Zondag 15 mei
De nachtrust was niet voor iedereen even optimaal. Toch zijn we allemaal om acht uur aangekleed en gewassen om aan het ontbijt te gaan. Toen we eenmaal de juiste ruimte gevonden hadden, was de keuze van het ontbijtbuffet ruim voldoende om de buik vol te eten. Will had duidelijk last van vocht in de vingers, want in plaats van Kaffee Creme drukt ze op de toets van de Chocomelk. Terwijl Will aan de chocomelk zit met daarnaast een glaasje jus d’orange kijkt Ilse haar met vragende ogen aan. Wat een combinatie zo op de vroege ochtend. Will en Ilse komen op het onderwerp Lapland. Daar werd na de hondensleetocht warme bessensap gepresenteerd. Dé drank om weer helemaal op te warmen na de tocht bij -18⁰C. Ilse vond dat helemaal niet lekker. Zij vond het helemaal niet erg dat ze de (te hete) bessensap morste. Will vond de warme bessensap juist erg lekker. Ook na de sneeuwscootertocht en het ijsvissen werd de warme bessensap aangeboden. Gelukkig voor Ilse was er in de ‘wigwam’-tent ook thee gezet.

Will drinkt ondertussen netjes haar chocomelk op. Omdat we gekozen hebben voor een tafeltje buiten op een klein terrasje kunnen we de snelweg zien liggen en alvast genieten van het mooie weer. Op de snelweg is het rustig. Het is immers zondag en dan mogen er geen vrachtwagens rijden. En ook het woon-werkverkeer is tot een minimum beperkt.

De overgang van het smakelijke ontbijt naar de vervolgstap is groot. Voordat we de rit naar het volgende adres beginnen, wil iedereen nog even een sanitaire stop maken. Daarvoor gaan we nog even terug naar onze kamers. Als Ilse naar het toilet wil gaan, lijkt de waterspiegel hoger dan normaal te staan. Maar Ilse verwacht dat dit snel wegzakt en doet haar ding. Maar als ze netjes wil doorspoelen, komt het water nog verder omhoog. En het papier wil ook niet weg gaan. Even wachten dan maar. De wc-borstel erbij gepakt maar dat helpt niet echt veel. Een keer extra spoelen en de borstel hanteren was het advies van de andere twee. Maar dat durft Ilse niet aan. Het water staat ondertussen bijna tot aan de wc-bril.

Voor het inleveren van de sleutels, moet Google Translate ook nog even helpen om de vertaling te geven van 'Toilet verstopt'. Dus in haar allerbeste ‘Steenkolenduits’ vertelt Ilse dat er op kamer 122 een probleem is met het toilet, dat hij verstopt is. De receptioniste begrijpt dat ze haar collega van de technische dienst moet bellen. Ilse heeft een donkerbruin vermoeden dat die niet blij zal zijn met de verrassing die hij in kamer 122 vindt.
Onderweg in de camper komt Ilse tot een conclusie. Het toiletpapier leek qua kleur en structuur op schuurpapier met bloemetjes erop. Het kan niet anders dan dat het schuurpapier geweest is. En schuurpapier mag je niet doorspoelen. Nu weet ze waarom…

Rond kwart over negen rijden we naar de dichtbij gelegen benzinepomp. De prijs is ten opzichte van gisterenavond één cent gezakt. Jos tankt de camper weer helemaal vol. Dan kunnen we er de komende dagen weer tegenaan. Als Jos binnen betaald heeft en van de benzinepomp wegrijdt, kijkt hij nog even naar de prijzen op het bord. De prijs voor de diesel blijkt sinds onze aankomst bij de pomp ineens weer zes cent gestegen te zijn. Wij kennen in Nederland dagkoersen voor de brandstofprijzen. Hier in Duitsland hanteren ze blijkbaar minuutkoersen. Geen wonder dat hier sinds gisteravond op de parking bij de pomp ook Nederlandse vrachtwagens staan te wachten.

Snel zitten we weer op de snelweg om onze kilometers van vandaag te overbruggen. Op de wegwijzerborden staat Füssen al gauw aangegeven. Op een paar kleine vertragingen na gaat de rit voorspoedig. En al snel laten de Alpen zich in de verte zien. Het blijft fascinerend om dit magnifieke beeld te mogen aanschouwen.

