De thermometer

Vandaag sta ik op tijd op om aan mijn blog te werken. Het schrijven van mijn verhalen neemt wel veel tijd in beslag. Voordat ik het toetsenbord van mijn telefoon weer aan het werk zet, besluit ik eens vast te leggen wat ik allemaal wel niet aan doe om de strijd met de buitentemperatuur te winnen.
Aan de buitenkant van het raam van mijn hotelkamer hangt een thermometer. En op de kamer van mijn medereizigers hangt er binnen ook een. Die twee meters lijken het volledig eens te zijn, op een piepklein verschilletje na. Op allebei staan dezelfde cijfers op, de kleur is licht en het kwik geeft de huidige temperatuur aan. Het is op beide 21 graden Celcius. Binnen + 21, dat is lekker warm en buiten -21, best frisjes.
 

Tik-tak

Al vanaf het vertrek thuis staat alles in het teken van de klok. Zo laat vertrekken, zo laat aanwezig zijn, tussen zo en zo laat kun je eten. Om moe van te worden.
Ook vandaag natuurlijk weer. Ik ga, omdat ik tijdens het schrijven de tijd niet in de gaten houd, me eerst maar aan kleden. Het neemt wat tijd in beslag om het volgende aan te doen tegen de kou.

De eerste isolerende laag bestaat uit 1 paar dunne teensokken, een thermo-shirt en thermo-broek.
De middelste laag bestaat bij mij uit 1 paar lange skisokken, mijn oranje thermo-shirt en mijn zwarte skibroek.
Terwijl de klok verder tikt, ga ik over tot het aandoen van de volgende laag. Dat is eigenlijk te vroeg, omdat ik nog niet weg hoef, maar ik ben benieuwd hoelang ik nodig heb om alles aan te doen. Als ik naar buiten ga, draag ik over de tweede laag mijn rode ski-jas. Aan mijn voeten draag ik dan grijze sokken en sneeuwschoenen van het verhuurbedrijf. Om geen koude handen te krijgen draag ik een paar dunne roze handschoentjes. Dit is voldoende kleding om bij -20 te dragen voor een wandeling rond het meer.
Als ik meedoe aan een activiteit draag ik als laatste laag de Laplandse smoking, het Michelin-pak oftewel de zwart-rode overall. Daarbij draag ik de blauwe leren gevoerde handschoenen en de grijze kriebelsjaal van het verhuurbedrijf. Ik stop de timer. Ik deed er 9:39 minuten over, maar dan lag alles wel op volgorde en werkten alle ritsen mee.
 

Ahvenlampi

Na het ontbijt wandelen we rond het meertje Ahvenlampi. Het is heerlijk om te wandelen. We passeren de vuurhut. Uiteraard is er nu geen vuurtje aan. Dat is volgens mij alleen aan als het Noorderlicht gespot kan worden. We wandelen verder langs het pad.
Onderweg vraag ik ons mam om zelf in de losse sneeuw te gaan staan. Ze vraagt ons immers al vanaf het moment dat we aankomen om dat te doen. Ze wil daar een foto van. Ze probeert een paar stappen, maar ze zakt erin tot boven de knie. Een klein filmpje en wat foto's zijn het bewijs: op losse sneeuw kun je niet lopen zonder sneeuwschoenen. Je zakt er zover in dat je er haast niet meer uitkomt.
De sneeuwwanden langs het pad zijn hoog. Ik spot op diverse plekjes in de sneeuwwanden kleine ijsgrotjes. Als je naar binnen kijkt, is de sneeuw niet meer zo egaal wit, maar heeft het tinten van licht tot donkergrijs met een beetje blauwe gloed. Ook laten enkele dennennaalden zich zien. Die donkere kleur steekt mooi af in de sneeuw. Ik vind het bijzonder dat natuur- en scheikundige verschijnselen mij zulke mooie taferelen bezorgen. Ik probeer er dan ook een foto van te maken. Jammer genoeg ziet het er op de foto niet zo mooi uit. De top van een jong boompje torent nog net boven de dikke laag sneeuw uit. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. Deze jonge spruit laat zich dus (nog) niet ondersneeuwen en komt dit voorjaar weer mooi gegroeid tevoorschijn.

Het is heerlijk rustig bij het bevroren meertje. Ik geniet van de rust, maar voel me ook wat opgejaagd. De klok tikt namelijk door en het denkbeeldige alarm gaat zo af. We moeten ons immers melden bij Kevin.
 

