Na een paar dagen bij onze tijdelijke mobilhome te hebben vertoefd, ga ik met Jos mee naar iets wat hij graag wil doen. Ik ben wat minder enthousiast maar wil wel graag wat ondernemen. Want alleen op het terras zitten, is voor mij toch niet wat ik zoek. Dus ga ik mee om de Geierlay steig te wandelen. Een route van circa 6,5 km met klimmetjes, dalen en een grote uitdaging. Namelijk de Geierlay hangbrug. Bij de aanleg in 2015 was het de langste en hoogste van de wereld maar sinds 2017 heeft een andere hangbrug dat record op zijn naam.
 

Moed verzamelen

In Morsdorf aangekomen zoeken we een van de betaalde parkeerplaatsen op. Met het geld van de parkings betalen ze het onderhoud aan de hangbrug. Het is er helemaal niet druk, er staan een paar auto's en campers. Terwijl ik mijn compressie sleeves aan doe (soort compressie sokken maar dan enkel tot knie) pakt Jos onze rode rugzak en gooit die op zijn rug. Na een toiletbezoek bij het openbaar toiletgebouw van de parking volgen we de kortste route richting een punt op de Geierlay steig. Dat is een paar honderden meters, loopt langs de kerk en richting het dal.

Al snel wandelen we tussen de bomen op een zandpaadje met keitjes en boomwortels. Daar zien we de te volgen pijlen van de steig. Onduidelijk is nog of we eerst door het dal lopen en op de terugweg over de hangbrug of andersom. Jos vermoedt dat we eerst een stukje naar beneden gaan en dat we dan omhoog wandelen richting de hangbrug om vervolgens echt het dal in te gaan en onderlangs de brug te wandelen. Ik zie het wel en probeer te genieten van de omgeving en geen spanning op te bouwen in mijn lijf. Ik voel wel spanning voor het bewandelen van de brug maar focus me even op andere dingen. Vooral op waar ik mijn voeten moet zetten en de kleuren van de bomen en struiken. En plots staan we er vlak voor. Een paar mensen zitten op bankjes met zicht op de hangbrug. Dat is hem dus.
 

Hij beweegt zo

Terwijl Jos en ik om de bankjes heen lopen horen we Nederlanders praten. "Hij gaat het toch doen". We komen hem tegen als hij terug komt. Hij is een jonge vader met hoogtevrees. Met zijn vrouw die de kleine op haar arm heeft had hij er al op gestaan. Maar alleen durft hij het niet aan. Hij beweegt zo, vertelt zijn vrouw. Oei en ik mag nog. Op mijn vraag aan de jonge vader om samen te gaan, antwoord hij heel snel NEEE. En dan mekaar bang maken onderweg. Nee bedankt.
Ik blijf erbij dit te doen om mijn hoogtevrees de kop in te duwen. Dus pak ik links en rechts de staalkabels vast en zet voorzichtig mijn eerste stappen op de hangbrug.

Jos volgt achter mij. Ik kijk naar de overkant en bedenk: Het is net zover als van ons thuis naar het gemeentehuis in Alphen, circa 360 meter. Dat kun je. Ik hoor mijn ademhaling en focus me daarop. Ik laat Jos passeren zodat ik hem vast kan houden. Maar ik merk al snel dat ik voldoende heb aan de staalkabels links en rechts van me.
 

Vertrouwen

Als ik tientallen passen heb ik gezet durf ik mijn linkerhand los te laten en laat mijn rechthand rustig over de staalkabel glijden bij mijn passen. Ik hoor elke voetstap die ik zet op de planken die met stevige bouten vast zitten aan de stalen onderbouw. Je hoort het hout tegen het staal als je je voeten optilt. Dat klinkt in eerste instantie niet fijn maar ik bedenk me dat er ruimte voor beweging moet zijn. Als iets te strak zit, zoals bijvoorbeeld de elastiek van je broek, dan komt er te veel spanning op te staan. En te veel spanning lijdt tot schade bv schuren of knappen van kabels. Het gaat erom vertrouwen te hebben in de technici die dit creëerden en controleerden. Ik denk aan vakmannen zoals mijn vader en schoonvader en in hen heb ik vertrouwen. Dus....

Ik ben al een stuk op weg en heb vertouwen in mezelf en laat zelf even beide handen los en steek ze in de lucht. Beetje onwennig maar het voelt als een overwinning op mijn angst. Jos legt het vast op foto.
 

In het midden

Daarna toch weer even de rechter staalkabel tot vriend benoemd omdat er tegenliggers zijn. Het is logisch om rechts te houden. En omdat er 4 planken naast elkaar liggen neem ik de twee rechterplanken in gebruik. Ik ga stil staan zodat de anderen er makkelijk langs kunnen en ik geen extra deining veroorzaak. Zo dicht bij elkaar maken mijn tegenliggers en ik tegengestelde bewegingen op de brug en dat voel ik goed. Door stil te staan ga ik met de deining van de ander mee en wiebelt mijn hoofd niet als een schudbol met sneeuwvlokjes die alle kanten op dwarrelen.

