Het is bijna 2 uur en Ans slaapt. Het raam dat we eerder hadden dichtgedaan staat weer deels open. De geluiden van buiten wegen niet op tegen frisse lucht en verkoeling op de kamer. Daar heb ik erg veel behoefte aan. Mijn hoofd en hals voelen bezweet en mijn benen lijken op gloeiende kookplaten. Ik wijd dit deels aan de bij mij intredende menopauze. Ik heb er nu nog meer ongemak van dan de afgelopen weken thuis. We slapen op -niet verkoelende- plastieken matrassen en hoofdkussens. Het katoenen laken biedt geen soelaas. Door regelmatig van positie te veranderen probeer ik toch wat te kunnen slapen. Dat lukte de vorige nachten nog enigszins maar deze nacht is dit niet het enige dat mij wakker houd.

Mijn ringteen van mijn rechtervoet is de grootste boosdoener. Toen Ik snel uit bed wou stappen, om de deur voor Ans open te doen, stootte ik mijn teen tegen het metalen trapje van het stapelbed. Mijn zenuwen gaven razendsnel het signaal: "Alarm. alarm, pijn" door aan mijn hersenen. Ik checkte mijn teen en zag, buiten een stukje loshangend vel, geen bloed. Ik wreef even over de teen (kusje erop is niet mogelijk, daar ben ik niet lenig genoeg voor) en liep naar de deur om deze te openen voor Ans. Sindsdien doet de teen pijn. Niet alleen bij het lopen maar ook als mijn voet stil op bed ligt. En ook de aanraking met het laken is geen pretje. Ik knip daarom mijn nachtlampje aan en bekijk mijn teen. Hij lijkt wat blauw te worden. Morgenvroeg nog maar eens goed kijken. Ik draai me nóg maar eens om in een poging in slaap te vallen. Na toch nog wat geslapen te hebben gaat de wekker. Ik check mijn pijnlijke teen. Ja, paars blauw. Ik tape de teen in en doe mijn teensokken aan in de hoop dat de teen zo stevig genoeg verpakt is en hij niet gaat vervelen tijdens onze fietstocht.
 

Is het nog ver?

Vandaag staat er ongeveer 70 kilometer op de planning. Dus is het fijn om op de kilometerteller bij te kunnen houden hoe ver het nog is. We fietsen circa 6 kilometer langs het jaagpad als Ans constateert dat de teller nog op 0 staat. Zo duurt het wel erg lang voor de teller 70 kilometer aangeeft. Dus een korte stop voor technisch onderhoud. De magneten van de teller worden gecontroleerd en even later wordt de bevestiging van het display gecontroleerd. Met het verwijderen van het display hadden we gisteravond al moeite. Vermoedelijk heeft iemand tijdens een van onze pauzes gisteren geprobeerd het display eraf te halen en is er iets stuk gegaan. Het gevolg is dat wij het display nu zelf niet van de houder af kunnen halen en misschien dat het niet meer werkt. We draaien het display nog ietsje en zodra we nu in beweging komen we de snelheid in beeld en de meters optellen.
 

BeBiFi

Vandaag gaan we de Belgisch-Franse grens over. Bijzondere mijlpaal want dat hebben we allebei nog niet eerder fietsend gedaan. Vooraleer we deze grens oversteken willen we wel de Belgische Big Five (BeBiFi) gespot hebben. Tot op heden hebben we al vier leden van de BeBiFi af kunnen vinken van de lijst. Te weten een olifant, twee giraffen, een gorilla en twee geel-zwarte eekhoorns. We hopen echt het laatste dier nog op camera vast te kunnen leggen. Slechts anderhalve kilometer voor de landsgrens spotten we hem. Ans stopt de tandem rustig langs de kant van de weg, Ik sluip langs de berm enkele meters terug. De camera hou ik gereed om het shot te maken. Het jonge diertje blijft roerloos staan. Klik, vast gelegd op de gevoelige plaat. Ik spring snel achterop de tandem richting Frankrijk, je weet nooit of zo'n dier alsnog besluit achter ons aan te komen.
 

Grens met Frankrijk

In ons routeboekje staat dat we bij Rumegies de grens overgaan. Door een auto met aanhanger zien we de douanier bijna niet zitten. Hij staart ons aan met een versteende blik. We besluiten voor alle zekerheid toch maar te stoppen. Wat de douanier precies van ons verwacht is ons niet duidelijk. Nadat we bij hem op schoot hebben gezeten lijken we door te mogen fietsen. Ik bel nog even met Jos om mijn Frans te oefenen. Veel verder dan Bonjour, Ca va en Douanier kom ik nu niet. Jos begrijpt dat we een grens zijn overgegaan. Nee, het is niet de taalgrens maar de landsgrens. Dat had hij nog niet verwacht.
 