Sneeuwscootertocht

Zoals het hoort, melden we ons op tijd. En na het helmen passen maken we een foto van ons met helm op. Na een korte uitleg is het tijd om de scooters op te zoeken. Deze keer gaan ons mam en ik samen. En omdat Nancy niet alleen op een scooter wil, wisselt ze van plaats met een jonge chauffeuse. Zij vindt het geweldig dat zij een eigen scooter mag besturen en Nancy kan rustig achterop meerijden.
Ik start de motor en ruik de dieseldampen opstijgen. Niet echt een lekker geurtje. Als voorlaatste van onze groep vertrek ik. Ik heb met ons mam afgesproken dat zij de signalen voor stoppen, let op, starten enzovoorts doorseint aan de laatste van onze groep: de jonge chauffeuse.
De eerste meters vind ik het spannend. Hoeveel gas moet ik geven en hoe snel remt de scooter? Ook wiebelt de scooter over het pad. Het lijkt wel of hij niet recht wil rijden. Mijn glijers kiezen blijkbaar voor het spoor van een voorgangers. Ik heb er moeite mee.
 

Gestrand

Al vanaf het begin merk ik niet goed de controle te hebben over het sturen in de bocht. Als ik naar links door de bocht wil, gaat de scooter toch helemaal naar rechts en andersom. Hoe het komt, is gissen. Als we na diverse heuveltjes, bochten en kruisingen op de bevroren rivier Kitinen komen, rijdt het wat makkelijker. Totdat mijn glijers, die in een diep spoor zitten, reageren op een kleine handbeweging van me. Mogelijk heb ik onbewust het handvat van mijn linkerhand wat losgelaten omdat die te heet werd door de handvatverwarmer. De sneeuwscooter gaat linea recta naar rechts. Ik trek nog aan mijn linkerhandvat en laat de gas los. Maar het is te laat, we belanden vol in de berm. Geen gewonden hoor, de sneeuwscooter staat alleen schuin in de losse sneeuw geparkeerd. En Kevin had nog zo gezegd dat dat niet mocht. Veel te gevaarlijk. Nou, ik vond de weg ernaartoe al gevaarlijk. De jonge chauffeuse haalt ons in, kijkt achterom en rijdt door. Ik geef gas en draai langzaam het ijs weer op. Ook een tweede keer schuift de sneeuwscooter uit een spoor. Nu blijven we gelukkig wel op de 'weg'. We raken wat achterop, maar zien ze een bochtje maken. Ik probeer wat in te halen door mijn snelheid op te voeren. Dat gaat best lekker en ik volg de groep richting een soort inham van de rivier. We zijn nu ook op de geheime ijsvisplek.
Ik parkeer onze scooter netjes in de rij en Nancy voegt zich bij ons. We maken foto's bij de sneeuwscooter, omdat hier onderweg geen tijd voor is geweest.
 

Gaatje boren en hengeltje uit

Ami is een collega van Kevin en hij legt uit hoe je een gat moeten maken en op welke manier je het beste een vis kan vangen. Hij laat het ook zien. Met een brede grondboor, eeuh ijsboor, draait hij een gat in het ijs. Langzaam valt het ijs van de boor op de grond en vormen een soort vulkaanmond om het gat. Als de boor het water heeft bereikt, trekt Ami de boor omhoog. Met een schepnetje haalt hij het drijvende ijs uit het gat. Dan is het tijd om aas aan de haak te bevestigen. In zijn hand heeft hij een hengeltje vast. Ik gniffel een beetje. Het lijkt wel een hengel van de speelgoedwinkel door al die felle groene en gele kleurtjes. Als ik in de kist kijk, zien ze er allemaal zo uit. Ami heeft ondertussen het aas aan de haak hangen en gooit de haak in het gat. Een beetje draad geven zodat het loodje zijn werk kan doen. Dan een paar seconden de hengel stil houden. Gevolgd door enkele op en neergaande beweging. Dan snel de hengel eruit halen. En ja hoor, hij heeft meteen beet. Niet te geloven. We mogen zelf aan de slag. Ik houd eerst voor diverse mensen het potje met aas omhoog. Ik ben daarbij op mijn knieën gaan zitten bij het gat dat Ami maakte. Hij biedt mij zijn hengel aan. Ik aarzel niet en ga ervoor. Na wat ophalen van de lijn heb ik als eerste van de deelnemers een visje gevangen. Ik gil het uit en iedereen is enthousiast. Probleem is wel dat ik hem er niet af wil halen. Dus komt Ami me helpen. Het lukt ons Nancy, die aangesneld komt, nog net om een foto te maken. Als de haak verwijderd is, vraagt Ami of ik het visje wil houden of dat die terug het water in mag. Mijn stiekeme hoop om hem te barbecueën of een vissoep van te maken blijkt niet uitvoerbaar. Het visje is daarvoor te klein en we gaan helemaal geen vissoep maken.
Terwijl ons mam verder aan haar eigen gat boort, geef ik mijn hengel over aan ons Nancy. Zij vangt ook een visje. Ondanks de goede pogingen van ons mam lukt het haar niet om een visje te vangen. Dat geldt voor zo'n 80% van de deelnemers.
 