Bij de meeste gaat dit prima totdat een mevrouw besluit ook 2 plankjes breed te gaan lopen. Zij kiest voor de middelste 2 plankjes. Ik sta stil maar ga toch ook niet verder naar de kant hangen. Als ik met de auto was maakte ik nu een schijnbeweging. Even kort naar links sturen en meteen daarna weer maar rechts. Meestal merkt de tegenligger dan op dat hij te veel ruimte in beslag neemt. Maar hier op een hangbrug, meer dan 100 meter boven de grond, ga ik geen schijnbeweging maken. Ik blijf staan en schuif mijn voeten ietsje dichter naar elkaar. Zij manoeuvreert er maar omheen. Zucht... Ik denk aan beide kanten.

De laatste 100 meter voel ik dat we weer omhoog gaan. We zijn er bijna en Jos laat weten trots op me te zijn. Ik zet door en pas als ik aan de andere kant op een bankje zit kom ik tot besef dat ik er ben.
 

Niet gezien

Ik heb de omgeving vanaf de brug niet gezien. Ik heb me gefocust op de 4 planken in een rij, de staalkabels, tegenliggers en Jos die foto's maakte. Ik heb helemaal niet gezien hoe hoog de brug eigenlijk is. De Geierlay steig gaat straks nog onderlangs de brug dan kan ik dat eens goed bekijken. We sturen de kids alvast een foto van ons op de hangbrug want zij mogen natuurlijk als eerste meegenieten van mijn overwinning.
 

Dalen en klimmen

We vervolgen de steig die de eerste kilometers wel daalt en klimt maar dat is zeker goed te doen. Ondertussen deel ik met Jos dat ik nu bij het bewandelen van de brug me vooral gefocust heb om me af te leiden van hoe hoog het was. En dat ik wellicht een volgende keer er bij stil mag staan wat ik nu eigenlijk aan het doen ben. Meer bewust bezig zijn en het trotse gevoel op dat moment ook meer mogen voelen. Van bewust onbekwaam naar bewust bekwaam. Maar dat is nu nog next level.

Als we bij het riviertje in het dal zijn zien we hoe hoog de brug boven ons hangt. Echt megahoog. Maar wat is het dan gaaf om te beseffen dat ik daar gewandeld heb. Hoe gaaf is het om dit nog eens met mijn kinderen te doen? Ik denk dat ik dat wel durf en doe.

Vanaf het riviertje in het dal is het nog maar 2 kilometer wandelen op de steig. Jos vraagt hoe het gaat. In volle overtuiging zeg ik dat het wel gaat. Alleen dat was voor ik de berg weer op mocht. Hijgend en puffend duw ik mijn voeten tegen de stenen op het pad om omhoog te gaan. Ondanks dat het nog niet zo steil is als de Eselsteig in Oostenrijk heb ik er moeite mee. Een trio Duitsers passeert. De eerste vraagt aan mij of ze alarm moeten slaan. Nee hoor. De laatste vraagt of ik kapot ben. Gelukkig niet, alleen moe. Ik snap hun bezorgdheid wel. Mijn hoofd is rood aangeslagen, ik hijg en puf en hou mijn hart vast voor de hoogtemeters die nog komen. Gelukkig daar is de splitsing richting de parkeerplaats. Op naar de auto en naar een plek ter bezinning.
 

Lavendel labyrint

Ja, een labyrint van lavendel op enkele kilometers van de hangbrug. Een mevrouw heeft voor haar 60-ste verjaardag een lavendel Labyrint aangelegd, net buiten Kastellaun. Na een korte omleidingsroute komen we bij de parking. Volgens internet zou deze in juni en juli volop in bloei staan. Helaas blijkt dit niet voor alle lavendel te gelden, mogelijk door het ontbreken van voldoende regenwater om de bloesem tot bloei te brengen. Ik ga het labyrint in en moet even mijn weg vinden en tot rust komen. De af te leggen route naar het hart is niet zo lang als in Chartres, misschien ook omdat ik hier mijn eigen tempo kan bepalen. Ik merk dat ik op de weg naar binnen, naar het hart geëmotioneerd raak. Tranen wellen op in mijn ogen, mijn hart staat open. In het hart aangekomen raak ik de boom aan die daar staat. Het voelt alsof er wat vanuit mijn geaard wordt. Wat het is, weet ik niet. Het is wel een bijzonder en fijn gevoel. Ik wandel ook weer langs het pad het labyrint uit om zo de weg naar buiten te gaan. Jos heeft geduldig op me staan wachten en ik ben dan ook heel blij dat hij er al die tijd voor me is.
 

Terug

We rijden terug naar ons eigen terras bij Kell am See. Tenminste Jos rijdt en ik doe mijn ogen dicht. Mijn interne waterpas heeft genoeg beweging gehad en heeft rust nodig: alle sneeuwvlokken uit de schudbol moeten eerst dood stil op de bodem liggen en een nachtje slapen voor ik weer wat ga ondernemen.
Maar een ding weet ik wel: ook morgen ben ik nog trots op wat ik vandaag heb ondernomen.

Geschreven door Ilsedr.op.pad