Vandaag staat etappe Rockanje - Brielle op de agenda. Brielle is een 10 kilometer hier vandaan, maar het kustpad laat me via strand en duinen gaan.
 

Te warm

Ik heb redelijk geslapen. De spierpijnen in mijn rechter kuit en rechter dijbeen maakten dat ik veel wakker was. Daarnaast heb ik het veel te warm gehad. Voor mij niet exact te achterhalen hoe dat kwam. Op mijn lijst met verdachten staan het dekbed, mijn kacheltje Jos en de overgang. Om af te koelen gooide ik regelmatig het dekbed van me af. Binnen enkele minuten had ik dan koude benen en voeten, het teken dat het dekbed terug over me heen kon om onderkoeling te voorkomen.
 

In overtreding

Na het ontbijt doet Jos de afwas en ik ruim binnen wat spullen op. Nog voor 9 uur verplaatsen we de camper naar de parkeerplaats zo kan Jos gezellig nog een stuk mee wandelen. We verlaten de parkeerplaats en komen langs de receptie. Een van de receptionisten spreekt ons aan. Of we uit de camper komen want we mogen niet wildkamperen hier. Jos legt uit dat we net van de camping komen en ik ga wandelen. Ik voeg eraan toe dat we op CP5 stonden. Ik denk dat ze genoeg weet en laat ons verder met rust.
 

Zout of zoet

De route gaat door de duinen. In de duinpannen zijn diverse vennen ontstaan. Het water is kraakhelder en ik zou er wel van willen drinken. De vraag die in mijn hoofd omgaat is: Is het zoet of zoutwater? Jos zijn theorie is dat het regenwater is, dus wel zoet zal zijn. Die theorie haal ik meteen onderuit. Als het regent boven zee, smaakt dat water toch ook niet zoet maar behoorlijk zout. Tja, zo kom ik geen steek verder. Ik probeer met mijn rechterhand het wateroppervlak te raken om enkele druppels te proeven. Helaas is het net te diep om er bij te kunnen. Plat op mijn buik om de smaaktest uit te voeren gaat mij te ver. Ik hijs me vanuit hurkstand omhoog en beeindig mijn onderzoek zonder monster en resultaat. Dit onderzoek stel ik uit tot nader order.
Op borden in de duinen lezen we dat duinwater zeer geschikt is voor waterwinning. Het water uit de Voornse duinen wordt overigens niet gewonnen waardoor er hier sprake is van een natuurlijke grondwaterstand.
 

Wipe out

Het lijkt wel of we meedoen aan Wipe out. Na de kleine zandbakken berg op en af te hebben doorstaan komen we in het bosgebied. Op ons pad zijn modderbaden die we, zonder er in te plonzen, moeten overbruggen. Had ik nou maar mijn wandelstokken bij, dat was makkelijker geweest. Met de voeten schuin op het taludje en een hand om een dun boompje aan de rand lukt het mij de eerste hindernis te nemen. Jos heeft er minder moeite mee en loopt genietend van de omgeving af op het volgende modderbad. Hier liggen enkele stokken als hulpmiddel, die hij handig gebruikt om over te steken. Ik poets eerst mijn (door mijn rood aangelopen en bezweten hoofd) beslagen bril. Met maatje groot aan mijn voeten lijken die takken toch erg dun en door mijn ietsje pietsje overgewicht zakken de takken verder in de modder. Snel een andere tak kiezen en zo lukt het mij ook om droog (op mijn schoenen na dan) dit modderbad over te steken.

Na een klein uurtje samen wandelen gaat Jos via de alternatieve route naar de camping terug. Ik vervolg de route door de duinen naar Brielle.
 

Voorstelling

De zon schijnt tussen de bomen door en maakt mooie strepen. In die strepen dansen muggen. Het lijkt wel een performance op hoog niveau. Zonder tegen elkaar te botsen wisselen dde figuren zich af. Als ik stil ga staan om een foto te maken, is de voorstelling voorbij. De zwerm omcirkelt mij alsof ze een aanval inzetten. Om me heen slaand baan ik me weg over de route met mijn camera nog in mijn hand. Geen foto en gelukkig geen muggenbeet.
 

