Vandaag zijn we al extra vroeg uit de (pauwen)veren. Vanavond is er een mis in de Kapel van Nijhoven voor ons pap en daar willen we uiteraard allebei niet ontbreken.
We ontbijten binnen. De betonnen picknick set is nog nat van de dauw. Door binnen te eten hoeven we de picknick set niet droog te maken en niet alles heen en weer te sjouwen. Daarbij is het zonnetje nog niet gesignaleerd aan deze kant van het kampeerterrein. We staan ten noordwesten van een soort houtwal, die de zon tegenhoudt in de vroege ochtend. We vinden het iets te koud om buiten te ontbijten.

Terwijl ons mam de boel inpakt, ga ik al op pad. Ik ben wel tevreden met de taakverdeling. Maar of ons mam dat ook is? Ik heb het haar niet gevraagd. Ik ben haar wel heel erg dankbaar dat zij zonder pardon ja heeft gezegd tegen dit avontuur en ik dit dus kan doen. We wisten toen allebei nog niet hoe het precies zou gaan (ver)lopen.

Vanaf Camping Overbetuwe vertrek ik met het zonnetje in de rug richting Heteren, Zetten en Hemmen. In Hemmen word ik getrakteerd op een straatje met mooie oude panden uit eind 19e en begin 20ste eeuw. Of in de grote oude boerderijen nog agrariërs wonen is vanaf deze zijde niet te zien. Ik zie geen tractors voor de schuurdeur staan. In de omgeving zijn is in alle weidsheid het agrarische leven te zien. Van percelen met grasweiden voor koeien en paarden tot maisvelden en fruitbomen. Veelal zijn de percelen afgebakend met palen en schrik- of prikkeldraad. En er liggen ook sloten om overtollig water af te kunnen voeren. Hier en daar worden de percelen middels bomenrijen en houtwallen gescheiden. Goed voor de biodiversiteit.

Met in mijn achterhoofd de mis in de Kapel in Nijhoven loop ik vandaag met “de vlam in de pijp door het Gelderse land”. En voordat ik het weet ben ik bij de afslag naar het veer. Maar de weg naar het veer is langer dan ik dacht. Ik doe er een kwartier over tot aan het pontje Dodewaard-Druten. Na even wachten kan ik op het pontje stappen. Met mij gaat onder andere ook een man op een racefiets het veer op. Vanaf waar ik sta kan ik duidelijk zien dat hij een knooppuntenroute voor zichzelf heeft uitgezet. Op zijn frame heeft hij namelijk een smal maar lang gerekt papiertje geplakt met de nummers van de knooppunten.

Dit veer gaat wel erg snel naar de overkant. Een man met een hoed duwt voor de zekerheid zijn hoed wat steviger op zijn hoofd. Ik heb juist mijn pet en mijn bandana afgedaan om te voorkomen dat ze het water over vliegen en om mijn haren in de wind te laten wapperen. Als ik net de juiste positie heb gevonden om mijn haren niet in mijn gezicht te laten waaien en het zonnetje niet te fel in mijn ogen schijnt, zijn we al aan de overkant. Wat jammer: ik zat net zo lekker.

Ik stap van het veer af en zie een overzichtskaart van de omgeving. Als ik een foto maak, komt een man naast me staan. Hij zit volgens mij om een praatje verlegen, dus begint hij een gesprek met me. Ik ben de beroerdste niet en doe mee. We gaan samen op de foto. Ik snap niet hoe snel hij hierna dit gesprek van “aan de wandel?”, via het goede doel komt tot “Ik ben gescheiden”. Ik voel me hier meteen ongemakkelijk bij. Alsof hij hier ter plekke aan het pleiten is voor een nieuwe vrouw en hij in mij een geschikte kandidate ziet. Ik besluit het gesprek af te kappen door aan te geven dat ik echt door moet omdat mijn moeder, man en kinderen op me zitten te wachten. Ik loop de dijk op en focus me weer op mijn route naar Alphen. Een ijssalon, nou daar vind ik het echt te vroeg voor. Ik passeer de komborden Boven- en Beneden Leeuwen. Uiteraard maak ik daar een foto van. Voor in het album: ter herinnering aan deze route en bewijs dat ik er ben geweest.

