Kiezen

Keuzes maken is moeilijk. Ik merkte de afgelopen dagen in mijn lijf dat er stress is voor de keuze die ik te maken heb. Of het zijn nog de naweeën van de wandeling vorige week. Het ongemak dat ik ervaar maakt het maken van de keuze wel of niet gaan, lastiger. Woensdagochtend dacht ik er uit te zijn. Ik ga niet, ik blijf liever thuis. Na het bezoek aan de oogarts die middag begon ik toch te twijfelen. Het wandelen was over het grootste deels van de dagen heel fijn. Ik zocht mijn eigen ritme en tempo. In mijn hoofd blijven ook de minder leuke momenten rondvliegen, die afwisseling tussen fijne en minder leuke momenten zorgen voor de twijfel. Wat ik ook ga doen, het wandelen op vrijdag en zaterdag gaat sowieso door. Jos en ik gaan dan met de camper richting de route. Dus de echte keuze hoef ik zondag pas te maken.
 

Voorwaarden

Als ik door ga met wandelen doe ik dat op mijn eigen voorwaarden. Lukt het lichamelijk pf geestelijk niet meer om door te gaan, dan neem ik contact met thuis op. Het is geen probleem dat ik dit blok niet uitloop. Ik mag trots op mezelf zijn, het is me tot zover al gelukt. Elke dag is er een. Ik probeer beter voor mezelf (lijf en geest) te zorgen. Blijf denken aan de 3R-en, 3G's en 3D's. Het is goed zo.
 

Geen modeshow

Ik ben geen modepop en draag meestal wat ik leuk vind of fijn zit. En soms omdat het praktisch is zoals bij het schilderen of wandelen. Vandaag is een praktische kledingdag en prettig voel ik me er niet bij. Ik trek mijn legergroene iets te grote wandelbroek aan en snoer hem om mijn heupen vast met een bruine riem. Onder mijn wandelsokken draag ik vandaag een paar zwart-roze compressiesokken van Ali Express. Normaal draag ik teensokken, compressie sleeves en daarover wandelsokken. Maar die wil ik, net als mijn blauwe wandelbroeken bewaren voor de komende wandelweek. Dat past bij mijn positieve gedachten dat het wandelen gaat.
In plaats van de grote rugzak, heb ik vandaag mijn paarse heuptas bij. Net genoeg ruimte voor 2 bidons water, brood en andere noodzakelijke dingen zoals portemonnee en lippenbalsem. Omdat er regen op komst is, stop ik mijn regenjas tussen de bindingen van mijn heuptas. Het is even wennen.
 

Van start

Met de camper rijden Jos en ik naar de parkeerplaats waar ik afgelopen zondag ben gestopt, aan de rand van Goedereede. Rond 10 uur stap ik uit en rijdt Jos alvast met de camper verder naar de camping in Rockanje. Hij komt mij daarna tegemoet gewandeld.

Bij het stoplicht vanaf de parking, waar ik de provinciale weg oversteek, richting Goedereede zie ik de eerste aanwijzing dat ik op de route zit. Meteen na het bordje Goedereede ga ik rechts af en wandel enkele kilometers langs een watertje en het Zuiderdiep. Heerlijk rustig.
 

Omleiding

Ik wandel onder de N57 door en zie gele omleidingsborden staan. In hoeverre zijn die ook voor mij van toepassing? Dat zie ik vanzelf wel. Terwijl ik verder wandel download ik via de site van Wandelnet alle wijzigingen die voor dit boekje (Kustpad 1) gelden. Het boekje en de uitgeprinte wijzigingen zitten netjes in mijn grote rugzak, die in de camper staat. Nog voor ik bij het obstakel, dat de omleiding veroorzaakt, ben weet ik dat er voor voetgangers een mogelijkheid is aan de andere kant te komen zonder kilometers om te lopen. Wandelaars en fietsers mogen onder begeleiding van een verkeersregelaar over de sluisdeuren naar de andere kant.

Het gaat voor mij als wandelaar om de brug van de Goereese sluizen in het Haringvliet. Deze is afgesloten vanwege een aanvaring eind februari.
https://www.rijkswaterstaat.nl/nieuws/archief/2023/02/maatregelen-scheepvaart-verkeer-na-aanvaring-goereesesluis

Vanaf het wegdek vlakbij de brug, nog voor de afzetting zie ik beneden aan het talud een pad met gele omleidingsborden voor fietsers en voetgangers. Ik spreek 2 Duitse fietsers en wijs hen erop dat ze een stuk terug moeten om beneden bij het juiste pad te komen. Ik groet hen en zeg tot zo beneden. Ik kies de kortste weg naar beneden en ga voorzichtig het talud af.
 

