Na een redelijk goede nacht pakken we onze spullen in en gaan we richting de ontbijtruimte. Erg groot is de ontbijtruimte, die naast de receptie ligt, niet. Een buffetje tegen de wand en niet meer dan 3 tafeltjes langs het raam. Andere hotelgasten hebben hun ontbijt al op hun traytje gestapeld en gaan buiten zitten. Wij scoren ons ontbijtje en nemen binnen een plekje aan één van de 3 tafeltjes in beslag. Als Ans begint te vertellen over de andere hotelgasten zegt ze: "Dat zijn echte wegwerpers". Ik vraag me af of Ans zich verspreekt en wegwerkers bedoelt. Óf dat wegwerpers een specifieke term is die vrijgezellen gebruiken voor mannen (of vrouwen) die alleen goed genoeg zijn voor een One-night-stand of een WOP-pertje? Ans laat het even in het midden, want sommige van deze wegwerkers zien er heel goed uit. Helaas voor haar fietsen wij vandaag door naar een volgende stad.
 

Snuiven of slikken

Na een kleine 10 kilometer fietsen moeten we stoppen bij een overweg. De trein passeert hier op volle snelheid en we wachten netjes tot de lichten gedoofd zijn, want ook hier in Frankrijk geldt dat er altijd nog een trein aan kan komen. Dat gebeurt niet, dus steken we al lopend het spoortje over. Aan de andere zijde loopt het fietspad dat we op moeten. Bij het fietspad staat ook een route aangegeven die het "massif van Clermont" aangeeft. Dat klinkt als een zware beklimming en we hopen niet dat we veel van die route moeten volgen. Voorlopig rijden we op vlak terrein met aan de ene zijde het spoor en wat akkers aan de andere zijde. Veel akkers, met vermoedelijk graansoorten, zijn al geoogst. En wat doe je als boer dan met zo'n akker. Je rijdt er je mest op uit. Soms liggen er hopen mest te wachten om verdeeld te worden over de akkers en op sommige akkers is het al uitgereden. Onze reukvermogens doen het jammer genoeg nog heel goed. De mest ligt er net en is nog niet ingedroogd door de zon. De penetrante geur dringt diep in onze neus. Alleen snuiven om er van af te komen heeft geen zin. We willen allebei snelheid maken om hier zo snel mogelijk weg te komen. Zal je altijd zien, net als we vaart willen maken, gaat het fietspad iets omhoog. Het lukt ons dus niet ons uit de voeten te maken. De geur blijft hangen in onze neuzen. We hebben toch liever de geur van de fabrieken van het industrieterrein waar we gisteren aan het eind van onze fietsdag langkwamen. De fabrieken van Colgate en Palmolive trakteerden ons toen op zeepachtige en menthol geur. We snoven die geuren toen met plezier op. Nu moeten we de penetrante mestgeur nog wel even slikken tot we voorbij de lange akker zijn.
 

Kosteres

In een klein dorpje parkeren we onze tandem bij een bankje op de parkeerplaats naast de kerk. Op de grond liggen hartvormige snippers, we denken overblijfsels van een huwelijk in het kerkje. We genieten van ons drinken en wat fruit. Daarna lopen we naar de entree van de kerk, enerzijds om te bezien of de deur open is, anderzijds om te kijken hoe we terug op de route komen. Voor de kerk staat een opa met zijn kleinzoon. Hij laat, op ons verzoek weten, dat de kerkdeur dicht is, maar de kosteres dichtbij woont en de deur voor ons wel open wil doen. Dat hoeft voor Ans en mij niet zo nodig. We komen vast nog wel andere kerkjes tegen die we kunnen bezoeken. Terwijl we nog even napraten met de opa en zijn kleinzoon, over onze fietstocht, gaat de deur open. De kosteres heeft ons misschien wel zien staan of ze is hier om de overblijfsels van het huwelijk op te ruimen. We besluiten de tandem op zijn standaard te zetten en het kerkje te bezoeken. In de kerk horen we de kosteres een aantal maal luid zuchten en vanuit de sacristie wat in het Frans brabbelen. Het klinkt alsof het rechtstreeks uit het lied van Brigitte Kaandorp komt:
"Zucht
Ik heb een heel zwaar leven
Echt heel zwaar
Alles is voor mij ontzettend moeilijk
Ik heb echt een heel zwaar leven
Nee maar echt waar "
 

