Na best een goede nacht ontwaken we van de wekker. Op ons gemak kleden we ons om, halen het beddengoed af en pakken al het een en ander in. Om 8 uur stappen we de eetzaal van 'Kikker' binnen. De beheerder heeft al een en ander klaargezet op de etenskar. Als we alvast onder het doek kijken zien we vooral zoetigheden. Op tafel staan 2 borden en beheerder B zet een grote pot sterke koffie en een waterkoker met heet water neer. Dan brengt hij het brood. Bij gebrek aan kaas en vleeswaren besmeren we onze eerste boterham met zoet. We spreken naar elkaar uit toch wel graag kaas op ons brood te hebben. Nog geen minuut later komt de beheerder terug binnen opent de koelkast en haalt een bord met wel 20 plakken rauwe ham en 15 plakken kaas te voorschijn. Is Big Brother watching us?
Ook zet hij 4 pakjes yoghurt op tafel. Wat jammer, het zijn allemaal yoghurtjes met kersensmaak. Daar geef ik echt helemaal niets om en Ans lust al die e-nummers niet. Dus deze yoghurt mag net als de ham terug de koelkast in. Na het ontbijt stoppen we de laatste dingen in de tassen, vegen de vloer aan en zeggen gedag tegen de beheerder B. Beheerder Eddy had onze pelgrimspassen gisteren al voorzien van een stempel dus kunnen we op naar Tournai oftewel Doornik.

Het eerste deel gaat langs de Dender richting Geraardsbergen. Wat een traktatie om met perfect fietsweer zo langs het water in het heuvelachtig gebied te mogen fietsen. Kleine tegenvaller dat het water vol zit met een soort groene alg. Desondanks genieten we van het uitzicht tot we langs de muur van Geraardsbergen fietsen.
 

Volle blaas

Als vrouw is het -in vergelijking met een man- niet zo gemakkelijk om even je volle blaas te legen. Vandaag lijkt dat langs de Dender een minder groot probleem. Bijna om de haverklap staan er pispotjes in de berm. Soms wel 10 bij elkaar. Toch blijken deze witte pispotjes niet helemaal bestand tegen onze volle blaas, bij de eerste de beste druppels zouden de pispotjes bezwijken.

Ik wil al enkele kilometers mijn volle blaas legen, maar we rijden niet langs een café. Dus als er maïs langs de route staat, wordt er gestopt. Ik loop een aantal rijen de maïs in, doe de rits van mijn broek open en laat deze zakken. Dan volgt de grote fietsonderbroek met daarin een zeem. De zeem doet prima zijn werk bij het fietsen maar als je de broek aan of uit wil doen, is dat wel een dingetje. Eindelijk in plaspositie hoef ik niet meer. Dus met moeite weer die zeemonderbroek omhoog en goed positioneren. Dat levert opnieuw zweetdruppels op.
 

Stempelen

Voorafgaand aan onze reis liet Ans weten het niet nodig te vinden om een pelgrimspas aan te schaffen en overal een stempel te halen. Op aanraden van Jos en mij heeft Ans er toch een aangeschaft. Vandaag laat Ans aan mij weten het toch wel leuk te vinden die stempels. Het geeft een extra dimensie aan onze reis en een leuke herinnering. En soms moeten we wel wat voor doen om een stempel te bemachtigen.
Net voor Lessines komen we bij een sluis. Om aan de andere kant van de sluis te komen volgt een doolhof van diverse bruggetjes. De beschrijving is ook weer een beetje abracadabra. Maar wat een geluk: op dit stuk van de route is iemand ijverig geweest met stickers en laat hij nou toch voor zijn verjaardag een doos 'St. Jacobsschelpen-stickers' gekregen hebben. Het wijst ons de juiste weg door dit doolhof. Aan het eind van het doolhof ligt de weg, naar de stempel van Lessines, voor ons. We komen halverwege de weg uit die steil omhoog loopt. De straat is bedekt met kinderkoppen en de versnelling van de tandem staat in hoog. Zonder aanloop krijgen we deze zware tandem niet omhoog getrapt. Dus ondanks dat Herman op standje 3 kan, gaan we te voet naar boven. Bovenaan op het plein worden we in het nieuwe gemeentehuis verblijdt met een stempel én een munt van Lessines.
 

