Zaterdagmiddag bij de camper mag ik rustig achterover genieten in het zonnetje terwijl Jos voor het eten zorgt. De stoel waarop ik zit begeeft het onder de zware ontspanning waar ik van geniet. Na het eten pakken Jos en ik de fiets om op bezoek te gaan bij Servia en Cees.

Om de makkelijkste route van camping naar camping te vinden gebruik ik Google Maps als navigatie. De stekker van mijn oortjes gaan in mijn telefoon en het geluid gaat iets harder. Maar waar laat ik de telefoon. Hij past niet in de broekzak van mijn spijkerbroek.
https://youtu.be/XJVPBhkKg2Q

De afgelopen dagen parkeer ik mijn telefoon in de zak op mijn rechter bovenbeen. Daar past hij gemakkelijk in en ik kan er snel bij op momenten dat ik de route wil checken of aantekeningen voor mijn verslag wil maken. En mijn spijkerbroek, die ik nu aan heb, mist zo'n zak. Met wat moeite biedt de zak van mijn roze donsjas een uitkomst. 

Het is een kilometer of zes van onze camping naar die van Servia en Cees. Een deel fietsen we over de dijk en bergaf. Het gaat zo makkelijk dat ik denk dat we wind mee hebben. Dat belooft wat voor de terugrit. We fietsen de camping op en volgen de instructies links en links. Servia staat nog op t veldje met een van haar buurvrouwen te kletsen. Ruwharige teckel Sammie speelt met een bal en Cees komt er ook aan.
Op het betegelde terras voor de tent genieten we van onze koffie en thee. Cees heeft voor deze gelegenheid taart gehaald. Op de doos staat: Je hebt het verdiend hmmm. Dat klopt, al zeg ik het zelf. De keuze is reuze en ik vind alle smaken wel lekker. Ik kies voor de rijst. Cees lust die ook, dus stel ik aan Cees voor om ieder de helft te nemen. En dan van een ander stuk ook ieder de helft. En zo genieten Cees en ik allebei van twee smaken taart. Echt hmmmm. Dat ga ik vaker voorstellen. Het is zo gezellig dat we niet merken dat het ondertussen kouder wordt. Cees stelt voor om in de voortent te gaan zitten. Terwijl ik het sanitair van de camping hier inspecteer, breken Servia en Jos de tent af. Om half tien laat Jos weten dat we wel echt naar huis moeten. Cees heeft aangeboden om ons met de auto terug te brengen maar we bedanken hem. We gaan op eigen kracht. Dus we stappen op de fiets en vertrekken de langzaam donker wordende polder in richting de dijk. De dynamo zit tegen het voorwiel maar toch doet het voorlicht van mijn fiets het niet. Ik zie wel waar ik heen moet maar ben niet zichtbaar voor de ander. Het is zwaar trappen want we gaan bergop, de wind waait niet de goede kant op en de dynamo tegen mijn voorband maakt veel kabaal en remt mij af. Voordeel van dit tijdstip is dat je kans hebt getrakteerd te worden op mooie plaatjes.
Vermoeid en kou van het fietsen komen we bij de camper aan. Bedtijd voor mij.
 

Antwoord aan Ware Jacob

Door een vervelende hoest, kuchje heb ik last van wat ademnood en kom ik moeilijk in slaap. Ik draai tig keer heen en weer en denk dat ik een goede houding heb gevonden. Ik val in slaap en word even later wakker van een snurkende geluid. Een beetje geïrriteerd draai ik me om en probeer me af te sluiten van het geluid. Het is weer stil. Ik kuch weer en ga terug in de houding waarin ik wel kon slapen. Dat is fijner en slaap snel weer in om opnieuw wakker te worden van gesnurk. Ik wil Jos aantikken maar het is al stil. Jos slaapt rustig door. Dus Ware Jacob, ik moet bekennen dat ik snurk. ☺ Hopelijk geen probleem?
 

Wandelweer

Wakker en gewassen trek ik ook vandaag mijn teensokken, compressiesleeves en Wright socks weer aan. Tijdens het ontbijt smeer ik boterhammen voor tijdens mijn wandeling en vul mijn bidons en dopper met water. Mijn rugzak is wat minder vol vandaag omdat ik het een en ander in de camper achterlaat.

