Vandaag staat de uitstap naar Wenen op het programma. Over het eerste deel van het vervoer zijn we het wel eens: de camper. Over het vervoer in Wenen zelf liggen nog verschillende opties op tafel: de Hop on, Hop off bus, wandelend of het openbaar vervoer.

Na het ontbijt stappen we in de camper en gaan we richting Wenen. De navigatie stuurt ons via de snelweg tot in Wenen, het lijkt bijna een rechte weg naar de eerste bestemming van vandaag. De camper wordt geparkeerd op de parkeerplaats bij Schloß Schönbrunn: 'het verblijf van Sissi'. Jos kijkt nog een keer goed op het parkeerkaartje. Ja, er staat gelukkig PKW op in plaats van Bus. We steken de straat over en staan meteen bij de ingang van het paleis. We besluiten om niet in de rij te gaan staan om een kaartje te kopen. We lopen zo vanaf de binnenplaats richting de tuin. We zien wel hoe ver we komen zonder een ticket.

Schloß Schönbrunn is sinds de jaren 1960 een van de drukbezochtste bezienswaardigheden van Wenen en staat sinds 1997 op de lijst van Werelderfgoed. Het paleis heeft 1.441 kamers, een park en de oudste Tiergarten (dierentuin) van de wereld.
De voormalige zomerresidentie van de Habsburgers werd oorspronkelijk aan het einde van de 17e eeuw door keizer Leopold I in opdracht van de barokke architect Johann Bernhard Fischer von Erlach als jachthuis gebouwd en bijna 50 jaar later in de rococostijl als zomerresidentie heringericht van Maria Theresia. Pas aan het einde van de 19e eeuw werd het slot het hele jaar door bewoond door Franz Joseph, die werd geboren en is gestorven in Schönbrunn.

Als je het paleis bezoekt en binnengaat krijg je een glimp van de oorspronkelijk ingerichte keizerlijke passagiershutten en woonvertrekken en van hoe Maria Theresa, keizer Franz Joseph en keizerin Elisabeth, ook wel bekend als Sisi, ooit hebben gewoond. De dierentuin is opgericht in 1752 en momenteel zijn er naast zebra’s, orang-oetans en olifanten ook pooldieren, reuzenpanda’s en nog veel meer te zien.

Zowel de dierentuin als het paleis zelf bezoeken we vandaag niet. We wandelen tussen de volop in bloei staande rozenperken, langs het slot, via de paden naar de fontein van Neptunes. In de tuin wordt gewerkt: plantjes watergeven, nieuwe zomerbloeiers planten, herstelwerkzaamheden aan het voetpad enzovoorts. We lopen verder de heuvel op richting de Gloriette. Dit enorme gebouw staat aan de achterzijde van de tuin en ligt beduidend hoger dan het paleis. Het is de grootste Gloriette ter wereld met een breedte van 84,3 meter (inclusief de trappen 135,3 meter), een diepte van 14,6 meter en een hoogte van 15,95 meter. Deze staat hier al sinds 1775. Vanaf hier heb je goed uitzicht over de tuin, het slot en de daarachter gelegen stad Wenen. Zeker als je het dak opgaat, maar zonder ticket gaat dat niet. We lopen het restaurant van de Gloriette in en na een toiletbezoek wachten we op de ober. Die laat echter (te) lang op zich wachten. Dus staan we op en lopen naar buiten. Via een bospaadje hopen we weer beneden bij het slot te komen, maar dat pad lijkt op een naast gelegen weg uit te komen. We lopen terug naar het grote wandelpad en dalen af naar het slot. Hier is het ondertussen al heel wat drukker geworden.

Voor de Hop on, Hop off-bus blijken online nog moeilijk kaartjes te verkrijgen te zijn én dat zou dan maar voor een relatief beperkt aantal uren zijn. De hop on Hop off- bus rijdt maar tot 17 uur. We kiezen daarom voor het openbaar vervoer. Vanaf het slot steken we over naar de parkeerplaats waar de camper staat en waar ook een metrostation aan ligt. Ideaal. Even op de kaartjesautomaat zoeken naar het juiste soort kaartje: een dagkaart voor Wenen. Voor 8 euro per persoon kunnen we 24 uur lang met de U-bahn door heel Wenen reizen. Als we alle drie een eigen kaartje hebben en onze mondkapjes op gezet hebben, zoeken we naar het juiste spoor richting Karlsplatz. Vanaf dat metrostation is het maar een klein stukje wandelen naar de Karlskirche. We komen langs de universiteit van Wenen. Veel studenten hebben in het parkje een plekje gevonden om te lunchen. Hier wordt niet alleen Oostenrijks/ Duits gesproken maar ook veel Engels komt er voorbij.

