Vandaag begint de dag met een ontbijtje en gesprek met Willie, die op mijn verzoek toch is aangeschoven. Zelf eet ze geen standaard ontbijt en veel mensen vinden daar iets van. Ik vind daar uiteraard ook iets van. Ze moet zelf weten wat ze eet. Ze schuift me nog een banaan en appel toe, die moeten mee.

Terwijl Willie zich met een loep over de route buigt vertelt ze over Fort Roovere. Daar gaat de route langs en ze vertelt me wat ik er te zien krijg. Ietsje over 9 is mijn afscheid en met behulp van de Wandelnet - app ben ik snel op de route. Het miezert en dus doe ik mijn regenjas aan. Mijn vest gaat op de plaats van de regenjas, in het grote vak onderin. Mijn regenbroek en toilettas zitten daar ook in.
 

Blaaskaak

Iets verder aan de waterkant is familie Gans aan het picknicken. Vader en moeder Gans met een vier- of vijfling. Ze hebben me gespot en moeder Gans neemt haar kids mee richting water. Vader Gans staat te blazen en vanuit zijn perspectief heeft hij gelijk. Maar zo'n vijandige manier hoeft toch niet meteen. Kunnen we niet eerst rustig overleggen: " Ik stel voor dat ik hier rustig langs loop en dan maak ik van jou en je gezinnetje geen ganzenleverpaté."  😬🤭
Hij blaast nog een keer, ik stap zijn richting op. Als ook de laatste kleine de sprong in het diepe heeft gemaakt, taait hij af of was mijn -loze- dreiging hem te veel. Gelukkig weet hij niet dat ik banger ben dan hij voor mij is. Blazende ganzen ga ik uit de weg sinds die bij tante Gaby als bewakers rondliepen.
 

Problemen

Als ik uit de bebouwing ben, beantwoord ik al lopend een paar berichten. Om niet als doorgeefluik te fungeren geef ik het nummer van Ilona aan Lobke. Zo kunnen ze het samen hebben over motorkleding. Wie weet voor moois er voortkomt uit een passage van mijn blog. Nog voor ik dat geregeld heb, passeert handhaving mij. Die ken ik wel, zijn laatst nog aan de deur geweest over de camper. Er is niets aan de hand. Volgens mij is dit de aangegeven route en is dit pad openbaar toegankelijk, toch?
Als handhaving weer door rijdt, zet ik mijn rugzak neer. Ik heb een probleem en voel me niet prettig en bel met Willie. Ik vertel haar dat ik met een probleem zit en vraag haar of ze bereid is mij te helpen. Dat wil ze proberen. Gelukkig want ik was vanmorgen helemaal vergeten te betalen. Terwijl we nog wat praten, maak ik het verschuldigde bedrag aan haar over en gooi de rugzak weer achterop.
Ons telefoongesprek beëindig ik met de woorden: "Je bent een mooi mens." Willie's reactie daarop: "Dat kun je alleen zeggen en weten, als je er zelf ook een bent. Denk daar maar eens over na", ontroert me. De tranen komen en dat is prima. Ik vraag me later op de dag af hoe dat komt dat het zoveel te weeg brengt.
 

Exodus 14 vers 21 en 22

Aan de rand van Fort de Roovene staat een handwijzer. Helaas is deze wat verweerd en is door tegenlicht en druppels op mijn beslagen bril niet goed te lezen welke namen en kilometers er bij staan. De route draait naar links langs de uitkijktoren. Maar hoe kom ik aan de binnenkant van het Fort, er ligt een gracht om heen. Ik zoek de Mozes brug waar Willie over sprak. Ik zie hem niet, maar ik ken Exodus 14 vers 21 en 22 dan ook niet.

Rond half 12, na 10 km wandelen, is het echt tijd voor een pauze. Maar uiteraard hier geen bank te vinden. Mijn rugzak gaat op een  electrahuisje en mijn vanmorgen bij Willie gesmeerde brood komt te voorschijn. Een snee met vega paté van champignons. Het smaakt best. Toch komt deze combi niet op mijn lijst met favorieten. Mijn bij de Lidl in Rijsbergen gekochte cola breek ik aan. Twee slokken verder gaat de dop er weer op. Het smaakt me niet en ik kan er anders best van genieten. Voor mij is onduidelijk hoe dit komt. Een kleine 10 minuten later, weer op route, borrelt mijn buik door het koolzuur. Normaliter schud ik tijdens het wandelen met de fles en laat het koolzuur voorzichtig ontsnappen, net zo lang tot er geen koolzuur in zit. Dat was ik vergeten.
 

Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen geluk

Als ik onder de provinciale weg door gelopen ben spreekt een man met een Akita (een grote variant zoals Hachi van de gelijknamige film) mij aan. Waar de reis heengaat, ben ik al lang onderweg enz. Na enige tijd op de hoek van de straat stil te hebben gestaan, lopen we een stukje samen op. Jammer genoeg mis ik daardoor een afslag, maar deze weg komt iets later ook hetzelfde punt als de route. De hond Sky, loopt rustig met ons mee. Tijdens ons gesprek geeft de man van ik schat pensionering leeftijd aan al vaker na gedacht te hebben over een meerdaagse wandeling. Op een of andere manier lees ik uit zijn non-verbale communicatie niet het enthousiasme dat ik bij andere, die willen gaan, zie. Hij zegt dat hij zich er verder in verdiepen en vraagt of ik een blog bij hou. Ik vind het niet nodig dat buiten familie en vrienden anderen mijn blog lezen. Theoretisch kan iedereen het vinden op internet. Maar om te weten hoe het is om meerdere dagen achter elkaar te wandelen, vind ik dat hij het zelf moeten ondernemen. Zelf de keuze maken te gaan Doen. Dus krijgt hij de gegevens over mijn blog niet. Als hij zo graag wil, vindt hij zelf zijn eigen weg wel.
Overigens schatte hij mijn leeftijd tussen 30 en 40 jaar. Hij mag met zijn 19 jaar jongere vrouw wel een dagje opticien en audicien gaan plannen.
 

