Vandaag brengt de etappe me naar Heteren. Ik wandel hiervoor dwars over de Veluwe. Uiteindelijk wandel ik liefst 18 kilometer alleen door bos. Slechts één wielrenner passeert me en bij knooppunt 32 is een man aan het werk in een soort “Lange Jan-”constructie om het fietspad op te knappen. Hier staat ook een omleiding aangegeven vanwege een slecht pad richting nummer 68. Ik ben eigenwijs en loop de toch door mij vooraf geplande route richting nummer 68. De route blijkt voor mij als wandelaar niet tot problemen te leiden. Ik ben blij dat ik niet voor de omleidingsroute heb gekozen en mijn gedachten en gevoel heb gevolgd.

Bij knooppunt 68 staat een bankje. Ik neem even tijd om de kaart te bekijken en wat te drinken. Als ik net op wil staan om mijn weg richting nummer 1 te vervolgen stopt een man met een kindje voorop zijn fiets. Hij kijkt even de kruising rond en stapt weer op zijn fiets. Zij gaan ook richting nummer 1. Als ik halverwege het pad naar nummer 1 ben, kijk ik verbaasd op. In de verte zie ik de man met het kindje voorop terugkomen. Het zal toch niet dat dat deel van het pad onbegaanbaar is. Langzaam komen ze dichterbij. Hij loopt ondertussen naast zijn fiets en kletst met de kleine voorop de fiets. Net voordat ik hem kan vragen of de weg verderop onbegaanbaar is geworden zie ik al wat er scheelt. De man heeft een lekke band gereden. Ik stoor hen daarom niet in hun conversatie en ga door richting nummer 1.

Hier in het bos zijn diverse wildroosters. Die ronde buizen van de wildroosters vind ik echt niet fijn om overheen te lopen. Ik mag dan wel letterlijk op grote voet leven, iets in mij vindt dat ik toch op moet letten waar ik mijn voeten plaats. Alsof ik bang ben dat ik ertussen kom te zitten. Bizar dat ik na al die wildroosters die ik in mijn leven al gepasseerd heb, die gedachten nog steeds heb. Het zal wel iets van vroeger zijn, toen ik nog kleinere voeten had.

Langs dit pad is de grond wel erg losgewroet door wilde zwijnen. Het zint mij niet; die dieren zijn altijd groter dan je verwacht. Ik zoek daarom een grote stok langs de kant van het pad. De stok sjouw ik een heel stuk mee, maar wat doe ik ermee als ik op een of meerdere wilde zwijnen stuit? Zwaaien met de stok of het toch op een rennen zetten? Slaan of gooien met de stok zie ik niet zitten. Ik denk dat ik ze dan alleen maar motiveer om iets te ondernemen. Rennen gaat hem ook niet worden, want dat ga ik niet lang volhouden. Ik besef dat ik eigenlijk niet weet wat de beste optie is. En hoe groot is de kans dat ze op mijn pad komen. Zij zullen zodra ze mij zien of horen allang het hazenpad gekozen hebben en dieper het bos in gaan. De stok leg ik terug in het bos. Ik heb hem niet nodig, toch?

Ik kom uit op een stuk langs de A50 of was het nou de A12, ze kruisen elkaar hier in de buurt. Dit was wel een heel saai stuk. Gelukkig ontvang ik van vrienden een sms. Het leidt me wat af van dit saaie deel van de route.

Er zijn veel culturele activiteiten die ik voorbijloop vandaag. Zo loop ik in de richting van Burgers Zoo en passeer ik onder andere de ingang van het Nationaal Openlucht museum Kröller Möller Hoge Veluwe. Een bezoekje aan Kröller Möller staat wel op mijn lijstje, maar ik wandel door. Dit past vandaag niet in mijn planning. Ik vervolg mijn weg richting Oosterbeek waar ik in de winkelstraat beland. Dat klopt helemaal niet met mijn route. Een vreemde buitenlandse man wil mijn hand vastpakken en een praatje maken. Daar ben ik niet van gediend. Daarom zeg ik snel dat ik geen tijd heb en er iemand op me wacht. Even verderop vraag ik aan een vrouw de weg terug naar mijn oorspronkelijk route. Ze vraagt of ik zaterdag mee ga doen aan de Airborne wandeltocht. Dit blijkt een jaarlijkse herdenkingstocht te zijn in het kader van de Slag om Arnhem 1944. Ik moet de dame teleurstellen dat ik daar niet aan mee doe. Ik vertel daarop het verhaal van mijn tocht en dat ik vandaag op weg ben naar Heteren. Ondanks dat haar zoon daar woont, kan ze me niet de weg te voet wijzen. Dus vraag ik in een ijssalon de weg naar het voetveer, terwijl ik mijn portemonnee in mijn zak houd.

Op het Drielse veer maak ik een praatje met de schipper, motorrijders en een man met een fiets. Op het veer zijn ook veel studenten aanwezig die weer van school richting huis gaan. De zon mag dan wel schijnen, de wind is best fris. Dat vindt ons mam ook. Zij wacht aan de overkant van de Neder-Rijn op mij. Samen drinken we wat in het gras aan de waterkant.

Ik vervolg daarna te voet weer mijn weg richting de camping. Ons mam heeft in Driel een kaarsje aangestoken in de kerk en fietst daarna ook richting de camping. We komen zowat tegelijk aan bij de trekkershut. Deze hut ligt achteraan op de camping. De trekkershut lijkt van alle luxe voorzien: airco, verwarming, kapstokken, maar ook plakkende matrassen, extra spinnenwebben en gasten in de vorm van pauwen.
Mijn voeten zijn erg moe. Ons mam maakt speciaal voor mij een bruiswater voetbad klaar. Dat doet me goed. We eten buiten aan de betonnen picknick tafel, waar we worden omringd door de pauwen. We kijken uit op andere hutten die veel beter onderhouden zijn. Er is verder niemand aanwezig op dit deel van de camping. Ze hadden ons dan toch ook in een van die betere hutten onder kunnen brengen. We laten ons niet uit het veld slaan, het is maar voor één nachtje. En het heeft ons toch maar weer een (smeuïg) verhaal gebracht.

Geschreven door Ilsedr.op.pad