Op verzoek van Ilse slapen we vandaag iets uit. We hebben voor vandaag het ontbijt om 9 uur besteld. Het weer voor vandaag ziet er heerlijk uit en ons plan voor vandaag kan doorgaan. We gaan wandelend naar Burgruïne Aggstein. Deze kasteelruïne bezochten Will en Jef in 1988. Destijds was het nog echt een ruïne en kon je alleen met een provisorisch trapje door de oorspronkelijke raamgaten naar de Donau kijken. Op de weg terug hadden ze ergens een verkeerde afslag genomen en zo kwam het dat ze hun dochters uren alleen achterlieten in het pension. Die hadden volop plezier en speelden verschillende kaartspelletjes met de (toen) jongste generatie Haidn: Michael. Jef en Will belden vanaf een boerderij naar het Pension om te vertellen dat ze later waren en hun dochters alvast mochten gaan eten. Pas toen het al donker was in het bergachtige gebied, kwamen Will en Jef terug met opnieuw een heel verhaal.
In 2006 waren zij ook nog bij de kasteelruïne geweest. Toen was er al veel veranderd en vonden ze het al minder romantisch. En als we Richard mogen geloven is er van dat romantische vandaag de dag nog minder te vinden omdat het nog commerciëler is geworden. Met mogelijkheden tot grote etentjes, feestjes en zelfs een escaperoom. Toch gaan we het er op wagen.

Na het ontbijt trekken we onze wandelschoenen aan, smeren ons in met zonnebrand, zetten onze petten en hoedjes op en draaien onze stokken op hoogte. Al vrij snel zijn we uit de bebouwing, gaan we bergop het bos in. We lopen in de schaduw door het eerste stuk bos en komen dan op een open stuk. Hier kunnen we de glooiing van de bergen al goed waarnemen. De zon is lekker warm en het is nog maar net half elf geweest. Net voor het bos staat aan de linkerzijde nog een man in een wit gewaad plantjes water te geven. Vanaf waar wij lopen lijkt het wel of hij alleen een badjas aan heeft. We besluiten het toch maar niet aan hem te vragen en door te lopen. We zien op ons pad vandaag weer diverse richtingsaanwijzers in diverse kleuren. En ook met regelmaat zien we de gele pijlen en schelpen van het Österreichischer Jacobsweg oftewel het Oostenrijkse Sint Jacobspad naar Santiago de Compostella.
Will vertelt dat al die borden er in 1988 niet stonden, want dan waren ze vast niet verkeerd gelopen. Zij deden het met wat tekens op de bomen en lazen daaraan af in welke richting ze de ruïne konden vinden. En dat ging destijds toch goed?!

Terwijl we napraten over dat avontuur van destijds gaan we al flink de hoogte in. Het is merkbaar aan de benen en het wordt stiller. We hebben onze adem nodig om onze spieren van zuurstof te voorzien. Een praatje zal even moeten wachten tot wat vlakker terrein en minder hobbelige paadjes. Als we flink bergopwaarts zijn, draaien we van richting en gaan we ineens ook weer naar beneden. Dat is een tegenvaller want alles wat we nu ook dalen moeten we straks, dichter bij de ruïne, weer omhoog.

Na die eerste stijgingen en dalingen komen we bij de geasfalteerde weg (voor auto's en fietsers) naar de ruïne. We hebben al zo’n drie kwartier gewandeld en vinden het tijd om even te rusten. We nemen wat slokken water en staan voor de keuze om via de geasfalteerde weg naar de ruïne te wandelen of via de historische “Esel-Steig”. De geasfalteerde weg loopt makkelijker maar is wel meer in de zon en die staat bijna op zijn hoogste punt. De Esel-Steig is dwars door het bos, smalle paadjes maar biedt veel meer beschutting. Will zegt dat ze die uitdaging wel aan wil gaan en dus vervolgen we ons pad over de Esel-Steig. Na een vijftigtal meter gaan we een smal, steil pad in. Het pad is uitgehold door het regenwater. Hierdoor zijn boomwortels en delen van de rotsachtige ondergrond vrij komen liggen. Keien, stenen, overstekende takken, al dan niet met prikkels, maken het bestijgen van de berg niet makkelijker. Het is niet gek dat ze dit een ezelspaadje noemen en dat ezels balken. Van dit soort steile paadjes gaat iedereen IIII’s en AAA’s roepen door adem te kort of wegschuivende voeten.

Er is hier zeker sprake van een pittige wandeling met flinke hoogteverschillen. Maar wat een mooie omgeving, prachtige kleuren, stilte en rust. De zon draagt zeker bij aan dit speciale moment door tussen de bladeren van de bomen door te schijnen. Samen met de verlichte delen en de schaduwen creëert de zon een uniek schouwspel op de bosgrond langs en op het pad. Niet overal kunnen we daar van genieten, soms moet de concentratie volledig bij het wandelen zijn. Op sommige delen van het pad is alleen, als je zover omhoog kijkt dat je bijna achter overvalt, te zien waar het pad wegdraait of vlak is. Even ‘levelen’ zit er voor Ilse dan niet in omdat het gewoon te steil is.

Na een kleine anderhalf uur wandelen, komen we uit bij de parkeerplaats van de ruïne. Er staan enkele auto’s geparkeerd. We zoeken naast het kasteel een plekje in de schaduw om even te rusten, wat te drinken en ons bezwete lijf op te laten drogen voor we naar binnen gaan. Will doet haar pet af om hem op een rotsblok te laten drogen. Jos bestudeert de kaart: “hoe zijn we nu gewandeld en hoe loopt de weg naar Aggstein en Aggsbach dorf?”