Alleen

Ik ben allemaal alleen in het bos, eigenlijk de duinen. De vragen of ik niet bang ben zo alleen spoken door mijn hoofd. Nu ik erover nadenk, voel ik dat ik bang kan zijn. Op de moment hoor ik een man rochelend achter mij. Ik draai me om, kijk de man aan en doe een stapje opzij. Het is een oudere man. Joggend en rochelend passeert hij mij. Ik wens hem een fijne dag, hij wenst mij een fijne dag om van te genieten. Dat doe ik er is niets om bang voor te zijn,  toch?
 

Echte natuur

Ik ga door een poortje dat het ene natuurgebied met het andere verbind en kom bij een vennetje uit. Op het pad staat een vrouw met een serieuze fotocamera. Ik vermoed een liefhebber van natuurfotografie. Als echte natuurfotografe gaat ze door haar knieën maar in plaats van het plaatje te maken gaat ze staan. Ze loopt van het pad af door de bloemen en breekt enkele takken af. Die gooit ze weg, uit zicht en ze gaat terug naar haar plekje, door de knieën. Ik ben haar gepasseerd en kan niet horen of zien of de foto nu wel gemaakt kan worden. De plaat is vast mooi geworden, maar om als natuurfotografe nu natuur af te breken voor dé foto. De daslook staat er vast mooi op. Toch denk ik er het mijne van.
 

Slow down

https://youtu.be/tCvWLi_ujl4
Vandaag zijn er ontzettend veel grote slakken op mijn pad. Vermoedelijk zijn ze gaan reizen door de regen en de vochtige ondergrond. Groot en klein, veelal met een modern wit geschilderd huis achterop. Sommige hebben hun huisje nog in allerlei tinten bruin geschilderd. Zo met z'n allen zetten me wel aan het denken.  Alsof ze me willen vertellen dat ik op een lager tempo ook komt waar ik wil komen. Zij geven het goede voorbeeld.
 

Next level escape room real live

Het is 10:45 uur als ik opnieuw bij een klaphekje met waarschuwingstekst kom. Nog voor ik het hek opendoe zie ik ze al lopen, zes stieren waarvan in ieder geval een met horens. Het lijkt wel of de stieren terug komen van hun koffiepauze en werkoverleg hebben gehad. Ze bezetten het pad recht voor me. Ik besluit een pauze in te lassen aan deze kant van het hek. Ik beantwoord wat appjes en laat Jos weten niet verder te kunnen vanwege de stieren. Ilona, die toevallig online is, laat ik weten een probleem te hebben. Zij vraagt of ik rood aan heb. Eeuh, ja ik draag mijn rood-roze hoed. Ze probeert me gerust te stellen. En Jos stuurt een duim omhoog. Vijf minuten later denk ik dat het voetpad wel vrij is en neem de gok. Foute gok. Net voorbij de bocht staat nummer 1 rechts op het pad van nieuwe jonge groene blaadjes te smullen. Als die een paar stappen vooruit gaat, durf ik ook. Dan zie ik er net voor nummer 1 nummer 2, die met de hoorns, rechts en nummer 3 links van het pad staan. Mijn hoofd draait overuren en ik ervaar klotsende zwoksels. Ik kijk rechts naast het pad. Kan ik er zo omheen? Nee, daar is een vennetje. Links van het pad is geen plek omdat daar bomen en struiken tot op het pad groeien. Nummer 1 gaat iets vooruit, dus ik ook. Rechts achter mij komt een stier vanaf het vennetje. Ik ben omsingeld door de stieren.  In paniek app ik met Jos: Help. Jos is op meer dan 10 kilometer afstand. Hij kan niets doen, maar dat besef ik op dat moment niet. Stier nummer 3, die links van het pad staat, sjokt uiteindelijk een paar meter verder en kijkt me aan. Ik voel me zo nietig tussen deze dieren in en voel dat ik nu door alle vier wordt aangekeken. Mijn driehoeksmetinglessen die ik op de MTS kreeg van de heer Ramsahai komen van pas. Ik zie dat nummer 3 genoeg ruimte heeft gemaakt zodat ik links achter de bomen en de struiken de berm in kan om ze te passeren. Mijn hart bonst en ik durf niet om te kijken tot ik de gedachten heb ver genoeg te zijn. Het zijn wellicht maar enkele tientallen seconden geweest maar ik voel me jaren ouder geworden. Jos belt en terwijl de adrenaline nog door mijn aderen wordt gepompt, neem ik op en zeg: "Het is me al gelukt". Ik ben op eigen kracht uit de groep ontsnapt. Echt next level escape room voor mij. Weer iets wat ik niet aan durfde te gaan, maar met de 3 G's. Geloven, Gebeuren, Genieten. Dat laatste begin ik pas tijdens het typen van mijn verhaal te doen.