Pain met jam

Op advies van Jos kopen we bij een lokale bakker in Saméon een heerlijke pain complet en laten dat snijden. We kopen er meteen aardbeienjam bij. Dan hebben we iets voor de lunch mochten we geen geschikte plek vinden. Al snel blijkt dit een geniaal advies want ondanks dat het bij veel barretjes vol zit met drinkende mannen is er geen plat du jour ('n dagschotel) te krijgen. Best logisch als je bedenkt dat elk glas bier voor 2 boterhammen staat. Dan hoef je toch niets meer te eten als je vanaf 10 uur al aan het bier zit. We stoppen bij een bushalte in Abscon, daarnaast staat een bankje in de schaduw. Een heerlijke plek om te genieten van vers bruin brood met plakjes komkommer of jam. We knappen er van op.

Ik ben soms echt in de war. Al meerdere malen geef ik aan onderweg te zijn naar Carcassonne. Dat is zeker ook een mooie stad om te bezoeken maar daar zal ik het originele Chartres labyrint niet vinden. Deze vergissing snapt Ans nog. Wat Ans (en ze krijgt vast bijval van anderen) nog niet helemaal snapt is het volgende: Ik houd niet van fietsen. Ik laat dat elke dag minimaal een keer weten. Zeker vandaag, want het lijkt vandaag wat minder goed te gaan. Naast te weinig slaap, hoofdpijn, duizeligheid en een zere teen voel ik vandaag hoe beurs mijn billen zijn van op het zadel zitten. Ik spreek hardop uit: "Nog 5 dagen fietsen en ik hou helemaal niet van trappen en fietsen. Waarom ga ik dan in godsnaam 9 dagen gemiddeld 70 km fietsen om naar Chartres te gaan. Ja, waarom eigenlijk?" Wie mij kent, weet het of kan het misschien tussen de regels van de verslagen doorlezen.

Ondertussen trapt Ans maar door. Het zal voor Ans best lastig zijn om op zo'n dag als vandaag in te schatten hoe het met me gaat en hoe ze mij het beste kan helpen. Samen met Herman 3 brengt ze mij, ik trap ook mee hoor, veilig naar Cambrai.

In het toeristenbureau krijgen we een stempel waarna we de naastgelegen kerk in willen gaan. Op de trappen naar de ingang van de kerk zien we dat er een expositie gaande is. We besluiten toch een kijkje te nemen. Het is kunst van glas. Heel bijzonder, zowel Ans als ik zijn onder de indruk. En daar lopen we zomaar tegen aan. Wat een leuke verrassing. Het leven zit vol (leuke en minder leuke) verrassingen, dat maakt het leven uitdagend en dynamisch.
 

Kazerne in

Ik ben echt toe aan een dutje, even plat liggen, dus gaan we richting het hostel. Google Maps navigeert ons door de kinderkoppen-straatjes van Cambrai tot iets wat het adres van het hostel moet zijn. De deur is toe. Ik bel daarop naar het hostel. De telefoniste/receptioniste praat veel te snel, dus vraag ik naar het juiste adres. Dat typen we in op Google Maps, blijken we aan de zijkant van het hostel te staan.
Bij de ingang staat een vrolijke dame ons al op te wachten. Haar collega zit binnen. Als we in willen checken blijkt onze reservering niet in hun planning te staan. Dan komt uit een van mijn 'Mary-Poppins'-tassen mijn telefoon met daarop de mail van het hostel met de bevestiging. Beide dames gaan zoeken. Een checkt het papieren planning en de andere de mails. Ja, blijkbaar is er iets misgegaan, maar er wordt een oplossing gezocht. Na betaald te hebben, mogen we meelopen met de vriendelijke dame. Ze brengt ons naar de Kazerne, kamer 2. Een koele twee persoonskamer met gedeelde douche. We worden verwend want er liggen ook sets handdoeken voor ons klaar. We doen boodschappen in de City Carrefour enkele straten verderop, bijzonder winkel met unieke bezoekers. Op de Cour van de Kazerne nuttigen we onze salades. Het is hard nodig om de ogen dicht te doen, rust is nodig om morgen weer aan de start van een nieuwe fietsdag te kunnen verschijnen.

Doornik - Cambrai 63,3 km + 6 km = 69,3 km

Geschreven door Ilsedr.op.pad