Nog steeds loop ik met een hogere snelheid, want ons mam zit op me te wachten in Alphen. Alphen in Gelderland wel te verstaan. Ze heeft vandaag stukken gereden met de auto: een knipperlicht van de fietsendrager is stuk gegaan. Er is helaas geen garage die het meteen kon repareren. Dus gaat ze op zoek in Alphen naar het veer. Ze bekijkt de kerk en ziet een molen. Daar gaat ze morgen op bezoek.
In Alphen is een omleidingsroute waardoor ik om moet lopen. Dat valt nu even vies tegen en zie ik niet zo zitten. Vermoeid plof ik daarom langs de weg neer bij een boom. Terwijl ik met mijn rug tegen de boom aanzit, eet ik een broodje en drink ik wat. Als ik mijn hoofd tegen de boom te rusten leg, vragen enkele fietsers of het wel gaat. “Ja hoor, gewoon even rusten” zeg ik. Ze fietsen door. Om even te bedenken wat ik nu het beste kan doen, sluit ik daarna mijn ogen. Ons mam bellen om te vragen of ze me hier komt halen of nog 5 minuten blijven zitten om daarna de omleidingsroute naar het veer te lopen. Nog voor ik ver genoeg in gedachten ben om hier een ei over te leggen, stopt er een auto. De chauffeuse vraagt hoe het gaat en of ik de weg naar het veer weet. Die dacht ik dus te weten, maar met de omleiding niet meer. Ze biedt, zoals ik eigenlijk al had bedacht, aan om me mee te nemen naar het veer. Maar ik bedank haar voor het aanbod: ik ga zelf lopen. Ik maak een foto van het kombordje Alphen en wandel naar het veer. Als ik er bijna ben, bel ik ons mam om te vragen waar ze is. Zij staat bij het veer op mij te wachten, maar ik zie haar nergens. Er blijken vanaf Alphen twee pontjes te gaan. Een naar Ooijen en een naar Lith. Ik sta bij die richting Ooijen.
Ons mam had het afgelopen uur al vaak door Alphen gereden maar had mij niet gezien. Dat kan dus kloppen, want ik ben niet in het centrum van Alphen geweest. Ons mam komt nu met de auto naar het veer richting Ooijen. Ik loop terug naar het kombordje. Daar treffen we elkaar. Ik stap in om samen naar het veer te rijden. Zij rijdt het veer op met de auto, ik stap uit en ga te voet. Op het veer heb ik een gesprek met een mevrouw over Stichting Gijsje Eigenwijsje. Het staat immers groot op mijn T-shirt. Net als Blue Ribbon. Ik betaal netjes het verschuldigde bedrag voor deze oversteek, film en fotografeer nog wat onderweg naar de overkant en loop het veer weer af. Hier stap ik terug bij ons mam in de auto om naar het Brabantse Alphen te rijden.

Dat was ook nog een onderneming, want altijd als je iets vlug wilt doen, zit er blijkbaar altijd iets tegen. Na een omleiding in Ooijen komen we weer op de juiste weg naar huis terug, maar volgt binnen no-time weer een volgende omleiding. Deze keer bij Oss. Helemaal dolgedraaid van de vele bochtjes en zoeken naar de omleidingsbordjes komen we op de A59 richting Den Bosch. Vanaf hier weten we de weg naar Tilburg. Als we eindelijk in ons Brabantse Alphen aankomen is de tafel al gedekt en het eten al klaar. Jos heeft gekookt en de kindjes hebben geholpen met klaarzetten van de tafel. Wat fijn dat ons mam en ik niet hoeven te koken en zo samen aan tafel kunnen aanschuiven. De kinderen vertellen hoe het op school is gegaan, terwijl er goed gegeten wordt. Na het eten ga ik gauw in de douche. Daarna rijden we naar Baarle om met zijn allen naar de mis in de kapel te gaan. Na de mis spreekt ons mam heel veel bekenden die allemaal willen weten hoe de wandeling verloopt. Ik zie ons mam trots vertellen over haar avontuur en het mijne. Ik ben ook trots en dat mogen ze uiteraard weten. Daarna hebben we met z’n allen een bloemetje gelegd op het graf van ons pap op deze bijzondere dag. De trouwdag van ons pap en mam.

Geschreven door Ilsedr.op.pad