Als de adrenaline weer op zijn retour is zie ik iets verderop in het bos een tent met een rood kruis staan. Die staat hier met een reden, gelukkig niet voor mij.
 

Groenmouw- Groenoog-Groenhaar

Na korte pauze bij een fietspad met uitzicht op Maasvlakte 1 loop ik door. Terwijl ik achter de huisjes van molecaten park loop, hoor ik een specht. Bij dat geluid gaan mijn gedachten naar onder andere Jan Toereloer, juffrouw Rozemarijn en Thomtidom. Bij het 'spechten-geluid' kwam er wat spannends op het pad van de kinderen. Wat vond ik die serie als kind spannend. Ik was toen een jaar of negen en mocht dit kijken. Een week wachten op de volgende aflevering, het leek wel een eeuwigheid. Gelukkig hebben we de hele serie van De Zevensprong op DVD en kan ik hem gewoon aaneengesloten kijken als ik thuis ben.
 

Nog meer kinderverhalen

De rood-witte pijlen van Kustpad route sturen me over een belevingspad. Ik waan me nog jonger dan bij De Zevensprong. Kabouter in de bomen, tussen de struiken. Ook staan er paarden, eenden en kikkers langs het belevingspad. Het is dat ik de aankondiging van het pad gezien heb. Anders was mijn conclusie geweest dat het hele dorp hun tuinen en zolders had ontdaan van hun kabouters en andere beelden en niemand ze kocht bij de rommelmarkt.
Voor jonge kinderen is dit een fantastische fantasierijke wandeling.
 

Brielle in zicht

Vlakbij de stenen baak uit Oostvoorne ontmoet ik Jos. Hij is al boven geweest. Ik pas voor een tripje naar de bovenkant van de toren uit circa 1630 maar ik wel wil heel graag onder het genot van de gesproken toelichting wat rusten op het bankje bij de stenen baak. Vanaf daar is de kerktoren van Brielle al te zien. Zo ver kan het dan niet meer zijn. Een kwartier verder is het net of we geen stap dichter bij de kerk van Brielle zijn gekomen. Langzaam komen we dichterbij terwijl we uitkijken over de polders waar een paard er de brui aangeeft en geen stap meer zet. De berijdster doet van alles maar geen poot eeuh geen been steekt het paard uit. Wij draaien om de kerk heen en lopen langs een wandelpad met knotwilgen langs de kant van het water. Hier zijn de wilgen ook hol van binnen. Ik zeg ook omdat Jos en ik een foto op onze trouwdag hebben gemaakt waarin we in een holle wilg. We komen bij de haven van Brielle uit en na een korte omzwerving, onder andere langs enkele bastions en het 1 april momument van de watergeuzen (1 april 1572 eerstelling der vrijheid) komen we in het centrum bij de kerk. Terwijl Jos de toren via een wenteltrap beklimt zit ik op de houten stoel alvast wat te typen van mijn verslag. Opstaan is niet geheel pijnvrij, het is alleen de  opstartfase. Eenmaal aan de gang gaat ie lekker hoor. Buiten komen we langs een tafereeltje dat opgevoerd wordt vanwege het bevrijdingsfeest hier in Brielle. We wandelen nog een klein stukje van de route richting de molen voordat we naar de camping gaan.
 

Nachtje over slapen

Wat ga ik doen? Morgen wandelen of mee naar huis. Ik ben er nog niet helemaal uit. Wat me tegen houd speelt zich vooral in mijn hoofd en gedachten af. Mijn voeten doen het goed, mijn kuit en dij zijn af en toe wat lastig. Ik slaap er nog een nachtje over en zie het dan wel.
Maar eerst een spelletje Skipbo. Jos speelt niet graag spelletjes maar voor een potje Skipbo maakt hij wel even tijd. Hij wil vandaag revanche omdat hij gisteren 2 maal verloren heeft. We zullen zien wie er wint vandaag.

Geschreven door Ilsedr.op.pad