WOOOOHHHH, PFFT PFFFFF, WOOOOH

We genieten al fietsend van de vele vergezichten en de km's lijken soms wel onder ons te verdwijnen. Als we een dorpje naderen klinkt er op de fiets Wooooohhhh. Als we enkele kilometers later het dorp weer uit fietsen gaat het vooral Pfff pffpff achter- en voorop de fiets. Het snelheidsverschil kan haast niet groter. Dorpje in tikken we snelheden aan van 27, 36 en 47 km/h en alles wat er tussen in zit. Ik zit dan met een angstig gezicht achterop. Ik zit achterop en kan niet remmen of sturen. Totaal geen controle mogelijk op die positie en ik weet gelukkig al langer dat ik wel graag controle heb. Zeker bij bochten, die lijken voor mij nu op het asfalt tijdens de grand prix op het circuit van Zandvoort. "Loslaten", zeg ik tegen mezelf, "Maar dan niet het stuur, het zadel en de pedalen."

Berg op is in de namiddag Herman vandaag onze vriend. Hij geeft ons net dat zetje om iets makkelijker boven te komen. Misschien dat we een menselijke Herman voor Ans treffen op deze reis. Dat zou pas een avontuur kunnen zijn.
Ondanks steun en toeverlaat Herman halen we soms maar 10km/h op weg naar boven. Voor de wielrenster in Ans is dat niet te verkroppen. Ans legt zich er na 3 klimmen (van meer dan 2 kilometer) bij neer. Zolang we maar vooruit gaan. Gelukkig gaan we theoretisch gezien gemiddeld nog meer dan 20 km/h (47+10= 57 / 2 =).
 

Drankje doen

Bij een groen kruis drinken we ons eerste drankje. Het blijkt 20 graden te zijn, fijn fietsweer, beetje bewolkt. Onze volgende pauze besluit Ans haar blikje cola te pakken. Oeps, het lipje breekt af. Uit een van mijn 'Mary Poppens'-tassen komt een multi-tool te voorschijn. Ans gaat er voor zitten. Een explosieve knal galmt door de heuvels. Zo iedereen hier mag weten dat het blikje open is. Een gelukkige Ans geniet van haar cola.
In Havinnes bestellen we in de plaatselijke kroeg een kopje thee. Als de barvrouw op leeftijd, (ze had een nichtje van grijzende rokende tante Nel kunnen zijn) ons de kopjes voorzet moeten we twee keer kijken. Heeft ze nu water uit de Dender geschept? Het schuim staat erop, daaronder een groenige substantie. Zelfs met alle beschikbare suikerklonten in de thee is het alsof mijn eigen net gebruikte tandpasta is opgewarmd in de magnetron en ik het nu verplicht op moet drinken. Het is vocht en ik moet voldoende drinken deze dagen, maar misschien is regenwater (dat ondertussen weer rijkelijk valt) volgende keer een betere optie. We hadden eigenlijk wel kunnen weten dat thee geen goed idee is in dit café, want bij binnenkomst zat iedereen aan het bier.
 

Wat is dat toch?

Vandaag kijkt Ans regelmatig over haar rechterschouder en in de achteruitkijkspiegel. 'Wat is dat toch', vraag ik me af.
Kilometers later kijkt Ans achterom. De aap komt uit de mouw als Ans zegt: "Ik heb steeds het gevoel dat er iets achter me zit". Schaterlachend stuiter ik bijna van de tandem. Goh Ans, hoe zou dat nou komen?
 

Doornik

In ons beste Frans - Engels checken we, na het halen van de stempel bij het toeristenkantoor, in bij de jeugdherberg in Doornik. Het hostel is gelegen aan een drukke weg. In het eerste half uur passeren al minstens 3 ambulances, 2 ronkende scooters en enthousiaste tieners. Een groot verschil met het rustige domein Gavers van gisteren. Terwijl ik een noodzakelijk dutje doe, neemt Ans de tijd om een boek te lezen. Daarna gaan we de stad in om iets te eten. Doornik is een mooie en volgens ons van vroeger uit een rijke stad. Op sommige plekken zien we daar niets meer van, totaal vervallen en vies. We eten in Les Halles een leuk concept waarbij diverse restaurants gezamenlijk tafels hebben. Lekker gegeten, wel wat veel friet.

Onze kleding hangt op het draadje in de kamer te drogen. Ans dekt het bovenste matras van het stapelbed op en ik typ het verslag van vandaag terwijl het uitgaansleven in Doornik opstart. Hier op deze kamer gaan de luikjes zo dicht.

Geraardsbergen - Doornik/Tournai 55,3 km

Geschreven door Ilsedr.op.pad