicht en snaveltjes toe.

Geschreven door Ilsedr.op.pad