Bij de Karlskirche staat een “Mozart” aan een verrijdbare balie. Hij probeert kaartjes te verkopen voor het Mozartconcert, dat die avond in de Karlskirche plaatsvindt. We lopen langs hem en gaan de hoofdingang van de kerk binnen. De commercie is ook hier toegeslagen. Voor een bezoekje aan de kerk is een entreekaartje nodig, waarschijnlijk om de kosten voor het onderhoud van de kerk te bekostigen, mensen een baan aan te bieden en wat nog allemaal meer. Omdat we nog meer kerken op ons toeristische verlanglijstje hebben staan, laten we deze kerk voor wat hij is en gaan we wandelend op zoek naar het VVV-kantoor om een recente kaart van het centrum van Wenen te scoren. De zon staat ondertussen op het hoogste punt en het is best warm zo tussen alle gebouwen in. De wind probeert tussen de gebouwen door te komen en zorgt voor wat verkoeling. Ook in de schaduw van de hoge gebouwen en de bomen in de groenstroken is het heerlijk weer. Er is volop bedrijvigheid en vlakbij het VVV wordt aan de weg gewerkt. Binnen is het heerlijk koel en vinden we de toeristische kaart die we zoeken. Vanaf hier is het niet zo ver wandelen naar de Stephansdom. We moeten daarvoor wel door de winkelstraat en passeren Peek & Cloppenburg. Dat is lang geleden dat we daar in Tilburg binnen zijn geweest.

Midden in de winkelstraat zien ze nog een kerkje: de Malteserkirche ookwel Kerk van St. Johannes de Doper, een gotische rooms-katholieke kerk van de Orde van Malta. Zodra je binnen stapt ervaar je het verschil met de drukke zonovergoten binnenstad. Binnen heerst rust en ruimte. Wikipedia leert ons, dat in de kerk meer dan 40 wapenschilden van individuele leden van de Soevereine Orde van Malta hangen.

We gaan terug de drukke winkelstraat in op zoek naar de Stefansplatz voor de Stefansdom. Hier zetelt de aartsbisschop van bisdom Wenen. Met zijn 107 meter lang en 34 meter breed is het de grootste kathedraal van het land. De Stefansdom wordt door lokalen Steffl genoemd. Het is een van de symbolen van de stad en is afgebeeld op het 10 euromuntstuk van Oostenrijk. We zien de Steffl al staan.
Voor de dom vinden we in het straatwerk nog de contouren van de in 1781 afgebrande Magdalena-kapelle en de daaronder gelegen Virgilkapelle. Deze laatste is in 1973 herontdekt en gerestaureerd. Tegen de dom aan staat een maquette van de dom met een “donatiegleuf” voor restauratie en onderhoud. Zo te zien zijn daar al menig euromuntstukken doorheen gegleden.
Op de maquette is al duidelijk te zien dat de daken van de Stefansdom geen gewoon leien dak heeft, maar dat de leitjes in figuren zijn gelegd. Marianne de Swart herinnerde zich de foto’s van die daken nog en gaf Ilse de tip, dat ze er zeker eens op moest letten. Dus gaan we op zoek naar een plekje om de daken opnieuw vast te leggen. We passeren ook de ingang naar de zuidelijke toren van de dom, Stefansplatz 1. De trap naar boven draait in korte rondes binnenin de toren omhoog. Iets wat voor Ilse vanwege haar evenwichtsproblemen een reden is om niet de trip naar boven te ondernemen. Jos en Will besluiten daarom om ook niet te gaan. Vanaf een straatje tegenover Stefansplatz 1 hebben we een goed zicht op het zuidelijk dak van de dom. Als we ook de andere kant bekeken hebben, nemen we een kijkje in de kerk. Binnen wordt gezongen. Er is een koor aan het repeteren. Deze namiddag of avond is er een concert en diverse koren willen nog even repeteren. In deze kerk vinden we niet alleen op en rond het altaar veel houtsnijwerk, sculpturen en rijke aankleding. De rijkdom van de parochie(geschiedenis) spat er vanaf.

In een zijstraatje vinden we een terrasje waar het rustig is: het terras van Italiaans Café Ombra. Hier slaan we de toeristische kaart nog eens open en genieten we van een lunch met een bijzondere combinatie (asperges met o.a. mozzarella, sinaasappel en aardbei). Dan gaan we te voet verder dwars door de stad naar het Hundertwasserhaus. Onderweg vertelt Will dat de stad er echt veel op bekomen is sinds zij er voor de eerste keer kwam. In de jaren ’70 zagen nagenoeg alle gebouwen er grauwgrijs, betonkleurig uit. Om depressief van te worden. Toen ze in 1988 met Nancy en Ilse hier waren zagen al belangrijke gebouwen er kleurrijker uit. In 2006 weer meer gebouwen en nu lijken nagenoeg alle gebouwen opgeknapt te zijn en voorzien van een vrolijke kleur. Dit is toch veel beter voor de stad.

