We hebben allebei heerlijk geslapen. Onze batterijen zijn, net als die van Herman, weer goed opgeladen. We zijn klaar voor een nieuwe fietsdag. Voor het ontbijt hebben we de meeste spullen al op de fiets hangen. Achterop gaat vandaag een plastic tas met wat boodschappen die we gisteren gekocht hebben. Wat fijn dat we daarvoor nog de hele bagagedrager ter beschikking hebben.

Het ontbijt bestaat deze morgen uit een halve baguette en choco-croissant per persoon. Daarbij een glas fruitsap naar keuze jus d' Orange of jus d' Ananas en koffie of thee. Terwijl we wachten op onze drankjes zit enkele tafels verder een mevrouw te slurpen van haar -in haar koffie gedoopte- baguette. Als de koffie voor Ans gebracht wordt, zit die in een grote kom zonder oor (qua grootte zo een waar Jos thuis de yoghurt uit eet) om haar baguette te dopen. Ik krijg een tea-for-one-setje. In de kop daarvan kan ook gesopt worden. Toch prefereren wij beiden de Hollandse smeer-beleg-eetmethode boven de Frans smeer-doop-slurp methode. Die laatste methode lijkt ons meer iets voor het moment waarop we tandeloos zijn. Het geslurp vanaf de andere tafel lijkt niet op te houden. Lijden we allebei aan misofonie? We proberen door het geslurp-geluid heen te praten en eten snel door. Bijkomend voordeel van wat sneller eten is dat we daardoor eerder vertrekken. Wel eerst de tandem door de receptie van de Kazerne sturen om bij de straat te komen.
 

Kaarsje

We hebben zo'n 20 km gefietst als we in Honnecourt-sur-Escaut de deur van een kerkje open zien staan. Het is best al even tijd voor een kleine pauze. We parkeren de tandem tegen een infobord en pakken een appel uit de zwarte stuurtas. Voorzichtig openen we de grote houten deur van de kerk. Het is immers zondag, misschien is er een mis bezig. We horen alleen het gekoer van de duiven die net boven de kerkdeur zitten. In het halletje horen we nog steeds geen gezang, gebeden of gepreek, dus stappen we naar binnen. We zijn de enigen in de kerk, geen opsmuk hier zoals Jos en ik zagen in de abdij van Melk in Oostenrijk. Het is een eenvoudige kerk met enkele glas in lood/gebrandschilderde ramen. Ik besluit vandaag een kaarsje aan te steken ter nagedachtenis aan mijn peetoom: Ome Bernard. Hij zou vandaag jarig zijn.
 

Midlife

Als we de kerk uit zijn en op een steen zitten te genieten van onze appels en drinken komen er twee mannen de hoek van de kerk om. De mannen stoppen. Hé, dat zijn de mannen die we in Doornik troffen bij het toeristenbureau. Nederlandse pelgrims op de fiets onderweg naar Santiago. Zij zouden die dag nog zeker 30 km's verder fietsen. Dus we hadden niet verwacht de mannen tijdens onze reis nog een keer te treffen. Zij herkennen ons ook. Wij stellen voor een groepsfoto te maken voor ons Pindat-verhaal. Dus nemen we plaats voor de kerk en naast Klaas en zijn zwager. Ondertussen vragen zij ons naar onze onderlinge relatie en het ontstaan van onze plannen. Zij roepen al 10 jaar, sinds de midlifecrisis van Klaas, op feestjes dat ze zullen gaan. Nu Klaas met pensioen is, moest het er maar van komen. De afgelopen 2 jaar zijn ze regelmatig bij elkaar geweest om het plan verder vorm te geven.

Zou modern pelgrimeren passen in het rijtje van midlifecrisis-plannen zoals motor rijden, maîtresse, camperen of racen met een sportauto? Zo ja, zitten wij dan in onze midlifecrisis? Daar zijn we ons dan nog niet van bewust. Het lijkt voor ons meer op een bijzondere fietsvakantie met als eindpunt een historisch, cultureel en spiritueel hoogtepunt in Chartres.
 

