We zijn vandaag weer vroeg vertrokken. Door de zon hebben we er weer zin in. Het is nog wel een beetje mistig als we vertrekken vanaf camping De Koekamp uit Epe. Vandaag wandel ik naar Lieren, net ten zuiden van Apeldoorn.

Als ik een school nader moet ik netjes bij de brigadiers oversteken. In gedachten zing ik het liedje dat we vroeger in de auto zongen als we bij een verkeerslicht stonden te wachten.
“Klaar-over, klaar-over
met je oranje jasje aan.
Laat de auto’s stil staan
Blaas eens op je fluitje
van tuureluureluitje”.

En als we dan nog niet mochten rijden, zongen we het nog een keer. Harder, langzamer of juist sneller. Net zolang tot we over mogen steken met de auto.
In gedachten verzonken blijf ik netjes wachten op het fluitsignaal, terwijl andere voetgangers al meteen naar de overkant snellen. De brigadiers kijken me verbaasd aan. Ik bestudeer hun oranjekostuum nog eens goed. Het dringt tot me door: de brigadiers gebruiken hier geen fluitjes om aan te geven dat je mag oversteken. De andere voetgangers zijn al lang aan de overkant. Iedereen moet nu wachten tot ik ook aan de overkant ben.

Als ik de N309 over wil steken, wacht ik bij het verkeerslicht. Deze keer geen ‘klaar-over’-liedje in mijn hoofd. Ik pak snel mijn toestel om een filmpje en foto’s te maken van een deel van een colonne legervoertuigen dat hier staat. In de verte staat een legervoertuig met pech, maar er volgen nog meer legervoertuigen. De groenbruine voertuigen vragen ondanks hun schutkleuren om mijn aandacht. De meeste voertuigen hebben ook een aanhanger. Het blijft voor mij iets speciaals hebben; mensen die niet alleen soldaatje spelen, maar zich ook echt met hun leven inzetten voor onze vrijheid en veiligheid.

Ik nader het dorpje Emst. Zij zijn voorbereid op mijn komst. De nationale driekleur hangt aan elke paal, oranje vlaggen sieren de straten. Gouden kroontjes, oranje klompen, vlinders, ballonnen en gele en witte tulpen fleuren de boel nog verder op. Een bijzondere ervaring. Het is ook bijzonder dat ik deze route wandel en hierbij Emst aan doe. Ik geniet ervan en neem het in me op. Wat een vrolijke straat, deze maandagmorgen.

Ik volg vandaag vooral fietsknooppunten. Op het begin van de route tref ik veel schoolgaande kinderen op het fietspad. Een groepje stopt maar liefst drie keer om mij aan te gapen, achter me te smoezen en me weer in te halen. Uiteindelijk durft een van hen het aan iets te vragen: “Loopt u echt 300 kilometer? Helemaal in uw eentje?” Als ik daarop antwoord dat ik daadwerkelijk 300 kilometer aan het wandelen ben, krijg ik een stortvloed van ongeloof van de jongens over me heen. Terwijl ze nog met elkaar in discussie zijn over dat het niet te doen is, wandel ik gewoon door. Ik vermoed dat ze denken dat ik dit in één ruk aan het wandelen ben. Ik laat ze lekker in die waan. Ze vroegen immers niet hoelang ik er over doe. Als ze mij dan opnieuw passeren roept de laatste nog “Veel succes” tegen me terwijl hij zijn hand op steekt. Zo hebben zij voor mij een nieuwe herinnering gebracht.

Bij een van de fietsknooppunten rust ik wat uit. Het lijk hier wel een uitlaatplaats voor ‘mindervaliden’. Diverse ouderen, al dan niet in gezelschap van andere mindervaliden, passeren hier in hun scootmobiel. Ze groeten elkaar en gaan soms midden op het pad een lang gesprek aan over hoe het nu wel niet gaat met Ria en Toon.

Vandaag loop ik van Epe naar Lieren, dat ligt net iets onder Apeldoorn. Om daar te komen moet ik door Apeldoorn. Ik kom langs het industriegebied en ga daar op zoek naar een toilet. Bij het eerste bedrijf is dat niet mogelijk. Het tweede bedrijf biedt mij wel de mogelijkheid om gebruik te maken van hun enige toilet. Zodra ik binnenkom, vermoed ik dat hier alleen mannen werken. Het toilet is niet echt schoon te noemen en de wanden zijn bekleed met pagina’s van de laatste 3 edities van jaarkalenders met vrouwelijk naakt. Het stoort me nu niet zo, ik ben allang blij dat ik mijn volle blaas kan legen. Ik besluit wel mijn bovenbeenspieren nog even te trainen om niet met mijn billen de vieze rand van de bril te raken. Ik was daarna mijn handen en bedank de mannen voor het gebruik van het toilet. Als ik het terrein afloop hoor ik de mannen nog fluisterend napraten over mijn bezoekje aan hun toilet.