Als Jos met de fiets terug komt van het toiletgebouw laat hij mij weten dat het prima wandelweer is. "Hoe kan jij dat nou weten, jij bent op de fiets weggeweest?" Na een kort lachje volgt een stilte. Dan begint Jos opnieuw te lachen. Blijkt hij mijn reactie wel erg leuk te vinden.
 

Andersom

Bij de camping ga ik de dijk op en ben meteen weer op de route. Jos loopt een stukje met me mee en maakt gebruik van dit moment om mij te fotograferen. Vlakbij de camping staan diverse flamingo's in het water. Mijn zus had al verteld dat vlakbij de Zeeuwse camping waar zij verblijven ook een flamingo aan de kust te vinden is. Ik had niet verwacht ze zelf te kunnen zien.

Op de route van vrijdag stonden al heel veel windmolens en ook hier tussen Battenoord en Herkingen staan er drie op een rij. Ze draaien alle drie maar niet op hetzelfde tempo. Dat de wieken niet gelijktijdig en gelijkmatig draaien vind ik irritant om te zien. Als ik er met Jos over heb, kom ik zelf met een verklaring daarvoor. Het is net als met wielrennen, de eerste vangt de wind op voor de anderen. Dan sparen die energie uit. Klinkt logisch en plausibel, maar bij windmolens gaat het toch om wind om te zetten in energie?
Jos kijkt me verbaasd aan als ik vraag: Zou het ook andersom werken? Kijk een standaard antwoord van Jos op de kennisgeving dat er een gat in een sok zit is: "Beter dan andersom." Dus ik snap zijn reactie niet op mijn vraag: "Zou een windmolen ook wind kunnen maken als er geen wind is en we wel wind voor iets nodig hebben?" Want een ventilator werkt toch eigenlijk hetzelfde als een windmolen maar dan andersom. Die zet stroom om in wind. Ik vind mijn gedachtengang nog niet eens zo gek. Ik zou alleen zelf ook niet weten op welke wijze we de -via windmolens gemaakte- wind in kunnen zetten. Eerste ingeving is om te warme of te koude lucht weg te blazen van een bepaalde plaats. Verder kom ik niet. Daar moet ik nog eens wiskundig, natuurkundig en logisch over nadenken als ik later groot ben.
 

Zeikverhaal

Al vanaf dat Jos en ik vertrokken zijn, laat mijn blaas weten niet leeg te zijn. En dat terwijl ik net voor ik vertrok hem geleegd had. Dat is een vaker voorkomend probleem bij mij. Op en naast de dijk zijn geen bosjes waarin plassen ongezien plaats kan vinden. Er zijn wel opstapjes gemaakt om over het prikkeldraad te stappen maar dan sta ik in de wei met schapen. Voor hen is die schuin gelegen wei een all you can eat-restaurant en toilet in een.
Dan wijst Jos mij op een boom waar ik wel even kan plassen. Het staat een stukje verderop en iets van de dijk. Ik ben ad rem en zeg tegen Jos dat wel goed zichtbaar is dat er daar al meer geweest. Jos zijn lachsalvo galmt over de dijk en ik kijk nog even terug naar het boompje aan de rand van de Grevelingen.

Het duurt nog tientallen minuten tot een uur voordat ik een geschikt plekje vind. Ik moet er de route voor verlaten en me tussen de prikkels begeven om mijn blaas te legen. Wat is het dan fijn om even naar je eigen gezeik te kunnen luisteren. Het lucht op en ben blij als ik weer op de route ben en naar muziek kan luisteren om me op te vrolijken.
 

Gekleurd erbij staan

Al enkele kilometers geleden, bij Herkingen is Jos omgedraaid om terug naar de camper te gaan. Ik loop nu dus alleen over de dijk en de temperatuur neemt toe. De route van de GR 5 gaat eigenlijk door de weilanden die bovenop de dijken liggen. Dat geklim over prikkeldraad, de oneffen grond en het ontwijken van schapendrollen is niet iets waar ik op zit te wachten. Ik volg dus de weg / fietspad aan de voet van diezelfde dijk. Dat heeft nog meer voordelen. Ik passeer een veld met tulpen en kan op het land komen om foto's te maken. Wel op voorwaarden van de boer en daar hou ik me dus aan. Hier staan verschillende kleuren tulpen naast elkaar. Dus ga ik voor de roze / fuchsia tulpen. Terwijl ik foto's maak klinkt een voor mij bekend lied wat mij doet denken aan mijn 300 kilometer, 300 herinneringen-wandeltocht. Toen liep ik letterlijk in de schoenen van mijn vader.
https://youtu.be/88Kn0Flm4_Y
 