Saint-Samson

We laten de kosteres met rust en lopen na een schietgebedje het kerkje weer uit en vervolgen onze weg richting Clermont. Onderweg zien we het bordje van de fietsroute van Massif de Clermont nog wel enkele malen op onze route verschijnen, maar die wijst regelmatig een andere kant op. Gelukkig maar.
Clermont ligt op de rand van een heuvelrij, dus moeten we flink bergop om bij de kerk van Clermont te komen. We hopen hier een stempel te kunnen krijgen voor in onze pelgrimspassen, want het gemeentehuis is dicht tussen 12 en 14 uur. Bergop fietsen gaat vandaag al weer een stukje beter dan de vorige dagen, maar we lopen het laatste stuk toch maar met de tandem aan de hand. We passeren iets wat op een kerkje lijkt, toch lopen we verder. Dit kerkje zoeken we niet, hier lijkt een theatergroep in te zitten. Zeker weten doen we het niet, maar we willen naar de Église Saint-Samson, die ligt iets verderop langs het steile smalle straatje. De tandem zetten we vast aan de reling van de trap naar boven. In de koelte van de kerk gaan we op zoek naar een stempel, die kunnen we niet vinden. Overigens zagen we Samson (en Gert en Marie) ook nergens.
 

Hollanders

Een beetje teleurgesteld besluiten we op zoek te gaan naar een tentje om iets te eten. Ik heb helemaal geen zin om helemaal terug de berg af te moeten richting het centrum en dan straks misschien weer omhoog te moeten wandelen. Ik ben moe van de warmte en wil rustig iets eten. Ik stel daarom aan Ans voor om het eerste tentje wat we tegen komen te kiezen. Aan het tafeltje voor de deur zit een man te telefoneren. Ans ziet het niet zo zitten, maar ik vraag Ans om de tandem toch voor de deur te parkeren. De maître van restaurant Bar à Vin ontvangt ons met een blij en vrolijk wees-welkom-gebaar. We laten hem weten graag buiten te willen zitten om onze tandem in de gaten te houden. We nemen plaats op de hoge barkrukken en de maître haalt het sandwich-bord met het menu erbij. We gaan allebei voor een bagel met zalm. Terwijl wij genieten van onze bagel fietst een wielrenner voorbij die opvallend veel naar onze tandem kijkt. Ans en ik denken dat het de man is die gisteren op het terras vragen aan ons stelde. We twijfelen omdat die man andere tassen op zijn fiets had. De wielrenner gaat door richting de kerk Saint-Samson. Ons gesprek gaat over iets anders, als de wielrenner ineens terug is en zijn fiets naast onze tandem parkeert. Hij komt op ons afgelopen en zegt: "Hollanders? Ja, ik zag het vlaggetje aan de tandem en dacht ik maak even een praatje met ze." We nodigen hem uit om aan te schuiven. De maître haalt voor hem een extra kruk. Het is dus niet de man van gisteren, maar een andere fietser. Hij heet Mark, gaat in zijn eentje naar Santiago de Compostella en is van plan om tot aan de Pyreneeën 100 km per dag te fietsen. Daarna ziet hij nog wel wat zijn planning per dag wordt. Hij komt uit Haarlem en zocht iets om even een break te nemen en zich te bezinnen wat te doen met zijn baan.
In Haarlem had hij het bordje van de St. Jacobs route meermaals gezien en zijn keuze was gemaakt. Hij wil heel graag zijn verhaal vertellen, maar geeft zichzelf weinig tijd om naar het verhaal van anderen te luisteren. Wij wilden natuurlijk ook graag ons verhaal vertellen, maar Mark checkt zijn horloge en zegt: "Ik moet gaan. Het is al lang tijd om weer te gaan fietsen." We groeten Mark, wensen hem een Bon Camino en zwaaien hem uit.
 

