Beestenboel

Leny en Kees hebben naast schapen met opgroeiende lammetjes en kippen, nog enkele pauwen en 4 jonge kattenmoeders waarvan 2 logees. Van 2 poezen zijn de kittens al niet huis uit. Er lopen nog 5 kleine kittens rond. De moeders liggen gezamenlijk in een mand en vormen een commune. Ze zorgen gezamenlijk voor de 4 weken oude nog thuiswonende kittens. De pauwen zijn nog even op stap, die lopen nog al eens naar de buren om te zien of daar het gras groener is. Volgens Leny komen ze in het vroeg van de avond vaak weer terug, hopend op iets lekkers. Als ik gedoucht ben hoor ik de pauwen volop schreeuwen om aandacht. Wat mij betreft mogen ze vanavond gaan logeren bij de buren.

Zoals geschreven breek ik mijn noodrantsoen aan. Mijn diner bestaat uit 2 snackworsten, 2 chococroissant(Ik dacht dat het choco-broodjes waren) en cracks. Niet echt gezond of heel lekker maar ik krijg het een en ander binnen.

Met een gevulde buik kruip ik in het voorgevormde bed. Het duurt even voor ik in slaap val maar mijn lijf rust ondertussen. Voor ik op pad ging zag ik erg op tegen het alleen slapen bij vreemden. Gaat om vertrouwen en mezelf kwetsbaar voelen. Omdat het kan heb ik de deur van de kamer voor ik ging slapen op slot gedaan.

Best goed uitgerust word ik wakker. Gisteravond ben ik gaan slapen met natte haren die ik in de handdoek had gewikkeld. Over het resultaat van de ontstane coupe zal ik maar niet naar huis schrijven.
 

Een nieuwe dag, nieuwe etappe in het verschiet.

Het ontbijt bestaat uit o.a. een fruitcocktail, gekookt eitje uiteraard van de eigen legkippen, zelfgemaakte frambozen jam en zelfgebakken brood naar eigen receptuur.
Voor vertrek praat ik nog even met Kees. Leny heeft beginnende dementie volgens mij. Het doet hem zichtbaar iets dat ik erken dat het niet zo makkelijk is voor hem. Hij geeft aan dat het klopt maar dat hij tussendoor nog voldoende tijd vindt voor zichzelf. Ik zeg hem dat dat heel belangrijk is, want wie is er voor Leny als hij wegvalt. Met een schouderklop nemen we afscheid.
Ik heb er zin in en vertrek vol goede moed. Ik kijk wel hoe het gaat.
 

Kerstdiner in wording

Vanaf mijn overnachtingsadres is het een stukje wandelen naar knooppunt 3. Een wandelknooppunt waar ik gisteren  van de route afgegaan ben. Om terug te komen loop ik dezelfde route terug. Ondanks dat het dezelfde route is vallen mij nu andere dingen op. Rechts van de weg zijn de voorbereidingen voor het komende kerstdiner al in volle gang. Of wellicht is het voor Thanksgiving.
 

Armpje nodig

Terwijl mijn voeten me voortbewegen over het met dennennaalden bedekte bospad, gaan mijn gedachten naar de kilometers die ik met Jos wandelde. Onder andere het Pieterpad maar ook kleine rondjes dichtbij huis. En hoe vaak ik de stokken nodig had of in zijn arm leunde om de paden zonder vallen te trotseren. Of omdat ik nog herstellende was en snel moe was. En soms deed ik het om dicht bij hem te zijn en hij er niet snel van door kon gaan. De laatste jaren gaat het langzaamaan beter.  Zo wandelden Mariëtte en ik samen het Twentepad. Bij het opdoen van mijn rugzak denk ik aan de routine van destijds. Krijg het op je heupen. Tietenbandje dicht. Klaar = gaan. Oppassen bij het fotograferen van grote paddenstoelen.
 

