Vannacht redelijk geslapen op het smalle bed met hard matras. Als ik wakker word zit Jos al op het terras en in de gasoven liggen al broodjes te bakken. Ik steek mijn hoofd langs het gordijn naar buiten en vraag of Jos zijn wandelkleding aan heeft. Nog niet is zijn antwoord. Ik besluit al wel mijn wandelkleding aan te doen en neem snel mijn medicijnen. Die moeten namelijk minimaal een half uur voor ik ga eten binnen zijn. Als ik me gewassen en aangekleed heb, gaan we toch maar ontbijten. Anders wordt het wel laat om te gaan wandelen.
 

Hochwald 8

De route die we gaan lopen is een deel van de route Hochwald 8 en loopt vanaf het vakantiepark naar de bron van het watertje de Ruwer. Bij de receptie is een route beschrijving te halen maar Jos heeft de route ook op internet gevonden. Wel zo makkelijk want dan zien we op de kaart meteen het stipje van onze locatie meebewegen. Vlak bij onze mobil home is een olifantenpaadje richting de route. Tenminste als we het juiste olifantenpaadje kiezen. De eerste komt uit bij een plek waar met houtenstammen een speelhut is gebouwd. Als we het tweede pad inlopen lijkt het erop dat we weer bij een speelhut uitkomen. Maar aan de andere kant van de hut loopt hier het olifantenpaadje wel verder. We komen op de route. Al snel steken we de weg over en wandelen in het oeroude bos.
 

Genieten

We lopen door een gemengd bos maar mij vallen vooral de lange naaldbomen op. De onderste meters zijn kaal waardoor je wel verder het bos in kan kijken. De vogels fluiten, het is fijn om ze te horen. Overigens is het op het vakantiepark nu ook rustig en horen we veel vogels. Met sinds maandagmiddag af en toe een lachend of huilend kind. Of een buurman van een straatje verder die zijn hond toeroept.

De paadjes in het bos verschillen van breedte en structuur. Soms kan er gemakkelijk een auto door en bestaat het pad uit kiezelstenen. Soms is het pad een stuk smaller en is het oppassen geblazen voor de vele tentakels van boomwortels. Hier en daar lijken de boomwortels op knokige vingers die boven het tapijt van verpulverde blaadjes, takjes en naalden uitkomt. Op veel plekken is goed te zien dat de regen zijn weg zoekt tussen het tapijt door. Zeker als het pad omhoog loopt is het goed te zien. Dan zie je een streep door het tapijt heen komen waardoor de zwarte ondergrond duidelijk zichtbaar is. De losse delen van het tapijt is dan opzij geduwd. Soms lijken er golfjes te ontstaan. De vele regendruppels te samen maakte dan een stroompje dat de verpulverde blaadjes, takjes en naalden gewoon opzij duwden. En zo ontstaan dus hoopjes op het pad.
 

Sprookjesbos

Met mijn grote voeten plet ik de hoopjes weer wat in elkaar en vervolg onze route. Al snel komen we bij een waterbekken. Er zijn diverse bankjes rondom het bekken en met een houten stellage is het vormgegeven. We nemen he bruggetje aan de andere kant om naar de bron te wandelen. Dat betekent wel dat we langzaamaan omhoog gaan.

Het lijkt op sommige plekken wel of we ons in een sprookjesbos bevinden. Mystieke kleuren van de zon die door het dak van het bos schijnt, het mos op de bomen en het beekje dat we horen stromen. Hier vlakbij is ook een plekje dat Vrouw Holle wordt genoemd. Daar komen we vandaag niet.
 

Betrapt

Als we een langer pad naar boven lopen  stuiten we op iets wat we beiden nog niet eerder in een bos zagen. Op twee bomen tegenover elkaar zitten witte kastjes gemonteerd. Alsof we door een controle poortje moeten. We nemen de tijd om het te bestuderen. Het blijken twee camera's te zijn. Bij de mobil home zoek ik ernaar op internet. Vermoedelijk gaat het om cameravalbewaking om de aan-afwezigheid van onder andere grote zoogdieren te detecteren. Wij vallen daar nu dus ook onder want we zijn vastgelegd met onze nieuwsgierige blikken. Gelukkig krijgen jullie (en wij ook) die beelden niet te zien. Het zou een slapstick kunnen worden met play-rewind-repeat.
 

Fris

Bij de bron aangekomen zitten twee oudere mensen een kopje te drinken. Ik hou mijn polsen onder de kraan van de bron. Echt heel kou water. Toch besluit ik mijn bril af te doen en met mijn handen wat water in mijn gezicht te gooien. Heerlijk verfrissend, dat kan ik wel gebruiken want ik ben weliswaar aan het zweten. Mijn bril is er in de afgelopen paar kilometer al door beslagen geweest en mijn ogen prikten door de zweetdruppels die vanaf mijn voorhoofd een weg naar beneden zochten. Het koele water spoelt dat voor nu even weg.

Ik zet mijn bril weer op en Jos en ik vervolgen de route. We wandelen een deel langs het watertje. Soms dichtbij soms wat verder weg. Door het geklater van het koude water geeft mijn blaas het signaal: tijd om te legen. Dus op zoek naar een geschikt plekje. Telkens als ik iets gevonden denk te hebben hoor ik stemmen. Dus weer een stukje verder. Ook een toiletgebouw langs de route biedt geen soelaas. De deur is gesloten. Ik hou het wel op tot bij de Mobil Home.

Een deel van de route herkent Jos. Hij heeft hier gewandeld, een etappe van Saar-Hunsruck-steig: vanaf Reinsfeld tot aan het vakantiepark. Bij de ingang van het vakantiepark besluiten we om de route te verlaten dan kan ik naar het toilet.

Na de lunch en het schrijven van het verslag over Trier ga ik op bed liggen. Onze sokken hangen op het waslijntje uit te wasemen. Ik slaap en rust behoorlijk lang. Het zal wel nodig geweest zijn. Terwijl Jos voetbal kijkt ga ik douchen en wat te eten maken.

Geschreven door Ilsedr.op.pad