Mairie

Als we klaar zijn met lunchen, besluiten we de Mairie van Clermont op te zoeken om een stempel te halen. We zijn iets te vroeg, dus nemen we de tijd om ons op het parkeerterrein van de Mairie in te smeren met zonnebrand. Dat is hard nodig met de zon bovenaan de hemel, boven de 30 graden. Om 14 uur gaan de deuren open. Als eerste in de rij staat een man gevolgd door een oudere vrouw die haar zilvergrijze haar netjes heeft opgestoken. Als wij het met airco gekoelde stadhuis binnengaan is de eerste man al geholpen en zit hij in een bespreekkamer met een vrouwelijke ambtenaar. De oudere vrouw met zilvergrijze haar staat bij de receptioniste. De receptioniste probeert aan de oudere vrouw uit te leggen dat ze een afspraak nodig heeft en de vrouwelijke ambtenaar haar nu niet kan helpen omdat die in gesprek zit met de man voor haar. De oudere vrouw lijkt er niets van te snappen en dat terwijl ze allebei Frans tegen elkaar praten. Wij maken uit de beantwoording en de non-verbale communicatie van de receptioniste op dat ze een beetje moe wordt van dit gesprek. De receptioniste heeft ondertussen al 5 keer hetzelfde gezegd. Wij vermoeden dat de oudere vrouw beter niet alleen was gekomen en hulp nodig heeft bij dit soort zaken. Uiteindelijk geeft de receptioniste de oudere vrouw een briefje mee en loopt de vrouw met dat briefje in haar hand terug naar de taxichauffeur. De receptioniste verontschuldigt zich bij ons, dat het wat langer duurde en geeft ons daarna een stempel in onze pelgrimspassen. Tevreden lopen we naar buiten. De oudere vrouw staat daar met haar briefje in haar hand en vertelt daar het verhaal aan de taxichauffeur die haar verhaal verontwaardigd aanhoort. Helemaal voor niets is de vrouw naar het stadhuis gekomen en nu moet ze binnenkort weer terug. Wij hopen dat ze dan niet alleen hoeft en er iemand met haar meegaat.
 

Stoppen

Deze morgen hebben we afgesproken wat vaker te stoppen zodat ik kan mijn interne waterpas kan 'levelen'. Daarmee hoop ik gedurende dag minder last van mijn evenwicht en duizeligheid te hebben. We stoppen daarom in Mouy. Net voorbij wegwerkzaamheden is aan de linkerzijde van de weg bij een bushalte wat schaduw. We parkeren de tandem. Een man in een geruite blouse komt op ons afgelopen. We noemen hem Pierre. Pierre staat onze tandem uit-en-te-na te bestuderen. Hij bukt en kijkt enigszins verbaasd naar de las van de tandem. We vragen ons af of het een fietsenmaker is geweest of dat hij juist nog nooit een tandem heeft gezien en benieuwd is hoe dit technisch in elkaar zit. Hij begint een praatje met ons en het is hem duidelijk dat we Pèlerins (pelgrims) zijn. Als ik de fiets op slot zet, kijkt hij goed naar het slot. Ja, hij lijkt het goed te keuren. Ans haalt ondertussen ons routeboekje van de fiets. Dat is gewoonte geworden. Er zijn immers dingen die waar we niet zonder kunnen: mijn telefoon en het routeboekje. Die dingen nemen we dan ook standaard van de fiets als we even pauzeren. Pierre gaat dicht tegen Ans staan en neemt het routeboekje van haar over. Hij vindt het nogal interessant en probeert het gesprek gaande te houden, terwijl hij wankelt op zijn benen. Ik herken dat gevoel van wankelen maar vermoedt dat er bij hem sprake is van een andere oorzaak. Als Ans hem vraagt of hij veel van wijn houdt, antwoord hij: pas de vin, plutôt de la bière.
Dan heeft hij door dat wij liever even iets anders doen. Ik vertrouw hem niet bij de tandem. Niet vanwege de spullen die erop zitten maar omdat de tandem topzwaar is en bij elke aanraking de fiets kan omvallen. Daarbij vind ik het erg druk langs deze weg. Ik vraag Ans dan ook om wat verder te fietsen naar een rustiger plekje.
 

