Vanmorgen heb ik, toen Jos zijn fiets uit de berging haalde advies gevraagd bij de receptioniste van het hotel. Ze wees mij op enkele authentieke plaatsjes en op Residentie Wurzburg. Die laatste is iets voorbij Tauberbischofsheim en kan ik beter voor morgen op mijn planning zetten. Onderweg kijk ik wel welke plek mijn aandacht vraagt en/of krijgt. Nadat ik bij de Action ductape (om scheurtje in een van de fietstassen provisorisch te maken) heb gehaald koers ik naar Tauberbischofsheim. Bij het bordje Amorbach draai ik rechtsaf het plaatsje in. Voor de lokale bakker is een parkeerplaats vrij, die is mooi voor mij. Ik heb gezien dat je in de vakken met een parkeerschijf kan staan.
Rond de kerk zwerft een groep rond van voornamelijk grijze vrouwen op een niet nadere te noemen leeftijd met paraplu of regenkapje op. Het lijkt wel of ze met zijn allen de kerk omsingelen. Dan neemt een van de weinige mannen uit de groep het initiatief en heeft het lef naar de deur te lopen. De vrouwen kijken hem verwachtingsvol aan: zou hij? durft hij? kan hij ons de weg wijzen? Zonder pardon legt hij zijn rechterhand op...... Op de klink van de kerkdeur wel te verstaan en zonder enige moeite opent hij de deur. De grijze met paraplu getooide vrouwen dringen zich het trapje op en de deur door naar binnen. Enkele vrouwen zonder paraplu worden meegezogen. Ik heb het terwijl ik van de auto naar de kerkdeur loop mooi kunnne aanschouwen. Een andere man, iets dikker en jonger staat blijft onder zijn grote paraplu buiten de kerk staan. Ik vermoed niet dat hij de patriarch van dit groepje is. Eerder een buschauffer annex bas-zanger die door personeelstekort voortaan de groep dirigeert. Hij geeft aan dat ik wel voor mag want de rij is nog wat langer. Hij is bloedserieus want om mijn grapje dat de rij grijze vrouwen hier de kerk ingaat en aan de andere weer aansluit in de rij kan hij niet lachen. Als ik aangeef niet van dit plaatsje te zijn maar ook een toerist ben lijkt hij te ontdooien en durft hij glimlachend te vertellen dat het een volle bus aan mensen betreft. Als er een gat in de rij valt, neem ik die plaats in. Ik loop meteen rechts langs de banken naar voor en ga in een van de banken zitten. Anderen volgen mijn voorbeeld. In stilte nadenken over de reis zit er niet even in, van sereniteit is geen sprake meer. Zeker niet als de buschauffeur annex bas-zanger die door personeelstekort voortaan de groep dirigeert, de groep verzoekt met hem mee te zingen. Het klinkt best aardig in deze kerk, hopelijk is de man enkel buschauffeur want dirigeren moet hij nog wat beter leren. Bij de kaarsjes van het Maria-altaar help ik nog enkele grijze dames al dan niet met loopstok en rollator door voor grenswisselkantoor te dienen. Ik neem een papiertje om wat te schrijven. Een kaarsje voor.... noem ik het maar even. Veel meer komt er niet in mij op dus steek ik mijn eigen kaarsje aan.

Buiten vraag ik aan een man, die erg verbaasd is dat ik hem aanspreek, of de andere kerk ook te bezichtigen is. Hij verwacht van niet. Hij had gelijk, gelukkig is de buitenkant ook de moeite waard.

Ik rij door het dorpje Steinbach verder richting Tauberbischofsheim. Het regent al sinds ik vertrokken ben bij City Hotel en het is al 12 uur. Ik denk aan Jos. Ik had hem vanmorgen gewezen op de aanwezigheid van zijn regenpak bij het zien van de slechte weersverwachting van Michelstadt. Dat hij wellicht een bui op zijn dak krijgt is vervelend maar kan gebeuren. Dat hoort er toch wel een beetje bij is mijn mening. Ik maak me meer zorgen over zijn route en of hij met dit weer een kiezelstenen paadje met meer dan 8% afdaling moet nemen. Dan is het helemaal glad en glibberig. Hij kan dan wel een fiets met dikke banden hebben, het gaat op dit soort paden vooral om het kunnen handelen van de fiets en of het materiaal het allemaal houdt. 🤞

Vandaag ben ik als eerste bij het appartement. Ik breng alles naar de tweede etage om vanavond of morgenochtend weer een schifting van kleding en spullen te maken voor de komende dagen. Mijn voornemen om naar het centrum te wandelen gaat even de ijskast in. Ik wil eerst wat van mijn spulletjes wassen, wat rusten en ik wil mijn linkerbeen ontlasten. Daar ervaar ik al langer pijn en ongemak, maar vanmorgen schoot mijn knie verkeerd en dat blijft bij het opstaan en trappen lopen pijn doen.
Als ik om 13 uur Jos bel, verschijnt in mijn beeldscherm een WhatsApp bericht van hem. Hij is op de markt in Tauberbischofsheim en komt zo naar het appartement. Op het balkon wacht ik op hem en kijk af en toe over de rand of hij al in de straat fietst. Dan gaat mijn telefoon, hij heeft een andere route genomen en staat bij de voordeur. Samen dragen we fietstassen naar boven en terwijl hij een douche neemt, bel ik Mariette. Ik ben benieuwd hoe haar reis naar de andere kant van Het Kanaal is verlopen. Na een echt Brabants worstenbroodje en eierkoek kruip ik voor een uurtje in bed. Het is nodig.

Rond half zes rijden we naar het centrum om mijn bestelde To Good To Go pakket op te halen. Maar die blijkt geannuleerd te zijn. Gelukkig zie ik dat op tijd en navigeren we derhalve naar de Lidl voor het avondeten en ontbijt.

Geschreven door Ilsedr.op.pad