Even slikken

Iets voorbij het tulpenveld spreek ik een jongeman. Die vertelt dat hij net boven op bankje heeft gezeten en heeft genoten van het uitzicht over het natuurgebied en dat hier nu buffels staan. Omdat ik op de weg loop kan ik het natuurgebied Slikken van Flakkee aan de andere kant van de dijk niet zien. Ik besluit daarom om mezelf over een opstapje te heisen zodat ik via de wei met schapen naar boven kan. Mijn grote voeten schuiven wat in mijn schoenen op de schuine kant van de dijk. Het is niet gemaakt om op en neer te wandelen. De schapen staan me weer aan te gapen en maken, als ik dichterbij kom, toch een beetje plaats voor me. Ik kom uit naast het bankje, waar de jongeman het over had uit. Ik vermoed dat het bankje door de schapen gebruikt wordt als ruggekrabber want er hangen plukken vacht aan het bankje. Daarnaast is het bankje omringd met schapendrollen. Niet echt een plekje waar ik wil zitten. Het uitzicht is inderdaad mooi, helaas lukt het niet om wat ik zie en ervaar exact te vangen in een foto. Ik wandel een stukje verder en kom op het fietspad dat ligt tussen de dijk en de slikken.

De zon doet haar best en ik wandel gestaag door, toch is het nog zeker 14 kilometer tot de eindbestemming van vandaag.
Ik bekijk de slikken en zie dat het een populaire badplaats is want  verschillende families trekken richting het water. Ik herken de familie Gans en familie Meerkoet.
 

Hartjes

Ik loop echt kilometers langs natuurgebied De Slikken van Flakkee. Net na de middag vraag ik een echtpaar dat een verrekijker heeft of zij mij kunnen vertellen dat wat ik gezien heb wel klopt. Zij bevestigen dat er buffels en Konikpaarden staan. En vooraan staan hazen. En mevrouw zegt dat ze 'Hartjes' had gezien. 'Hartjes' liggen er wel 15 tot 20, zegt ze overtuigd.
Die zie ik niet. Ik denk een groep herten te zien liggen in het gras waar er twee van weg sprongen. Maar twijfel nu aan de werking van mijn bril: herten of hartjes. Gelukkig moet ik woensdag naar de oogarts.
De man vertelt trots dat hij als kind net achter de dijk in de boerderij woonde en zich nog herinnert dat het water kwam tot waar nu het bankje staat en zelfs hoger. Hij herinnert zich nog dat na het opspuiten het hier een grote zandbak was. Hij geniet zo omdat de natuur zich zelf heeft ontwikkeld en dat er zoveel (al dan niet ingevoerd) diersoorten leven. Hij vraagt of ik hem wel versta én begrijp met zijn Zeeuws accent want dat is volgens hem een groot verschil.
 

Zuid-Hollandse Mesata

Mijn wandeling langs de dijk lijkt niet op te houden, geen zuchtje wind, zon hoog in de lucht, bijna geen bankjes langs de route en al helemaal geen bankjes in de schaduw. Mijn drankvoorraad gaat er snel doorheen. Ik moet gaan plannen of ik wel een slok water neem om niet zonder te komen want hier aan de dijk zijn geen cafés te vinden.
Een groep Duitsers parkeren hun (geleende /gehuurde) fietsen bij een bankje nabij de stallen van de buffels en konikpaarden. Nog voor ik hen passeer ruik ik de alcohol al. De flessen bier worden uitgedeeld aan de mannen. De vrouwen trekken een tweede fles wijn open. Zij hebben genoeg te drinken bij. Ik denk er niet aan om hen te drinken te vragen. Ik heb zo al hoofdpijn, daar hoef ik geen kater bij.
 