Met angst en beven

Langs het pad loop ik richting de sluis deuren. Een fietser komt er net overheen. Ik zie hoe diep het water is en vind het best eng. Als ik bijna bij de deur ben, moet ik echt slikken. De sluis ligt precies onder de N57 en er klinkt een oorverdovend geluid door de auto's en vrachtwagens die daar overheen rijden. Ik deins echt terug. Moet ik daar overheen, met dat geluid. Ik heb een paar seconden nodig om me te focussen en de situatie beter in te schatten. Met angst en beven zet ik daarna mijn eerste stap op de sluisdeur. Mijn voeten staan op een rooster dat als pad over de deuren gaat. Aan beide zijden is gelukkig een reiling, welke met extra netten zijn omkleed. Met mijn handen links en rechts om de reilingen geklemd loop ik over de deuren naar de andere kant. En snel ga ik onder de brug vandaan. Daar staat ook de verkeersregelaar waarvan ik aan de andere kant nog dacht dat ik hem nodig zou hebben om de oversteek te maken. Ik maak een praatje met hem en laat hem weten dat ik hier angst voor had. Hij zegt wel gezien te hebben dat ik niet meteen doorliep en vraagt of ik vandaag nog terug er overheen moet. Dan is er iemand die me kan helpen. Ik laat hem weten dat ik niet terugkom en het nu getrotseerd ben, dus ik hoop dat het een volgende keer ook lukt.
 

Zwaai-zwaai

Ik loop verder richting de route, die me de Haringvlietbrug op stuurt. Het is een apart weggedeelte van Rijkswaterstaat voor voetgangers, wandelaar en werkverkeer. Op de hoofdweg is sprake van langzaam rijdend verkeer. In busje met rolstoelers zit een mevrouw met haar duim omhoog naar mij te lachen. Ik zwaai netjes terug. Ze vindt het fantastisch. Een stukje verder staan zij stil en ik loop hen voorbij en zwaai. Ze zwaait blij terug en ik zie dat ze erover vertelt in de bus. Als zij weer verder mogen lacht en zwaait ze naar mij. Zij maakt mij vrolijk en ik haar en haar busgenoten.

Bijna aan het einde van de brug komen Jos en ik elkaar tegen. Ik denk dat het op de helft van de route is. Jos loopt veel sneller en heeft vermoedelijk in een uur net zoveel kilometers afgelegd als ik in anderhalf uur (met kletskwartier). Samen lopen we de route richting de camper.

Bij Quackjesstrand is een hondenuitlaatservice haar werk aan het doen. De honden groot en klein en alle rassen door elkaar lopen los rond. Sommige honden hebben een lange riem die over de grond sleept. Jos en ik worden omsingeld door enkele honden. Twee ervan slepen zo'n lange riem achter zich aan. De uitlaatservicedame laat het gebeuren. Dat vind ik niet kunnen en terwijl Jos over de riem stap zit ik met een voet al in een lus van een riem. Het lukt me om op tijd mijn voet op te tillen voor de lus zich strak trekt. Als de honden ons weer met rust laten, laat ook Jos weten dat dit geen stijl is.
 

Mul zand

Na een onderdoorgang en een klinkerpad komen we op het strand. En dat voel ik meteen aan mijn voeten en benen. Het tempo daalt en mijn ademhaling gaat met wat meer geluid. Zeker als we een stuk verder via een paadje met mul zand de duinen ingaan. Omdat ik mijn regenjas draag voel ik me extra benauwd. Jos biedt zijn arm aan, maar ik wil het alleen doen. Eigenwijs of eigen kracht ontdekken?
 

Tijd?

Bij natuurgebied De Pan horen we een vogel. Duidelijk boven de andere vogels uit. Voor mij is het voor het eerst tijdens mijn wandeling dat ik hem hoor. Het is een koekoek. En nee, geen van een koekoeksklok van die huizen iets verderop. Hij 'koekoekt' niet zo regelmatig, dus zal het wel een echte zijn. Tenminste dat denk ik dan toch of zou die koekoeksklok van slag zijn. Ik weet nog steeds niet hoe laat het is. Ik begrijp van Jos dat de camper vanaf half twee open is. Dat komt mooi uit. Dat hoeven we niet hier op een bankje te wachten tot het na vijf uur is, want dat is een gangbare tijd om te mogen arriveren bij logeeradressen van Vrienden op de Fiets.
 

Uienlucht

Vanaf de rand van Rockanje lopen we een stukje bos in. Het ruikt er naar uien. Zover ik weet hebben wij gisteren geen uiensoep op, dus het is geen lucht die bij een van ons is ontschoten. Waar het vandaan komt is een raadsel.
De bodem van het bos is bedekt met fluitekruid, boterbloemen maar vooral met een zee van witte kruidenbloemen. Het ziet er bijzonder uit. De witte bloemen bedekken een heel groot deel van het bos en vallen heel erg op. Die uiengeur blijft in mijn neus hangen en ik wil toch wel graag weten hoe dat komt en wat die witte kruidenbloemen voor soort zijn. In de camper begin ik mijn speurtocht op internet. En dan wordt het allemaal een stuk duidelijker. De witte kruidenbloemen zijn daslook. Dus helemaal niet gek dat het naar uien rook.
 

Middagdutje

Na een kopje thee met een door de thee verwarmde stroopwafel besluit ik op bed op het dekbed te gaan liggen. Wat is het fijn dat ik mijn ogen kan sluiten midden op de dag. Mijn hoofd kan laten rusten en mijn interne waterpas tot stilstand mag komen. Een uurtje later voel ik me een stuk beter en pak mijn spullen om te douchen. Als ik terugkom zit Jos buiten te genieten van de zon. Ik schuif aan.

Geschreven door Ilsedr.op.pad