Vermoeid

Tussen de 50 en 60 km heb ik het erg zwaar. Het is vandaag een dag met gemene klimmetjes. In de ochtend hebben we alles zoveel mogelijk op eigen kracht gedaan. Maar in de namiddag krijgen we de klimmetjes zelfs met hulp van Herman niet volbracht. Ondanks de extra rustpauze voel ik me slecht en erg duizelig. Of het de inspanning van de afgelopen dagen is, het aanhoudende hete weer, het minder goed slapen of het anders eten, ik weet het niet. Ik kies er voor om tegen Ans te zeggen dat ik wil stoppen met fietsen. Ik stap dit deel van de dagetappe regelmatig af om stukjes berg op te wandelen. Dat gaat me vandaag beter af dan het fietsen. Ik voel me een beetje bezwaard dat Ans zo vaak voor mij moet stoppen, maar ik moet voor mezelf kiezen. Leren luisteren én acteren naar de signalen van mijn lichaam, dus dat doe ik vandaag. Ik wil morgen nog wel heel graag verder fietsen met Ans.

Omdat we vandaag toch pas na 18 uur mogen arriveren bij onze overnachtingsplek pauzeren we bij de kerk van het dorpje Sainte Geneviève. Hier zien we voor het eerst een bord met daarop Parijs. Op de achtergrond een typisch Frans vlechtwerk huis met blauwe luiken. Het idyllische plaatje leggen we vast. We komen in de buurt van Parijs. Het klinkt best gek om te zeggen dat we in de afgelopen dagen al bijna tot Parijs zijn gefietst.

In de schaduw van de kerk drinken we, met water verlengde, oasis en eten we chips met rokerige baconsmaak. Als ik helemaal onderuit lig van vermoeidheid vraag ik Ans om hier een foto van te maken. Dit mag best op de foto. Ik ben echt uitgeput voor vandaag, maar we moeten nog een kleine 10 kilometer naar ons overnachtingsadres.

Iets eerder dan gepland komen we aan bij ons overnachtingsadres La Grange de Boulaines: 'De schuur van Boulaines'. We halen de spullen van de fiets en wachten netjes op de binnenplaats van de oude boerderij. Voor de ingang van de B&B staat een zitje waar we uitrusten. Rond 18 uur komt de eigenaresse naar de deur gelopen. De tandem mag in de chaufferie (stookruimte) van het complex overnachten. Wij krijgen een grote kamer op de eerste verdieping van de B&B. Wat een luxe vandaag. Op ons verzoek mogen we tegen betaling onze kleding wassen. Daar maken we dankbaar gebruik van. Ik was me aan de wastafel, want ik kan nu niet gaan douchen. Ik zou door mijn evenwichtsproblemen in de douche onderuit kunnen gaan, met alle gevolgen van dien. Daar zit ik niet op te wachten. Ik ga later nog wel douchen. Ik leg mijn te wassen spullen klaar en ga op bed liggen. Nadat Ans zich gedoucht heeft en de spullen in de wasmachine heeft gedaan, dineren we aan de kleine tafel op onze kamer. We eten melkbroodjes met kaas en jam uit onze eigen voorraad. Ik ga daarna in bed liggen, post de foto's van vandaag en doe mijn ogen toe. Ans zorgt voor de was, loopt nog een rondje rondom de B&B en leest beneden in de zaal een paar hoofdstukken van haar geleende boek: De weduwnaar geschreven door Kluun. Ik krijg daar allemaal niets van mee. Ik slaap (en snurk vermoedelijk) al voor zij terug naar boven komt.

Venette - Méru 69,9 km

Geschreven door Ilsedr.op.pad