Laat het gras maar groeien, laat het gras maar groeien

Aan de voet van de dijk is een pad waar de route langs gaat. Het gras is gemaaid en ligt nog op het pad. De ondergrond is mede daardoor zeer oneffen en dat heeft zo zijn invloed op mijn interne waterpas. Het pad eindigt heel wat later op een asfaltweg aan de andere kant van de dijk. Bovenop staat een bankje met rugleuning en een houten kruis. Na 4 uur wandelen en stilstaan zijn mijn rug en voeten wel toe aan een ontspannen momentje op de bank. Trap op is wat zwaarder dan de horizontale wegen lopen en mijn spieren laten dat voelen. Boven aangekomen en op de bank zittend, waait de wind recht in mijn rug. Dat voelt koud aan in mijn nek en op mijn hoofd, de capuchon van mijn vest gaat op.
 

Brrr

Als ik even later terug de trap af wil lopen, valt mijn bidon uit het zijvak. Ik neem die in de hand mee. De bidon voelt koud aan, net als de koude natte wind. Mijn handen worden blauw-wit van de kou. Een kleine kilometer verder gaat de rugzak weer af. De bidon gaat terug in het zijvak en ik haal mijn handschoenen uit het bovenste vak waar ook mijn eten voor vandaag en de boekjes inzitten. De handschoenen óf mijn handen werken niet goed mee. Het duurt even voor alle vingers ver genoeg in het juiste gat zitten. Met de wind vol op kop loop ik richting de dijk langs Schelde-Rijnverbinding. Een beetje kou trekt door mijn vest. Ik denk aan wat ik zelf tegen de kinderen zei:"Als het kou is, moet je harder lopen." Ik wil wel maar mijn lijf gaat niet mee. Ik kan wel schrijven dat het zo hard waaide dat ik er niet tegen opgewassen was, maar dat geloof ik over 10 jaar zelf ook niet. Ik ben eerlijk naar mezelf en constateer dat ik nog steeds vooruit ga. Te langzaam naar mijn mening maar ik ga vooruit. Letterlijk en figuurlijk stapje voor stapje vooruit.
 

Friends

https://youtu.be/0AIlz08fZos
Dagelijks komen er lieve berichtjes, aanmoedigingen en belangstellende vragen binnen via Whatsapp, Pindat of telefonisch. Wat geeft het een fijn gevoel om zo gesteund te worden.
 

Romantisch etentje

Bij het Wagenhuis in Nieuw Vossemeer wacht een late lunch of vroeg diner op mij, zeker weten. Rond 15 uur wil ik graag daar zijn en dat lukt. Een beetje aan het verkleumen met een vochtige kille vest, vieze schoenen en een verwaaid verzopen kat-kapsel stap ik binnen. En ben zeer opgelucht en blij dat de keuken open is en er soep op het menu staat. De afgelopen dagen geen soep gegeten omdat het bij de cafés en brasseries waar ik aanklopte niet verkrijgbaar was. Een soep tijdens een lange wandeling doet het bij mij goed. Dus ben ik zo blij en laat dat ook aan de chefkok weten. Ik ga voor een 12 uurtje vis met tomatensoep. Met mijn grote rugzak, die tegenover mij in een stoel zat en mijn telefoon, waarop ik aantekeningen voor mijn verslag tik, aan mijn zijde geniet ik van de late lunch en warme kopjes thee. Als de jonge serveerster het kaarsje tussen mij en mijn rugzak aansteekt wordt dat mij iets te romantisch. Dat is niet mijn ware Jacob. Dus voor mij een signaal om deze date te beëindigen. Iets na half vijf vertrek ik, met de rugzak toch maar in mijn kielzog mee sleurend, naar Tonnie. Het zonnetje probeert nog achter de grijze wolken die de hele dag boven mijn hoofd hangen door te breken. En nu ben ik er bijna. Ook de laatste kilometer naar Tonnie heb ik flinke wind op kop. Een mevrouw met hond doet haar jas snel helemaal tot boven toe dicht. Haar hondje zou met deze windkracht best als vlieger in de lucht kunnen blijven hangen. Dat zou grappig zijn: een takkie-vlieger.
 

Relax

Op de kamer bij Tonnie speel ik voor het eerst muziek af. Spotify begint
https://youtu.be/XB97k312nDw

Een mooi instrumentaal nummer wat ik tijdens mijn revalidatie en therapie leerde kennen. Ik voel rillingen over mijn lijf, tranen over mijn wangen. Ik laat het helemaal bij me binnen komen.

Tijd om te douchen en wat te relaxen en vandaag wat eerder naar bed. Ik blader zo nog in het boek dat Tonnie me aanreikte nadat ik vertelde dat Jos naar Santiago de Compostella liep.

Geschreven door Ilsedr.op.pad