We rijden de tunnel door bij Füssen en rijden daarmee het volgende land van onze reis binnen: Oostenrijk. Hier moet de snelheid noodgedwongen omlaag, we rijden namelijk op de Fernpassstraße.
Dit is één van de historische handelsroutes door de Alpen. Al in circa 50 na Christus werd de eerste Romeinse Heerweg over de Fernpass gebouwd. Deze weg bestond tot in de Middeleeuwen. Deze route werd de Via Claudia Augusta genoemd. In jaren 1970 ontstond het plan om een Autobahn aan te leggen, maar dat is er nooit van gekomen omdat politiek Tirol besloot om het niet als internationale route te ontwikkelen. Dus is het nu een regionale verbindingsweg (vergelijkbaar met onze provinciale wegen) en daar mag je maximaal 100 en op sommige delen max 80 km/h. Overigens is deze weg in de wintervakantieperiode en de zomervakantieperiode een verkeersknelpunt. Gelukkig is het nu wat rustiger.

Na circa 150 km stoppen we voor een koffie en theepauze. De gaskraan wordt open gedraaid om water te kunnen koken voor een heerlijk vers kopje oploskoffie en thee. Uiteraard eten we daar een koekje bij: Jos zijn lievelingskoekjes. Hij moet immers de camper besturen.
Omdat op deze parkeerplaats geen bankjes buiten zijn en het heerlijk weer is, staan de deuren van de camper open. Terwijl we genieten van de thee en koffie horen we een vreemd geluid. Klakkend, tikkend……. Het blijkt een zwarte vogel te zijn in een boom naast de camper. Hij roept zijn partner. Daar zitten ze dan samen in de boom. Ilse vertrouwt het niet en doet snel de voordeur van de camper dicht. Tja zwarte vogels daar heeft Ilse het niet op. Toen Ilse op de peuterspeelzaal zat, dit was nog in de noodgebouwen aan de Burgemeester de Grauwstraat, mocht ze niet buiten spelen. Er zaten kauwen en die vielen buiten spelende kinderen aan. Dus moest het klasje binnen blijven spelen tot de ouders hen op kwamen halen.

Ilse doet de afwas met kopjes van gisteren en vandaag. Als ze klaar is vraagt ze Jos om het afwaswater weg te gooien en de schuifdeur van de camper dicht te doen. De schuifdeur gaat namelijk van binnenuit wat moeilijker dicht. Als Ilse de bak op wil ruimen ziet ze haar kopje thee nog staan. Oeps. Gelukkig zit er nog water in de ketel en kan ze haar kopje ook nog afwassen. De deur moet dus weer open om nogmaals afwaswater weg te gooien.

Als we parking willen verlaten moeten we aansluiten in de file en dat terwijl het rustig is op de Fernpassstraße. De bordjes met “Vanaf hier nog 30 – 20- 10 minuten” zoals bij de Fata Morgana van de Efteling ontbreken. Als we eindelijk de eerste in de rij zijn, kunnen we snel de weg op en richting de bergen rijden.

Daar tussen de bergen door naar de eindbestemming van vandaag: Tarrenz. Will is daar zo’n 30 jaar geleden geweest. Samen met Jef verzilverden zij de prijs die Ilse had gewonnen. Een busreis naar Oostenrijk. Ilse kon en wou zelf niet omdat ze naar school moest en het waarschijnlijk een reis met alleen met ouderen was. De nachtelijke busreis van destijds had geen fijne gevolgen voor Will. Bij aankomst in het hotel werd Will getroffen door migraine. Gelukkig werd in allerijl een kamer voor haar klaargemaakt. Will en Jef besloten om niet mee te doen aan dagtripjes vanuit het hotel, maar in plaats daarvan te wandelen in de prachtige Alpen-omgeving.

Tijdens de laatste kilometers naar Tarrnez zien we veel houten hutjes in de weilanden tegen de voet van de bergen. De bruine hutjes steken in de felle zon mooi af tegen het felgroene gras, de gele paardenbloemen, de donkergroene bergen en de blauwe lucht met haar witte wolkjes. Echt… het Tiroler-gevoel overvalt ons. Ook rijden we onder en langs vele ‘kabelbanen’. Ja het is hier echt een ‘ski-gebied’ dat van stroom voorzien moet worden met al die kabelbanen.