Vanaf de kasteelruïne heb je zicht op de Donau die maar liefst 300 meter lager ligt. Het kasteel werd waarschijnlijk al in de 12 de eeuw gebouwd door Manegold III van Acchispach (verbasterd naar Aggsbach) en heeft aan de uiteinden een rotsstructuur.
Er wordt gezegd dat Hadmar III het kasteel onneembaar had geacht. In feite is er geen bewijs dat het kasteel ooit rechtstreeks met geweld is bestormd. Alleen andere maatregelen, zoals hongersnood door belegering, leidden van de 12-de tot in de 16-de eeuw tot de verovering van het kasteel. Door verschillende oorzaken kwam het kasteel al vanaf de opbouw regelmatig in andere handen, werd het verkocht, verwaarloosd, opnieuw opgebouwd en verbouwd. In de 17-de eeuw werden stenen en hout weggenomen en gebruikt om een klooster van de Servietenorde op te richten op het nabijgelegen Maria Langegg.

Begin van de 21-eeuw werd een project gestart voor de restauratie van het kasteel. Sindsdien komen zo’n 55.000 bezoekers naar de ruïnes van Kasteel Aggstein. Daarmee is het een van de meest populaire toeristische attracties in Neder-Oostenrijk. Vandaag zijn we enkelen van die bezoekers. We kopen netjes een entreekaartje om het kasteel te bezoeken. We hebben het kaartje echter niet nodig om door de poort te gaan, want net als we naar binnen willen gaan, komt de bestelbus van de horeca naar buiten rijden. Dus voor wie nog wil gaan: we hebben nog 3 entreekaartjes, geldig tot eind juni 2022.
We volgen de route naar de ijzeren en houten trappen die ons naar een van de hogere punten van de ruïne brengen. Wat heb je hier een mooi uitzicht over de Donau en de omliggende bergen. Ook kun je vanaf hier goed zien dat het gaat om een langgerekt deel gerestaureerd kasteel. Op de trappen zien we tekens voor de escaperoom. Een aantal groepen mensen zijn bezig met de escaperoom en houden een soort steen tegen de tekens om naar de aanwijzingen te luisteren.
Ondertussen blijkt dat we alle drie op onze eigen wijze het kasteel verkennen met als gevolg dat we alle drie een andere kant uit gelopen zijn. Will en Ilse treffen elkaar in de kapel van het kasteel, waar ze gezang horen. Het gezang blijkt niet 'live' te zijn. Daarna gaan ze samen verder naar de andere toren van het kasteel om daar uit de ‘vensters’ naar beneden te gluren. Jos heeft ondertussen ook alle tijd om op zijn eigen tempo het kasteel te verkennen en te fotograferen. Terwijl Ilse bovenaan de trap nog een foto maakt van het binnenterrein, waar Jos op een bankje zit, geeft Will aan dat zij Jos maar zal zoeken. Pas als Will de trap helemaal afgelopen is, ziet ze Jos zitten. In de schaduw van een van de weinige bomen op het binnenterrein van het kasteel genieten we van een kopje thee.

We zetten daarna de weg terug naar Aggsbach Dorf in. Maar dan blijkt dat Will een van haar doppen van haar wandelstokken kwijt is geraakt. De weg terug kijkt zij dus uit (naar) haar doppen. We gaan langs de geasfalteerde weg. Het is er warm, weinig beschutting en de auto’s rijden kort langs ons af. We besluiten daarom zodra het kan opnieuw te gaan voor de Esel-Steig. Deze keer gaat het wat gemakkelijker.
Net voor het dorpje Aggsbach Dorf gaan we niet meteen richting het Pension maar volgen we nog een deel van de Oostenrijkse Sint Jacobspad. We komen langs het gemeentelijke zwembad en gaan richting het Karthuizer Klooster: Kartäuserkloster Aggsbach-Dorf. Het werd in 1380 gesticht als klooster en werd eind 18-de eeuw grotendeels omgebouwd tot kasteel. De kartuizerkerk werd voorzien van een extra toren en is nog parochiekerk. De torentjes van het kasteel en de kerk kunnen we vanaf ons balkon bij de familie Haidn zien staan. Helaas is de kerk gesloten, dus wandelen we terug richting het pension. Jos loopt nog even door Aggsbach Dorf en naar de Donau, terwijl Ilse en Will de kortste weg naar het pension nemen.

Op het terras genieten we van een stuk koekjestaart die Zdenka had gemaakt, naar recept van Mutti Anna. Anna schuift bij ons aan om ons te vergezellen. Dat is een beetje ongemakkelijk, omdat ons Duits niet goed is en Anna niet alles meer begrijpt wat wij en wat zij zelf zegt.

’s Avonds eten we in het pension. Ons menu hadden we deze ochtend al aan Zdenka doorgegeven. Zelfgemaakte goulash voor Jos en Ilse en een omelet voor Will. Met een volle buik gaan we terug naar onze kamers. Op het balkon wordt nog een spelletje Uno gespeeld en een boek gelezen. Heel laat wordt het niet, want morgen vertrekken we weer richting Duitsland.

Geschreven door Ilsedr.op.pad