Wind

Door de harde wind worden we deze nacht wiegend in slaap gebracht. Soms gaat de wind wat harder te keer waar we dan wakker van worden. Net als van de regen op het dak van de camper. Ondanks dat slaap ik iets beter dan gisteren. Mijn gedachten gaan uit naar de windkracht 5 die ik op de etappe Julianadorp tot en Den Oever zal hebben. De etappe is korter dan de afgelopen dagen maar zou wel eens heel zwaar kunnen zijn door de wind. Ik neem me dan ook voor om rustig aan te doen, mijn krachten en die van mij e-bike vooral in te zetten als ik de wind vol op kop heb. En ook met 12 km/h ga ik nog vooruit en kom ik er wel.
 

Adem in, adem uit

De camping waar we vannacht stonden lag binnendijks en om terug op mijn route te komen moet ik het steile wandelpad naar boven op. Fietsen is hier niet mogelijk omdat er hier en daar balken liggen. Dus duw ik mijn fiets omhoog. Conditioneel kom ik tekort want op 3/4 van het pad moet ik op adem komen. Adem in en adem uit. Een paar dagen lucht doen me goed. Ik hou ondertussen mijn fiets goed vast anders kan ik hem zometeen weer aan de voet van de dijk gaan halen. Met verse koele lucht in mijn longen ga ik weer voorwaarts de dijk op. Eenmaal bovenaan stap ik in alle rust op mijn fiets.
 

Buitendijks

Het is mooi fietsen hier. Ik heb weinig tot geen wind en het gaat erg lekker. Bergje op, bergje af, bochtje naar links en naar rechts. Het gaat super en ik ben in korte tijd dichtbij Den Helder. Daar maakt de route een u-bocht. Ga ik nu over het strand verder, dat zal toch niet? Maar het fietspad gaat buitendijks verder over een geasfalteerd stuk. Links de zee die door de wind met 'woeste' golven op de basalt slaat, rechts de dijk en ik fiets ertussen. Twee witte lijnen geven de route aan. Ik denk aan hetgeen Nancy, Karel en Bjarne een aantal dagen geleden meemaakten. Zij zagen langs de dijk een fietswiel uit het water omhoog steken. Met veel moeite kregen ze de fiets op het droge: het was een redelijk nieuwe blauwe e-bike. Het sleuteltje zat er nog op. Dus zoeken ze in het water naarstig naar de bestuurder van de fiets, maar zien niets. In de fietstas vinden ze geen aanwijzingen voor de naam van de eigenaar. Ze besluiten 0900- TUIG (ofwel 0900-8844) te bellen. Dat is de centrale van de politie. Ze worden doorverbonden en krijgen bijna meteen de vraag of het om een blauwe e-bike gaat. Dat klopt helemaal maar verder geeft de politie enkel aan dat het om een lopende zaak is. Later op de camping  blijkt dat de politie in de ochtend al meerdere malen over de dijk is gereden maar zonder resultaat. En s avonds lezen ze op internet dat er op korte afstand van de vindplaats een stoffelijk overschot is gevonden.
Het kan dus zomaar gebeuren. Ik blijf daarom goed rechts rijden en blijf alert. Een gewaarschuwd mens telt voor twee.
 

Nieuw geluid

De afgelopen dagen heb ik gefietst zonder muziek. Ik heb wel mijn telefoon en oortjes bij om muziek te luisteren, maar het gaat ook goed zonder. Sinds ik bovenaan de dijk op mijn fiets ben gestapt maakt deze een nieuw geluid. Ik stop een aantal keer om oorzaak van dat bijzondere geluid te zoeken. Ik vind steeds niets en als ik een bocht maak is het over. Na een tweede bocht is het er weer. Ik weet het niet meer en probeer het geluid als muziek te bestempelen. Het ritme van het geluid komt overeen met dat van mijn tempo. Ik ben bijna bij de kop van Den Helder als het begint te dagen. Het is volgens mij de wind die zo hard van de zijkant blaast dat hij de jasbeschermer tegen de spaken aan duwt.
 

Teso

Ik blijf buitendijks om Den Helder fietsen en zie de Teso's op de Waddenzee varen. Ze passeren elkaar en zullen binnen enkele minuten afmeren. De een in Den Helder en de ander op Texel. En als de eerste auto's vanaf de veerboot Den Helder in rijden, kom ik door het buitendijkse fietspad naast de haven van de veerboot aan.
 

Bekenden in Den Helder

Ooit hadden ons Nancy en ik penvriendinnen in Den Helder. We hadden hen leren kennen op een vakantie. Ik herinner me niet veel meer van hen. Alleen dat ze in de Kersj Visserstraat woonden en een van hen heette Marjo. Ze zijn ooit een keer bij ons geweest en toen gingen we met z'n vieren achterin de auto naar Bobbejaanland. Ik zou hen niet herkennen en dat hoeft ook helemaal niet. Er zijn mensen in mijn leven die passanten zijn. Er zijn mensen ook passanten die vrienden worden, die geliefden zijn, die eeuwige trouw beloven. En die ook weer kunnen gaan. Voor de meiden uit Den Helder geldt: gepasseerd station.