Dat was een beetje dom

Bij het navigeren gebruik ik in eerste instantie de speurtocht-methode maar soms ben ik door mijn gedachten vergeten of ik de laatste aanwijzing wel heb gezien. Dan is Wandelnet mijn vriend, behalve dan dat hij steeds meldingen stuurt die ik handmatig moet sluiten. Die instelling wil ik nog veranderen. Het boekje over het Grenslandpad blijft bijna de hele dag in de rugzak. Het is niet fijn om het steeds vast te houden. Wel mis ik de culturele of historische beschrijvingen van de punten op de route. Maar wat leerde ik zojuist bij toeval: die meldingen van Wandelnet geven ook beschrijvingen. Alleen het goede knopje induwen. Hé hè.
 

Kroegentocht

Ik krijg weer een beetje moed om verder te gaan. Het laatste deel was een lange saaie asfaltweg. Bij het café naast de kerk in Nispen plof ik neer. Jos krijgt een berichtje met daarin  hoe het gaat en de eigenaresse neemt mijn bestelling op nadat ik wat van de lijst met heerlijkheden heb gekozen. De mooie creatie die geserveerd wordt, ontleed ik om er 2 delen van te maken. Dat eet een stuk makkelijker. Schaamteloos stop ik enkele grote stukken brood naar binnen met mijn vork. Laat ze maar kijken, het is lekker en ik geniet ervan. De batterij van mijn telefoon krijgt ook wat voeding. Hopelijk kunnen we er zo weer tegenaan. De etappe tot aan Bergen op Zoom deel ik in kleine delen op. Het wordt van café naar café. Bij elk café kijk ik hoe het met me gaat en of ik door kan en wil.
Het volgende café is in Wouwse plantage, zo'n 10 kilometer verderop.
Opnieuw geen kronkelige bospaden maar een groot deel asfaltwegen. Ik voel motivatie wegzappen. Zoals zo vaak bij wat zwaarder stukken verschijnt er een witte vlinder. Dat is ons pa, die me morele steun biedt. De parabel van de vlinder schiet door mijn hoofd. 

In gedachten verzonken. Achter een rij bomen langs t fietspad ligt een meertje verscholen. En iets verder aan de overkant staat een Japanse esdoorn naast een prieel in een privetuin. Zijn rode bladeren worden mooi uitgelicht door de zon.
 

Tijd voor praatjes

Het gaat vandaag allemaal wat minder vlotjes dan ik zelf had verwacht. Ik neem voldoende tijd om te rusten en voor een praatje met onbekenden.
Bij een rotonde (nog voor Nispen) ontmoet ik fietsende Ference uit Nispen. We raken aan de praat en hebben gedurende bijna een half uur een bijzonder gesprek. We praten over hoe het met ons gaat en hij vraagt mij of ik nog gelovig ben. Na mijn antwoord vertelt hij al jaren niet meer in de kerk te komen. Hij vertelt over zijn ervaring in de kapel van Wittem. Een sereen gevoel overviel hem. Hij kon het niet verklaren en beloofde zichzelf terug naar Wittem te gaan om het opnieuw te ervaren. Ik zeg tegen hem dat geloof in je hoofd en in je hart zit. Dat het niet plaats gebonden is. Ik wijs hem op het kapelletje dat ik net gepasseerd ben. Hij had daar nog niet aan gedacht. Hij wil mij graag volgen op Facebook, dat gaat niet. Of ik een blog heb? Ja maar die is voor mijn eigen kringetje. We spreken af dat als ik iets te melden heb ik het aan de bakker in Nispen stuur. Dan komt het wel bij hem. Dag Ference

Twee oude dames vragen als we aan de praat raken waar ik heen ga zo alleen. En ben ik dan niet bang? Natuurlijk heb ik wel angst maar niet voor alleen in het bos wandelen. Ik vind het in de stad s avonds veel enger.