Ik loop langs een winkelpand met de tekst “Ambachtelijke, zelfslachtende slager ”op de ruit. Een beetje bedenkelijk loop ik verder: “Hoe lang gaat deze slager het vol houden?”

In Apeldoorn steek ik regelmatig het Apeldoorns kanaal over. Het kanaal tussen de IJssel bij Dieren tot Hattem werd aangelegd als lateraal kanaal van de IJssel. Van 1868 tot en met 1961 werd het kanaal gebruikt als vaarroute, omdat bij lage en hoge rivierstanden de IJssel zeer moeilijk te bevaren was wegens onvoldoende vaardiepte, respectievelijk sterke stroom. In 1972 werd het kanaal definitief voor de scheepvaart gesloten.

Terwijl ik mijn route langs het kanaal vervolg, vermaakt ons mam zich met onder andere boodschappen doen. Als ze op een terrasje aan een bakje koffie zit, belt ze mij om te vragen of alles vandaag ook weer goed gaat. Daarop antwoord ik volmondig met “Ja”. Ook met ons mam gaat het vandaag beter. Dat heeft allemaal te maken met het verschil in levendigheid met gisteren. Maar ook het weer is veel beter. Gisteren was er – ondanks de naamgeving van die dag- weinig zon. Vandaag daarentegen is een heerlijk zonnige dag.

Bij knooppunt 94 langs het kanaal net voorbij een bruggetje, besluit ik om even terug te lopen. Aan de overzijde van het kanaal was namelijk een cafeetje. Een kopje thee en toiletbezoek kan ik wel gebruiken. Ik bestel een kopje thee en als ik net terug van het toilet ben, kijk ik naar het kanaal en de brug. “Wat zie ik daar? Dat lijken Jeanne en Kees wel die daar het bruggetje oplopen. Dat kan toch niet?” Ik besluit om Kees te bellen. Als hij opneemt, weet ik zeker dat ze het zijn. En jawel hoor, de man op het bruggetje grist een telefoon uit zijn zak en neemt op. “Met Kees de Roij”. Lachend vraag ik hem of ze op een bruggetje bij Apeldoorn staan. Hij kijkt om zich heen om te kijken waar ik ben. Ik sta op en zwaai vanaf het terras.

Wat ik niet wist was dat ze ook ons mam hadden verrast bij de trekkershut. Jos had de gegevens doorgegeven. Toen ons mam net bij de trekkershut was, kwamen Jeanne en Kees ineens aanlopen. Ze hadden net samen wat gegeten. Jeanne en Kees kwamen me tegemoet lopen en ons mam ging nog wat spullen in de trekkershut opruimen.

Terwijl de bestelling voor ons (koffie en thee met een lekkere koek) klaar wordt gemaakt, sluit ook ons mam aan. Zij was met de fiets gekomen. Ook ons mam bestelt een kopje koffie met iets lekkers erbij. Zo zit ik ineens niet meer alleen aan het tafeltje op het terras, maar met mijn moeder en schoonouders. Een bijzondere herinnering aan deze dag is geboren. Hier zullen we het nog vaak over hebben.

Op het terras zitten ook 4 oudere dames. Het zou mij niet verbazen als de oudste de 90 jaar of nog ouder aan tikt. Deze dames, met hun grijze haren en oude looks, staan op en lopen naar een autootje. Het is verbazend om te zien dat ze daar (nog) in kunnen. De voordeuren gaan open. De stoelen worden naar voren geklapt en 2 dames draaien hun derrière in de auto en laten zich op de achterbank ploffen. De oudste en kleinste van de 4 neemt plaats achter het stuur. Ze rijdt nog net niet met piepende banden achteruit de weg op. Ze raakt daarbij net wel of niet een auto met aanhanger.

We wandelen met zijn vieren langs het kanaal terug richting de camping, waar onze trekkershut voor die nacht staat. Terwijl ik douche wordt er volgens mij door hen veel gesproken over hoe ons mam de afgelopen dagen heeft beleefd. Daarna verwent ons mam ons allemaal door te zorgen voor wat eenvoudigs, maar lekkers te eten. Ondertussen bekijk ik met Jeanne en Kees de route die ik de afgelopen dagen heb afgelegd en welke kant ik morgen op ga. Na veel geklets met nog wat kopjes thee rijden Jeanne en Kees weer terug naar Brabant. Ons mam en ik maken alles weer in gereedheid voor een nieuwe (wandel)dag.

Geschreven door Ilsedr.op.pad