Bij aankomst in Tarrenz melden we ons op ons overnachtingsadres: Gasthaus Sonne. We ontvangen van de gastheer/eigenaar alvast de sleutels ondanks dat de kamers nog niet klaar zijn.
Daarna gaan de wandelschoenen aan. We lunchen bij hotel/restaurant Zum Lamm, waar Will en Jef dertig jaar geleden verbleven. De harmonie is klaar met Frühshoppen en zit op het terras aan de wijn en het bier. De gezelligheid stijgt steeds verder.

Wij lunchen in de veranda. Aspergesoep en salade. Ook de eerste apfelstrudels van deze vakantie zijn een feit. Hoeveel volgen er nog. De Wiener schnitzels moeten nog een paar dagen wachten. Wenen, we komen er aan hoor!

Met gevulde magen gaan we wandelen naar de Salvesenschlucht met de bijbehorende klamm. De bergen lijken in de dertig jaar dat Will hier niet meer is geweest wel gegroeid te zijn. Zo hoog herinnert ze zich niet meer. De wandelstokken doen dan ook goed dienst voor Will en Ilse.
Hijgend en puffend komen de dames boven op de eerste helling en we lopen meteen weer door. De zon is erg warm, dus snel door naar een schaduwrijker deel van het pad. Steile stukken wisselen de iets vlakkere stukken af. Het uitzicht is ook hier af en toe fenomenaal. Wow, wat gaaf!

Bij een bron laten we heerlijk verkoelend water over onze polsen lopen. Vanaf daar lopen we door naar de Salvesenklamm. Het is een hele klim, maar zeker de moeite waard. Na de trapjes bij de klamm wordt het minder steil en minder warm. Misschien wel omdat we bij het bordje Imst, zonder dat we het in de gaten hadden, even van de route afwijken. Als we weer op de route zijn komen we bij een smal paadje met haarspeldbochten. Will snijdt een stukje af maar het lukt haar niet om Ilse in te halen. Jos loopt nog steeds voorop. Hij heeft de route op zijn telefoon. Ineens een gilletje achterin in de rij. De stok van Will is ineens 10 cm kleiner geworden. Als Ilse dit door brieft aan Jos, laat hij weten dat dit bij hem ook wel eens gebeurt.

Aan het einde van de route komen we bij het kerkje van Tarrenz. We kunnen nog net naar binnen, want over 10 minuten gaat de deur op slot. Will steekt binnen kaarsjes aan voor Jef en alle andere dierbaren. En ze koopt een kaars om mee naar Baarle te nemen. Ilse vergeet haar stokken in het kerkje en moet dus terug. Gelukkig heeft de vrouwelijke koster de deur nog niet op slot gedaan.

Jef en Will zijn zo’n dertig jaar geleden naar Imst en Nazareth gewandeld. Ze hebben toen ook een kruisweg gewandeld tot aan een kapelletje. We lopen rondom het kerkje maar vinden jammer genoeg de kruisweg niet. We willen nog wel weten of deze hier dan ergens in de buurt te vinden is.

We kunnen ons alledrie voorstellen dat het hier dertig jaar geleden een hele mooie vakantie geweest moet zijn. Moe, maar voldaan arriveren we bij ons overnachtingsadres: Gasthaus Sonne. We spreken af dat we om zes uur gaan eten. Daarvoor rusten we uit, douchen we ons en maken aantekeningen voor dit verhaal.

Het voornemen om met de Wiener schnitzels te wachten tot in Wenen wordt vandaag al teniet gedaan. Ze waren lekker. Na het hoofdgerecht bespreken we nog wat administratieve dingen, waarna de foto's van de vakantie van bijna 30 jaar geleden op tafel komen. Een aanwezige lokale bewoner herkent het kapelletje op één van de foto's. Later op de avond krijgen we van de gastheer uitleg hoe we er kunnen komen. We rijden er morgen naar toe.

Met nog enkele potjes Uno op het balkon van onze kamer besluiten de dag.

Geschreven door Ilsedr.op.pad