Uit de verhalen van mijn gastgezin is mij wel duidelijk geworden dat eind november begin december Jan en Mariëtte beide druk doende zijn met de organisatie van de goedheiligman en zijn vrienden. Voorheen gaf Mariëtte les aan de modevakschool. Mariëtte is er helemaal mee gestopt en wil ook geen jurk voor me ontwerpen. Ze zegt dat een eigen jurk ontwerpen en maken niet meer te betalen is als je het vergelijkt met de prijzen van nu.
Jan was zelfstandig belasting adviseur en vult in zijn vrije tijd nog wel enkele aanslagbiljetten in. Als ik s avonds in bed lig, denk ik hierdoor aan Willem en Yvonne. Ik heb leuke herinneringen aan gezamenlijke  vakanties. Tijdens onze eerste vakantie naar Frankrijk met de twee witte fiat panda's achter elkaar aan. Ik leerde dat je niet alles samen hoeft te doen om een leuke vakantie te hebben en vrienden te blijven. Na die superleuke zonnige vakantie zijn we op de terugweg als we elkaar uit het oog verliezen bij wegwerkzaamheden rondom Luik, volgens mij. Mobiele telefoons waren toen nog niet algemeen goed. Bellen naar elkaar was niet mogelijk. Willem en Yvonne hadden- zoals vooraf afgesproken- op de eerstvolgende parkeerplaats naar ons gezocht. Vermoedelijk hebben wij de afslag naar die parkeerplaats gemist en op een andere staan wachten. Wij zijn al enige tijd terug in Alphen als we hen aan de ouderwetse telefoonlijn spreken. Gelukkig allemaal weer veilig in Nederland. We maken met hen o.a. nog een treinreis naar Parijs en staan met onze gezinnen bij elkaar op de camping in Mersch en bij Hannah de Heldhaftige en Lodewijk de Kikkerprins. Het wordt tijd we weer eens afspreken.
 

Geloof ik?

Zoals ik al eerder aangaf ben ik niet meer zo gelovig als het om het instituut Kerk gaat. Toch geloof ik, zeker na deze ochtend, dat er een verschil is tussen de korte en lange kruisweg. Gisteren aan het eind van de dag liep ik de korte kruisweg tot vlakbij mijn logeeradres. Daar kwam ik gisteren geen grote vrachtwagens met opleggers tegen. Vandaag loop ik tegen het verkeer in en moet om de haverklap de berm in omdat de weg eigenlijk te smal is voor passerende vrachtwagens en een wandelaar zoals ik. Dit is de lange kruisweg en ik heb vele malen de spreekwoordelijke schietgebedjes opgezegd en diverse kruisjes geslagen op de goede afloop. Het is niet voor niets geweest want wonder of niet: ik heb het goed afgebracht.
 

Wa's da?

Net de hoek om moet ik drie maal lezen wat er op het hok van de kippen staat. Pas als ik het hardop lees, snap ik het en moet er om lachen. Hij is goed: QQLQ.
 

Buurman wat doet u nu?

Ik ben nog steeds vanaf mijn logeeradres op weg naar een punt op de route. In totaal een kleine 2,5 kilometer. Als ik een 100 meter voor het routepunt ben stopt er een geel werk auto. De chauffeur doet zijn raampje open. Ik kijk naar binnen en hij zegt: Ik ken jou. Ik zie het ook. Het is een van de wielrenners van op het terras. Dé overbuurman van Jan en Mariëtte. Nu de wijsheid uit de kan weer in de man is, ontstaat er een serieuzer gesprek. Hij spreekt zijn waardering uit voor mijn wandeling. Daarop vraag ik hem waarom ze moesten lachen toen ik mijn rugzak op deed. Dat bleek om heel iets anders te gaan. Dat kwam toevallig samen. Had echt niets met mij te maken. Hij maakt nog een fotootje als bewijs dat hij me zag. Ik vertel hem dat hij de groepsfoto die ik gisteren maakte aan Sinterklaas kan vragen.
 

hiii-hi-hi-hi

Eindelijk op de route staat een met rood geverfde haar dame een paard uit te laten alsof het een hond is. Het paard snuffelt hier en daar in de berm en zet een paar stappen vooruit. Soms neemt ze een hap van de verschillende soorten planten in de berm. Het 20 jaar oude paard, Ankie genaamd, is geblesseerd en mag nu niet met de andere pension paarden in de wei omdat Ankie dan te veel beweegt. Ankie moet rust houden, op stal en mag dus alleen tijdens het uitlaten er even uit. Ankie heeft vanmiddag een consult met echo van de dierenarts. Veel beterschap Ankie.
 

Brekie brekie

Iets verderop langs het pad staan grote masten. Een van de vele amateurzenders die Nederland rijk is. Vorig spaarden we kaartjes van neven die ook via 'Brekie, brekie, staande bij' contact zochten met anderen. Als ik zie hoe Karel van ons Nancy voor apparatuur heeft, is dat niet van het 'Brekie, brekie, staande bij'-niveau en iets gemoderniseerd en gebruikt hij Alpha - Papa - Charlie..... Als codenaam meen ik me te herinneren. En die verzamelkaartjes van weleer heb ik al niet meer. Het is toch niet zo mijn ding.
 