Stugge Zeeuwen

Met nog 5 km tot Goedereede staat er gelukkig een bankje. Ik moet echt nog even gaan zitten en wat eten. Een echtpaar komt van de andere kant aangefietst. Zij fietst voorop. Hij stopt bij het bankje en ik loop langs hem heen naar het tweede bankje en zeg tegen hem: "Pauze". Zij merkt dat hij is gestopt en fiets terug. Als ik opnieuw zeg dat het wel fijn is even een pauze hier op het bankje, reageren ze niet eens. Nou, dan maar niet, denk ik. Zij probeert nog of hij mee gaat naar het volgende bankje, maar zijn billen hebben de bank al aangeraakt. De vrouw weet dat het dan even duurt voor hij weer op zal staan en neemt naast hem plaats. Zwijgend zitten ze naast elkaar en ik voel dat ze mij af en toe bekijken.
Ik denk even aan de man op zijn vouwfiets die achter zijn twee honden aan fietste vanmorgen. Hij had volgens mij Spaanse roots en woonde nu in Duitsland. Hij probeert in het Duits en Nederlands terug te praten. Maar heeft niet door dat het vooral Engels klinkt. Ook prima, het  talenwonder in mij (ahum ahum) maakt er wel iets van wat ik begrijp. Hij was helemaal het tegenovergestelde van dit fietsende paar Zeeuwen.
 

Insecten

Vanmorgen scheen de zon al en smeerde ik mijn gezicht in met crème. Om me te beschermen tegen de zilte lucht. Die in combinatie met zond en wind snel voor verbranding van de huid zorgt. Nu het al uren zo warm is begint de crème bij mijn ogen te vervelen en prikt het in mijn ogen. Met een tissue dep ik voorzichtig de crème bij mijn ogen weg.
Vanmorgen traande mij linkeroog ook. Een van de vele muggen die voor mij ogen dwarrelden ging tussen mijn bril en oog vliegen. Snel probeer ik met een scheve mond hem lucht toe te blazen. In de hoop dat hij met de wind mee gaat. Niet het gewenste resultaat. Ondertussen is dat oog dicht en zie ik de diepte niet zo goed. Rustig doorlopend probeer ik mijn bril af te zetten, blaas nogmaals lucht richting mijn linkeroog. Hij zit gevangen omdat ik nu met mij hand, die mij bril vastpakt zijn weg blokkeer. Ik neem een derde terug lucht, doe mij bril af en blaas heel hard door mijn scheve mond. Ja, hij is weg gevlogen.

Voor de tweede keer komen er 2 wespen aan, vlak achter elkaar vliegen ze voorbij. Het is duidelijk te zien dat die voorste zijn strepen al heeft verdiend, hij heeft er eentje meer rond zijn middel. Een tegemoet komend echtpaar van pensioengerechtigde leeftijd maakt snel plaats om een botsing te voorkomen. Ik wil de wespen nog van me afslaan maar bedenk me. Stel dat ik  raak ik dan wellicht terecht kom in een Me2-affaire. Daar zit ik niet op te wachten. Het echtpaar van pensioengerechtigde leeftijd kijkt de 2 wespen na alsof ze net de twee tourwinnaars van Belgische klassieker Gent - Welvelgem voorbij zagen fietsen.
 

Alpe d'Huez

De laatste paar kilometers. Het valt me zwaar tegen. Toch zet ik door:
https://youtu.be/3XuB9y9v-R0
Ik denk aan de vakantie met mijn schoonouders Jeanne en Kees. Toen we met z'n vieren naar de top van de Alpe d'Huez wandelden. Zonder training of enige ervaring gingen we naar boven. Op de terugweg bevangen door de hitte hebben we vaak moeten stoppen. Een geweldige prestatie die niet iedereen ons na zal doen.  We deden het toch maar, zo ook doe ik het vandaag. Vermoeid, zwarte vlekken voor mijn ogen van beginnende migraine door de warmte begint de halflege rugzak te vervelen. Ik laat Jos weten er bijna te zijn. Ik zie namelijk de camper al staan. Ik neem korte weegje naar Jos. Het is nog iets meer dan een kilometer, dat kan ik wel halen. Een witte vlinder dartelt om me heen. Ik weet het, het komt goed.
 

Thuis

Jos brengt me naar huis. Ik slaap bijna de hele terugweg.

Mijn lijf heeft het tijdens het wandelen goed gedaan, geen blessures. Alleen mijn hoofd waaronder hoofdpijn, migraine, zwarte vlekken zien en gedachten werkte niet altijd mee.
De komende dagen ga ik nadenken wat ik ga doen.
Wil en kan ik komende week verder met mijn rondje Nederland of verplaats ik mijn plannen naar een later tijdstip. Ik neem de tijd om er over na te denken. Wat is goed voor mij.

Geschreven door Ilsedr.op.pad