Een echtpaar van circa 75 - 80 jaar oud wandelt ook het Grenslandpad en gaan naar Nispen vandaag. Ze hebben samen al veel gewandeld in Nederland, zeker 4000 km voegt hij toe. En ik moet zeker nog eens het Kustpad, het Pelgrimspad, Floris V-pad, het Westerborkpad en .. en ... wandelen.

Onderweg kom ik ook plaatjes tegen van de lokale foto-zoek-fiets-tocht. De tocht gaat ook langs de Zoom in dezelfde richting en regelmatig gaat het: Wandelaar. Veel succes en Heb je al foto's gezien?

Bij het café in Wouwse plantage spreek ik de buurtjes die na een dag houtkappen een hard invallende afzakker nemen. Mochten ze van zattigheid omvallen, zijn ze meteen thuis.
 

Motormuis

Gepruttel op de weg. Een meute oude brommers met dito bestuurders komen door de straat. Ik denk aan Lobke, haar brommer en toekomstplannen. Alsof Lobke het aanvoelt stuurt ze mij vanuit de Motor winkel een aantal foto's. Ze is op zoek naar Motorkleding. Haar eerste rijlessen heeft ze al gehad En ze hoopt snel na haar 21 ste haar eerste examen af te leggen. Ze kijkt er zo naar uit om te gaan toeren. Spannend maar het past wel bij onze stoere meid.
 

Beeeh  bah Boe

Lopend in het buitengebied van Wouwse plantage klinkt er Beeh Beeh. Er is verder niemand op het pad. Dus gaat het over mij. Ik ga stil staan en pak mijn telefoon. Ze kijken me schaapachtig aan tot de telefoon in gereedheid is om te bewijzen dat ik hier keihard wordt beledigd. Plots draaien ze hun koppen om en kijken alsof ze van niets weten. Een van hen scheidt 7 kleuren stront, op een kleine 50 cm van waar een andere geniet van zijn afternoon snack. Bah bah en nog eens bah. Ik pik dit gedrag niet, druk de ontspanknop van de camera toch in en roep: Boe. Twee kleintjes rennen weg.
 

Overstap

Het is al 17 uur want mijn medicijnen wekker gaat. Bij het eerst volgende café, natuurpoort, stop ik om op een bankje mijn brood te eten. Dit is bij de kruising van de GR 5 met het Grenslandpad. Dus komt het boekje waarin de GR 5 staat van pas, Wandelnet heeft deze etappe niet of ik kan hem niet vinden. Het is richting het Markiezenhof. Mijn telefoonoortjes gaan in en Google Maps zal de wegwijzen.  Al na de eerste bocht kan dat weer uit. De wit rode pijlen staan hier ook. Dat is fijn.
 

Dopper

In Bergen op Zoom loopt de route langs een grote vijver. Deze wordt gefotografeerd. Een klein stukje verder loopt het pad langs bossage. Een man met een hond loopt ineens achter me. Dit is precies zo'n situatie die ik vanmiddag bedoelde. Door mijn dopper in mijn hand te nemen, voel ik me wat veiliger.
 

Willie

Willie belt op en vraagt hoe het gaat en of ik nog kom. Ik laat weten tussen  het station en Markiezenhof te lopen en daarna naar het opgegeven adres te komen. Door de aan de telefoon laag klinkende stem dacht ik te slapen bij een weduwnaar, wiens man al enige tijd geleden is overleden. Ik ben dan ook stomverbaasd als een vrouw mij opwacht bij Residentie Meilust.
Net als gisteren beginnen we met kennis maken en praten we volop. Pas rond half tien hebben we door dat de avond voorbij is gevlogen.


Ik heb moeite met opstaan en voel me 95. Na wat pasjes gaat het beter en voelen de spieren minder stijf. Het maken van het verslag neemt zeker een uur in beslag. Zo komt het dat ik pas rond 23:00 uur richting de douche ga om daarna als trotse Ilse mijn bed in te rollen. Ik heb het toch maar mooi gedaan

Geschreven door Ilsedr.op.pad