Maat 40

Eindelijk ga ik het bos in. Het Staelduinse Bosch. Een van de weinige echte bossen die ze in dit deel van het land hebben. Het is genieten. Het gekwetter van de verschillende vogels. Hoge tonen, wat lagere tonen. Korte en lange zinnen die dichtbij of verder weg klinken. Ik loop op een redelijk breed pas dat iets naar beneden gaat. Net hier vormen de uit gesleten takken  een soort trapje. Handig behalve als je schoenmaat 40 of meer hebt. Dan past je schoen niet op het treetje, heb ik weer.
 

Error

Langs het bospad zijn takken tegen een boom gezet of gevallen. Ik besluit een foto te maken en net als ik de ontspanknop indruk, trilt mijn telefoon. Ik vraag me meteen af wat er is. Toch geen error want dan kan ik niets meer vastleggen. Dus snel kijken wat er aan de hand is. Een appje van Good (Old) Frank. Met mijn telefoon is dus niets geks aan de hand.
Aan de rand van het bos wil ik controleren of ik nog op de route wandel want ik heb al even geen pijlen meer gezien. Nou op mijn telefoon niets te lezen. Ik zet de intensiteit van mijn telefoon op gevoel op z'n felst. Nog niet goed te lezen. Ah, ik snap het: mijn bril is beslagen.

Vanaf het fietspad ten noorden van Hoek van Holland zijn er ontiegelijk veel kassen. Deze zijn vanaf het fiets/wandelpad niet heel goed te zien. Ze zijn  verstopt achter bomen en struiken. Af en toe is er een  doorkijkje en zijn er zo ver als ik kan zien kassen. Ik bevind mij dan ook in het Westland?
 

Punt 1 en 2

Nabij de ferry naar Harwich en station Hoek van Holland is het eindpunt van Kustpad 1 en het beginpunt van Kustpad 2. Dat heb ik dus al gehaald. Weer een mijlpaal bereikt. Ik besluit om me toch maar aan mijn planning te houden en geen kaartje te kopen voor de overtocht naar Harwich. Dat had nog makkelijk gekund want de auto's en campers zijn nog niet aan het boarden. Ik
wandel verder naar het noorden. Op het strand lopen mensen met winterjassen en sjaals. Ik loop in mijn rode blouse en voel wel wind op mijn armen maar koud heb ik het niet.
 

Goed nieuws

Vandaag heeft Jannes een afspraak bij de prof in Leiden. Lobke is met hem mee. Jannes belt en heeft goed nieuws. Alles is weer goed. Ik loop huilend van geluk verder naar het noorden. Dit is uiteraard weer een feestje waard en zoals altijd vieren we dat met taart. Ik ben er niet dus dan zonder mij of wachten tot ik terug thuis ben.
 

Hulp

Diverse auto's staan op de parking met mannen die schepen kijken. Zo ook 1 jarige Viktor met zijn opa. Omdat Viktor uit Den Haag komt kent hij geen echte schepen dus leert opa dat hem nu al. Ik vraag aan Opa om een foto van mij te maken vanwege de kapotte selfie camera. Hij doet het maar helemaal blij ben ik niet met het resultaat. Alleen kunnen Viktor en zijn opa daar niets aan doen. Het is mijn eigen mening over mijn kapsel, kleding en uiterlijk. Binnenkort eens naar de kapper en andere kleding shoppen.
 

Lunchtijd

Ik wil graag iets warms eten en loop de snackbar die open is voorbij. Zij hebben geen vis op het menu en een broodje vette hap doet het bij mij niet goed tijdens het wandelen. Dus neem ik de volgende strandtent R port. Ik bestel en een thee en mag in afwijking van de lunchkaart een bordje paprikasoep bestelling. De ober blijkt Michael te zijn die voorheen bij Waterlandkering werkte. Hij zegt Marianne te herkennen als ik een foto laat zien. Marianne werkt er nog.
De paprikasoep wordt geserveerd, het is een enorm grot bord. Ik kan mijn hele hoofd er zo wat in dompelen. Nee, dat heb ik niet gedaan, mijn rode hoofd komt van de inspanning en de zon.
 

Laatste loodjes

Het is vanaf de lunchpauze nog een 10-tal kilometers. De hoofdpijn is met de lunch niet minder geworden. Om mijn bidon terug in mijn rugzak te doen zet ik hem op een bankje. En daar komt een wielrenner aan. Het blijkt Jan uit Maasdijk te zijn. Wat leuk hij was toch een beetje aan het zoeken of hij mij misschien nog zou zien. Wat leuk om hem nog even te spreken.

Ik heb de hele middag al een zeurende hoofdpijn. Ik denk door het drukkende weer. De zon die niet doorkomt en de grijze bewolking die met de wind mee waait. Uiteraard is het fijn dat beiden niet doorzetten.
Ik ben blij dat het boven aan de dijk wat waait. Het helpt niet tegen de hoofdpijn, daarvoor wil ik echt weer een nacht slapen.

Op het strand loop ik langs de vloedlijn en wil een foto maken en moet oppassen voor het paddenstoel-effect. Na meerdere pogingen om geen natte schoenen te krijgen, lijkt het een beetje op wat ik in mijn hoofd heb. Ik geef het op. Het is goed zo.

Vermoeid en met hoofdpijn ga ik toch op zoek naar supermarkt om iets te eten voor vanavond te halen. Een paar perziken, een salade en een toetje. Verder wat fruit en broodjes voor morgen. Ik wil het toch proberen.

Geschreven door Ilsedr.op.pad