Het Hundertwasserhaus is in tegenstelling tot de klassieke gebouwen in Wenen niet gebouwd in Barok stijl. De architect Hundertwasser wilde breken met bestaande tradities en rechte lijnen en ontwierp dit unieke gebouw met ongelijke vloeren, verschillende vormen ramen, opvallende kleuren en enorm veel groen in en om het gebouw. Een rebels ontwerp in vergelijking met zijn omgeving.
Bij het Hundertwasserhaus gaan we een aantal verschillende souvenirwinkeltjes binnen. En tussen al die snuisterijen, paraplu’s, magneten, shirts, mokken, kaarsen en tassen vinden we niet het souvenirtje dat Will in haar gedachten heeft.

We nemen de metro naar Volkspark voor een kijkje op het Weense 'Stadthaus'. Op het voorplein van het stadhuis is een markt gaande. De eerste gedachten van “Gezellig samen op het middenplein wat drinken en lokale producten bekijken en/of kopen” verdwijnen snel als we de markt op lopen. Alle plekken bij de drank- en eettentjes zijn bezet en er heerst een kakafonie van gekakel, geroep en geschreeuw en het aanbod van de overige kramen. Dit zien we grotendeels ook op de jaarmarkt in Baarle. En daar gaan we bewust elk jaar niet heen. Snel gaan we aan de andere kant het voorplein weer af richting Burgtheater en Volksgarten. We steken over bij het regenboogzebrapad. De verkeerslichten hebben een speelse twist gekregen. Hier moet je volgens het verkeerslicht hand in hand oversteken.

In Volksgarten rusten we wat op een bankje en lopen via Heldenplatz, onder de Burgtor door richting het langs het Schmetterlinghaus naar de Opera. Schmetterling is het Duitse woord voor vlinder. Dit gebouw blijkt vlak naast het VVV te liggen, maar dat konden we eerder niet zien vanwege de wegwerkzaamheden. Hier gaan we op zoek naar een echte (betaalbare) Weense Sachertorte met een kopje thee / koffie. In Konditorei Janele aan de Operngasse is het wat rustiger dan in de hoofdstraat (en zijn de kleine stukjes taart ook iets minder prijzig ;)). We nemen het er van. De taartpuntjes gaan er in als koek, maar een tweede stuk hoeven we niet. Sachertorte vult goed.

Met de U-bahn gaan we naar het Stadtpark, dat ligt langs het Wiental Kanel dat aansluit op de Wiener Fluss. In het Stadtpark staan beelden van componisten en bekenden. We merken dat de werkdag in Wenen ten einde komt. In het park verzamelen zich groepen vrienden en gezinnen. In een hoekje is zelfs een voorlees-muziekgroep bezig voor de allerkleinsten. Mensen zitten, liggen, wandelen, eten, lezen en luisteren en maken muziek. Mensen zijn blij want de zon schijnt. Wij volgen de paden in het park om HET beeld te vinden. En uiteraard lukt dat ons: een gouden beeld van de bekende componist Johann Strauss.

Hierna nemen we de U-bahn terug naar Schloß Schönbrunn en rijden met de camper weer de stad uit.

Bij een wegrestaurant eten we wat. Omdat op het eerste gezicht de ‘kant-en-klare’ maaltijden niet bieden waar we zin in hebben verwijst de ‘garcon’ ons naar het á la carte gedeelte. Daar maken we een keuze uit het menu. Jos kiest voor de kipburger. Will gaat voor de gevulde aardappel met zalm en Ilse voor een Wienerschnitzel. De bij de Wienerschnitzel geserveerde kartoffelsalat is te zuur voor Ilse. De gevulde aardappel op het bord van Will is lekker maar zo groot dat wij er met z’n drieën van hadden kunnen eten.
Met een gevulde maag gaan we terug naar Pension Haidn om met de voetjes om hoog op ons eigen balkon uit te buiken en te rusten. We hebben vandaag volgens de stappentellers van Will en Jos meer dan 10 – 12 kilometer gelopen in de stad Wenen. We gaan op tijd weer naar bed. Morgen brengt ons een nieuwe uitdaging.

Geschreven door Ilsedr.op.pad