Het was een onrustige nacht met regenbuien. Sommigen van ons in het trekkershutje moesten uit bed om te plassen of om de knuffels van Lobke te zoeken.
Jos en Jannes brengen mij naar mijn startplaats. Vandaag probeer ik te wandelen met stokken. Het heuptasje blijft bij mijn slaapzak achter; dat loop niet fijn met de stokken.
Ik heb daarom vandaag een rugzak op. De andere dagen heb ik gewandeld met een heuptasje. Daar pasten precies mijn spullen voor overdag in. Naast brood, drinken en wat geld zaten er wat snoepjes, zakdoekjes en mijn witte windjack in.
Op de camping pakken Lobke, Britte en ons mam alvast het een en ander in. De tent blijft nog even staan, want die is nog wat nat van de regen. Als ook de tent droog genoeg is, rijdt de rest naar Hasselt. Ik heb ondertussen ook al goed op weg naar Hasselt.

Ik loop veel kilometers in het open gebied. Weinig bebouwing, weinig bos. Ik loop echt langs de akkers over ruilverkavelingswegen. Net voor Hasselt valt er een regenbui op mijn dak. Mijn windjack doe ik bewust niet aan. Mijn shirt is daardoor helemaal nat. Als het ophoudt met regenen zie ik een oprit naar een weiland dat wat verscholen ligt achter wat struiken. Ik ga voor een plaspauze. De grond is hier toch allemaal nat van de regen. Mijn plasje kan er ook nog wel bij. Ik stap de route weer op en stop even bij een bankje om wat te drinken en even te zitten. Door de wind is mijn shirt al wat gedroogd, maar krijg ik het wel een beetje kou. Voordat ik mijn weg weer vervolg, doe ik mijn windjack aan. Het beschermt me tegen de wind die mijn huid koud maakt.

In Hasselt wacht ik bij de grote kerk op Jos, ons mam en de kinderen. Mijn haren zijn nog nat van de regenbui, maar dat geeft niet. Ik geniet. Als we compleet zijn, kiezen we een leuk tentje uit vlak bij de grote kerk. We drinken en eten daar wat. Voor mij uiteraard een heerlijk warm kopje soep. Het is gezellig zo met zijn allen en het eten is erg lekker. Ik vervolg daarna samen met de rest mijn weg weer en kom langs metalen strips in de straat met de tekst: “Hoe velen zijn niet deze weg gegaan”. Bij het uitwerken van mijn aantekeningen voor dit verslag heb ik Google geraadpleegd.

Ter gelegenheid van de 750ste verjaardag van de stad Hasselt in 2002 organiseerde de Stichting Culturele Activiteiten Bibliotheek (SCAB) Hasselt een gedichtenwedstrijd. Het resultaat was een keur aan fraaie gedichten. SCAB besloot zeven kunstenaars de opdracht te geven om naar aanleiding van een gedicht een kunstwerk te maken. Ze lieten zich daarbij inspireren door de omgeving. Zo ontstond er een kunstroute door historisch Hasselt. Ricardo Liong-A-Kong uit Hengelo maakte in het straatwerk dit kunstwerk. Het ligt tussen restaurant De Herderin en het Oude Stadhuis: een object dat de verbinding legt tussen ernst en vertier, getiteld "Hoe velen zijn niet deze weg gegaan" naar een gedicht van Tin Plomp, toenmalige burgemeester van Zwartewaterland.

Bij de haven zwaaien Britte, Jannes en Lobke me uit. Ons mam en Jos wensen me een fijne wandeldag. Aan het eind van de middag zien we elkaar weer in Hattem. Zij rijden al daar heen. Omdat we daar al eens op de camping hebben gestaan, kennen de kinderen daar de weg. Zij zullen vanmiddag ons mam daar de weg wel wijzen.

In een brede sloot langs de route zwemmen zwanen. Netjes per koppel, 2 aan 2. Elke keer dat ik een koppel zie, vind ik het fascinerend, zulke majestueuze witte dieren. Uiteindelijk zie ik toch een koppel zwanen met een jong. Het jong is nog wat grijzig van kleur. Ik denk even aan het sprookje van Hans Christian Andersen: ‘Het lelijke eendje’.

Ook hier loop ik op veel lange boerenweggetjes met vervelende tegels naast de weg. Omdat er wat meer verkeer is, loop ik dus regelmatig over de grastegels. Dit loop echt niet fijn, maar helemaal de berm in stappen gaat niet altijd. Soms is de sloot dichtbij, soms is de bermbegroeiing te hoog. Uiteindelijk nader ik Zwolle en neem ik de Frankhuisbrug om via een industrieterrein de koninklijke wijk in te wandelen. Daar neem ik aarzelend een zegen in ontvangst. Deze zegen van boven, een flinke regenbui, wordt verzwolgen door mijn shirt en wandelbroek. Kletsnat loop ik richting de IJssel. Terwijl ik over de brug naar de andere kant van de IJssel wandel, passeren vele oude tractoren mij. Het valt me op dat de bestuurders van de tractoren haast even oud als de tractoren zijn, als ze niet al ouder zijn. Op een van de laatste tractoren zitten wat jongeren. In tegenstelling tot de oudere bestuurders, die een wat antiek zuur strak gezicht hebben, hebben de jongeren volop lol.

De hele dag heb ik sneller gewandeld dan de vorige dagen. Ik wil namelijk snel bij de rest zijn. Hierdoor raakt mijn batterij leeg en ben ik ten einde. Ik loop daarbij ook nog eens verkeerd. Ik bel daarom met Jos. Hij haalt mij na zo’n 35 km op bij een bushalte in Hattem.

De kinderen hebben ondertussen op de camping ons mam van alles al laten zien: de geitjes, het zwembad en het restaurant. Jos en ons mam hebben de spullen uit de auto geladen en in de trekkershut gelegd. Ik neem even een rustpauze, masseer mijn onderbenen en ga douchen. Daarna gaan we met z’n zessen uit eten bij de keuken van Catootje. Ons mam hoefde dus niet te koken en de afwas niet te doen. Iets na 20 uur rijdt Jos met de kinderen weer naar huis. Ons mam en ik leggen alvast weer alles klaar voor de volgende dag.

Geschreven door Ilsedr.op.pad