Hoogtepunten

Over hoogtepunten gesproken: we fietsen vandaag regelmatig bergop. Als Ans dan laat weten dat we bijna op het hoogste punt zijn, stel ik me daarop in. Al fietsen we soms maar met 8 km/h de berg op, eens komen er wel. Maar dan blijkt achter de bocht helemaal niet de top van de berg te liggen en moeten we nog door. Mijn instellingen worden aangepast, zo ook de versnelling van de fiets. We trappen rustig door. Als we daarna nog steiler omhoog gaan, besluiten we ook de instelling van Herman aan te passen. Die zit niet voor niks al dagen achterop. Er moet wel gewerkt worden door hem, wil hij in Chartres aankomen. Met zijn hulp komen we ook deze berg op. We laten het hoogtepunt achter ons en vliegen naar het dieptepunt.

De eerste dag dat we zo snel naar beneden gingen, zat ik met mijn handen straks vast geknepen om de handvatten van mijn stuur. Vandaag zit ik veel meer ontspannen achterop. Ik zet mijn ringvingers tegen mijn duimen. Hierdoor heb ik de handvatten niet meer vast, maar kan ik als het nodig is wel de handvatten vastpakken. Even later, we gaan bijna 50 km/h naar beneden, besluit ik zelfs om mijn ogen even dicht te doen. Ans houdt die van haar gelukkig wel open en heeft eerder vandaag beloofd om in haar enthousiasme en gevoel van vrijheid geen slalom meer te doen.
 

Aandacht

Al de hele dag verschijnt bij de mensen die we voorbij rijden een glimlach op hun gezicht. Een moeder legt aan haar kinderen uit dat wij op een 'double velo' zitten. We zijn een attractie. Veel wielrenners die we tegenkomen steken hun duim op. En als we een groep van zeker 15 getrainde wielrenner in groen-gele tenues tegemoetkomen, groeten ze ons allemaal uit respect. We doen het immers toch maar wel: fietsend op een tandem in dit glooiende landschap. We knikken en zwaaien vandaag dan ook wat af. We staan bij een kruising om linksaf te slaan als twee wielrenners voorbij fietsen. De twee wielrenners kijken ons eerst verbaasd aan en bij het voorbij fietsen wijzigt hun blik in ontzag voor ons. Een van beide roept daarna aan ons: Bon Courage. Wij vertalen dit vrij naar: Veel geluk en hou moed. In een dorpje treffen we de lookalike van Ome Dokus (Ome Theo van Ans) die vanaf zijn autostoel ons met een omhoog stekende duim en glimlach ons positieve aandacht schenkt. Het doet ons goed, al die mini-aandachtmomentjes.
 

Saint-Quentin

Na een lunch in twee delen (op de eerste plek kwamen twee ganzen blazend af op het geritsel van onze broodzak) langs Canal Saint-Quentin arriveren we in de stad. We navigeren richting het toeristenbureau. We nemen nog even een moment om de kerk aldaar te openen. Het labyrint dat in deze kerk ligt, is een stuk kleiner dan dat in Chartres en kunnen we niet bewandelen. Door werkzaamheden aan het orgel is het deels bezet door steigers.

Bij het toeristenbureau vragen we de stempel van deze stad. Hier zijn er blijkbaar ook 2 te verkrijgen. Een voor Santiago de Compostella en een voor Rome (als ik het goed begrepen heb). Als we aan de vriendelijke man vertellen dat we uit Holland komen, vertelt hij dat er net twee mannen uit Holland ons voorgegaan zijn. Een 20-30 tal minuten geleden. Het zullen toch niet Klaas en zijn zwager zijn? In onze gedachten zouden die al lang veel verder zijn. Als we een foto van ons vieren tonen, lacht hij. Ja, dat zijn ze. Zover blijven we dus niet achter op hen. We lachen er om. We gaan de stad in, nemen wat foto's, genieten van een welverdiende thee om via het industrieterrein naar het hotel langs de snelweg bij Gauchy te fietsen. Op naar de douche en een diner.

Cambrai - Gauchy 55,6 km

Geschreven door Ilsedr.op.pad