Wel of niet

Na een hele slechte nachtrust, door beginnende migraine en pijnlijke benen, had ik bij het horen van mijn wekker om 6:15 uur mijn plannen om naar het 'Kasteel van Wurzburg' te gaan laten varen. Tijdens ons ontbijt op het terras van het appartement bekeek ik op Google Maps mijn route voor vandaag. Google stuurt me over de autobahnweg naar Wurzburg. Dan kan ik net zo goed een stop maken bij het kasteel. Ik zwaai Jos uit, doe de afwas en gooi de laatste spullen in de auto. Op naar de parkeerplaats van de Residentie.

De Residentie van Würzburg is een voormalig bisschoppelijk paleis gebouwd russen 1720 en 1745. Het staat sinds 1981 (samen met de hoftuinen en het residentieplein) op de Unesco werelderfgoedlijst. Dat wist ik niet totdat ik het bekende tekentje zie staan bij een van de informatieborden.
 

Snode plannen

Ik arriveer om iets over 9-en op de parkeerplaats. Bij de ticket verkoop moet het pinapparaat nog opgestart worden en word ik persoonlijk aangesproken door 2 medewerkers. Ze vertellen me dat ik de residentie voor mezelf heb. Foto's maken mag, maar gasten gaan voor het maken van foto's. We maken nog enkele grapjes om andere gasten uit ons eigen camerabeeld te krijgen. Struikelen, mensen op iets anders wijzen etc. Als de mannelijke medewerker het brandalarm oppert, brengt hij zowel mij als de vrouwelijke medewerker op snode plannen. Gelukkig zijn alle grapjes en voorstellen zijn helemaal niet nodig.

Zowel op de begane grond als in de noordelijke en zuidelijke vleugel volg in de tour. De hele tour ben ik alleen of met supposten van het museum in de ruimtes. Dat geeft echt een heel apart gevoel. Ik vind het moeilijk te omschrijven. Wellicht overvallen, eenzaam, groots. Het is dan ook heel bijzonder om op een dergelijk historische en zo enorm toeristische plek helemaal alleen te mogen zijn.

Wat zijn de meeste ruimtes groot, bombastisch. Veel ruimtes hebben veel details die voorzien zijn van (blad-)goud. Er is zelfs een spiegelkamer. Spiegeltje, spiegeltje aan de wand.... zou de boze stiefmoeder van sneeuwwitje hier in haar spiegels gekeken hebben toen ze zich dat hardop afvroeg? Niet de mooiste kamer wat mij betreft. Ik kijk niet zo graag in de spiegel. Ik zou heel tevreden zijn met de gele hoekkamer. Lichte rustige kamer met wat minder opsmuk, maar met diverse zilveren details.
 

Rondleidingen

Het is bijna 10 uur als ik beide vleugels heb bezocht en terug loop richting het trappenhuis. Het geluid van een hele groep pratende mensen wordt naarmate ik dichterbij het trappenhuis kom luider en luider. In het grote trappenhuis zijn maar liefst 8 gidsen zijn tegelijk aan het praten in hun microfoon. De toeristen zijn allen stil toch lijkt het door de akoestiek in de hal alsof alle honderd toeristen aan het roepen zijn tegen elkaar. Ik bezoek de Hofkerk nog waar het een stuk stiller is. En ook in de tuin is het nog rustig.
 

Praatje

Ik neem plaats op een bankje in de schaduw. Het is echt ontzettend warm (>30°C). Die temperatuur in combinatie met mijn pijnlijk knieen maakt dat ik geen grote wandeling in de tuin maak. In plaats daarvan stuur ik een video berichtje voor onze kids en Jos. Kort daarna komt Johannes uit Mainz bij mij op het bankje zitten. Terwijl zijn vrouw Lily de tuin rond wandelt, praten we gezellig. Over de hofkerk, gelovig zijn maar niet meer zo praktiserend, verliezen van een of beide ouders.
Ook voor hen is het de eerste keer dat ze hier komen, terwijl ze al vaker naar Amsterdam en de Keukenhof afreisden. Van dat laatste kan ik me niet herinneren dat ik als Nederlander daar ooit geweest ben. Ik vertel Johannes over Baarle-Nassau/Baarle-Hertog. Dan ben je meteen in 2 landen tegelijkertijd.
Als Lily terug is, wandelen we samen naar de parkeerplaats. Zij gaan met het toeristen treintje door Wurzburg. Ik ga de romantische strasse op richting Jos.
 

Rothenburg ob der Tauber

Ik heb navigatie naar bovenstaand dorpje ingevoerd. Bij een stoplicht zie ik rechts ineens staan Hotel Gasthaus Linde. Ik bel naar het hotel om te vragen waar ik kan parkeren. Blijkt dit hier voor mij niet het juiste hotel. We logeren in Gasthaus Zur Linde enkele km's verderop. Nu moet ik een andere plek vinden om de auto te parkeren zodat ik Jos in het dorpje kan ontmoeten. Op de 2de parkeerplaats heb ik geluk. Op naar Jos die bij de Toeristeninformatie is. Ik neem nog even onbedoeld een omweg maar uiteindelijk staat hij daar.
 

Tempeliers

Jos en ik zoeken een rustig terras bij een van de vele poorten van het dorpje of moet ik stad zeggen. We genieten van een soepje, drankje en een stukje taart. Het kan vandaag niet op, het mag wat kosten.
Bij de stadsmuur nemen Jos en ik weer even afscheid van elkaar. Hij gaat met de fiets naar het juiste Gasthaus een 5 kilometer verderop. Ik neem de auto, die staat nog op de parking.
Ik loop richting de parking en kies ervoor een paadje in te gaan richting de stadsmuur. Ik denk daar via de binnenzijde van de muren naar rechts richting parking te kunnen. Integendeel. Ik kom in de stadsmuur en torens terecht. De schietgaten voor de kanonnen zijn nog goed te zien. Het is een stukje verder zo groot en breed dat paard en wagen binnen kunnen om hier te bevoorraden. Ik vervolg de route die me naar buiten brengt. Ik sta ineens minstens 3 meter onder straatniveau. Waar ik ben weet ik niet precies. Mijn gedachten en gevoel zegt dat ik links om deze toren heen moet om weer enigszins in de richting van de auto te komen. Hier beneden, binnen de stadsmuur (waar Jos en ik net nog waren) wordt een middeleeuws tafereel opgebouwd. Ze sjouwen een grote 2 meter + koelkast een tent in. Ik kan het niet laten om aan te geven dat ze ik in de Middeleeuwen die niet hadden. En opnieuw heb ik prijs: ik krijg een verklaring en begrijp ze best. Ik heb te maken met een echte Duitse graaf en 4 officieel door de graaf geridderde Tempeliers. Morgen is er festival in Rothenburg, net als elk eerste weekend van september. Op de website van de gemeente is meer info en het ziet er best aantrekkelijk uit. Maar morgen zijn wij alweer een 100 kilometer verder zuidwaarts.

Geschreven door Ilsedr.op.pad