Als ik langs het militaire vliegveld van Den Helder fiets zie ik iets verderop een blauwe bus over de ventweg rijden. Het lijkt onze camper wel. Een fiets achterop en rechtsboven een witte tekst. Het zal toch niet waar zijn, dat Jos daar vlakbij de Gouden twee bogen rijdt? Ik bedenk dat ik dat te graag wel en het eigenlijk te veel toeval is.  Straks aan Jos vragen of het alleen maar hoop en fictie was. Of toch werkelijkheid?
 

Posten

Al vanaf vrijdagochtend ligt er een envelop met kaartje voor de in camper. Netjes vastgeklemd op het dashboard. De klem is standaard geïnstalleerd in de bus omdat het van oorsprong een bestelbus is. Onze camper is overigens al in de fabriek omgebouwd tot een camper en is dus geen doe-het-zelf-project. Daar beginnen we niet aan.
Een dezer dagen moet de eerder genoemde envelop met kaartje nog in een oranje brievenbus van Post NL gedaan worden. Op de route die ik fiets heb ik er geen gezien of niet goed opgelet. Ik was met andere dingen bezig. Dus het staat nog op mijn planning. Wie de gelukkige ontvanger is, zeg ik niet. Wel wil ik vertellen dat ik het kaartje heb kunnen maken dankzij Angelique en Ilona. Zij zullen -bij het zien van de foto- wel weten waar ik het over heb. Voor diegene die komende week geen kaartje van mij in de bus krijgen: helaas het is niet altijd feest.
 

Dixie

Terwijl het fietsen goed gaat, begint mijn volle blaas me te vervelen. Gelukkig werd ik de eerste 20 tot 25 kilometer voldoende afgeleid door de vele wisselingen van weg en wel of geen tegenwind. En ik probeer me vandaag te focussen op mijn zintuigen. Ja, in de verte staat bij een kleurig roze bollenvelden een oranje dixie. Die gaat van pas komen. Vragen als: "zou de deur open zijn, is het een beetje schoon, kan ik tegen de penetrante geur van urine uit de dixie?" Schieten door mijn hoofd. En ik denk aan laatste keer dat ik op een dixie zat. In de door de zon tot een kookpunt verhitte dixie was een pot een blauwe smurrie met toiletpapier en bruine rakkers. Maar als je moet, moet je en nu heb ik een kans. Ik parkeer mijn fiets aan de schaduwkant van de dixie. De geur van de bloeiende hyacinten komt me tegemoet. Ik loop naar de deur en hij is niet op slot. Ik neem een teug verse lucht alvorens ik de deur open en ben verrast. Het ruikt hierbinnen niet vies. Het zijn geen hyacinten die ik hier ruik maar gewoon fris. De pot lijkt op de van de trein. En je kan hier zelfs doorspoelen en er is zeep in de wasbak.

https://youtu.be/kUtc4vcPfMk?si=18SnAZJgWZbrfEys

En nee, niet op deze manier. Want er was naast de pot, een urinoir en een aparte wasbak.
 

Knooppunten zoeken

Ook vandaag een omleiding op mijn route. Gelukkig is het maar een klein stukje en zie ik al snel het routebordje van de landelijke fietsroute. Wel ben ik een tijdje de knooppuntnummers van mijn route kwijt. Ik heb ze verkeerd
genoteerd of er is een nieuw nummer bijgekomen. Gelukkig kan ik de routebordje volgen en heb ik het digitale systeem op mijn telefoon.
 

Den Oever inzicht

Mijn verwachting was dat ik het enorm zwaar zou krijgen door de wind. Dat valt reuze mee.  De route draait regelmatig ten gunste van mij bij deze windrichting. Het fietsen gaat dan ook voortvarend en voor ik het weet fiets ik Hippolytushoef binnen. Het kunstwerk in het centrum is voor een groepje Rotganzen. Ik app Jos dat ik zeker al over de helft ben en hem bel als ik in Den Oever bij fietsknooppunt 66 ben. Het knooppunt waar mijn etappe van vandaag eindigt.

Ik fiets het laatste stukje bij Den Oever buitendijks en langs de haven. Vanaf daar is het nog maar een heel klein stukje tot de afsluitdijk. En binnen een half uur nadat ik Jos een berichtje stuurde sta ik daar: bij knooppunt 66, bij de gele waarschuwingsborden, bij de afsluitdijk. Het eindpunt van mijn rondje Nederland Westkant. Ooit fiets ik nog de afsluitdijk over en vervolgen mijn rondje Nederland aan de Oostkant. Maar nu fiets ik tegen de wind in naar Jos, die 400 meter verder staat met de camper.
 

Dromen, Durven, Doen

 

Veni, vidi, vici

 

Trots en kijk uit naar het volgende avontuur.

Geschreven door Ilsedr.op.pad