Tipi

In de tipi zwaait Kevin de scepter en zorgt dat het vuur aanblijft. Op het vuur staan 2 ketels en een pot. Een aantal mensen hebben zich bij het vuur gesetteld en staan op te warmen. In afwachting van de thee krijgen we een koek. Ik vind hem qua smaak lekker maar de structuur vind ik minder fijn. Ik krijg alvast een finse kuksa voor de thee. Oorspronkelijk drinkt iedere finse lap uit zijn eigen persoonlijk houten kuksa. Ze bevestigen die aan hun broeksriem en drinken er zowel warme als koude dranken uit. Meestal is dit een warme drank zoals koffie of thee. Bier of wodka kan ook, maar volgens Ami komt dat minder vaak voor. Het lijkt me ook niet zo lekker smaken. Zijn kuksa is immers aan de binnenzijde helemaal zwart van de koffie. De kuksa in mijn hand is van plastic gemaakt, wel zo hygiënisch. Ik drink de thee snel op. Hij koelt hier namelijk wél snel af. Heerlijk.
 

Spring maar achterop bij mij

Het schemert en alles wordt ingepakt. Ons mam rijdt en dus spring (nou ja, klauter) ik bij haar achterop de scooter. Ze is wat onzeker, denk ik. Ze vraagt immers of ik wel mee durf te rijden. Ik antwoord daarop: Natuurlijk ga ik gewoon achterop. Je hebt toch je rijbewijs en jarenlange rij-ervaring? En wat is het ergste dat kan gebeuren? Overal ligt losse sneeuw, dan vallen we zacht. Ze start de motor en we vertrekken. We rijden nu als laatste. Het is voor ons mam even zoeken met meehangen in de bochten, maar ze rijdt super. Een beetje jaloers, maar supertrots zit ik achterop bij deze 76-jarige die zo nu en dan flink gas geeft om de groep te volgen. We rijden door een tunnel en via een wasbordje terug naar Luosto. Onderweg stoppen we en Ami is bereid om een foto van ons te maken. Dat plekje, de invallende nacht, het licht van de scooters: supertiming en ik was erbij.
 

Levelen

Als we bijna in Luosto zijn krijg ik koude handen en voeten. Ik herken de kabouterlampjes die bij het meer Ahvenlampi staan. We zijn er bijna en dat is fijn. De kachel is nabij. Als ik van de scooter afstap en een paar stappen zet, blijkt het water in mijn interne vissenkom nog te klotsen. Ik blijf daarom midden op de parking stil staan. Ik word door diverse andere deelnemers vreemd aangekeken, maar probeer me er niets van aan te trekken. Even 'levelen' tot het water in mijn interne vissenkom stil staat en ik weer alleen kan wandelen. Ik vind het namelijk helemaal niet fijn dat ik soms als een oude bejaarde in de arm moet. De indeling van de dagen zijn ongunstig voor mij, waardoor ik niet kan rusten en meer last heb van duizeligheid en migraine. Maar dat weerhoud mij er niet van om zoveel mogelijk mooie herinneringen te maken deze reis.
Binnen bij Lapland Safaris vraag ik Ami om de gegevens van de plaats waar wij gevist hebben. Deze is volgens hem geheim, maar ik krijg de gegevens voor mijn blog. Dat vindt hij leuk, tenminste als zijn Engels net zo goed is als dat van mij.
 

Droogkast

Ik had op de website gezien dat elke hotelkamer zijn eigen droogkast heeft. Al meteen de eerste middag heb ik een zoektocht naar de kast gestart. Gelukkig is de kamer niet zo groot, maar toch had ik wat tijd nodig om hem te vinden. Ik was namelijk op zoek naar een droger zoals we die thuis hadden. Zowel in badkamer als onder het bureau, waar zich de koelkast bevindt, was hij niet te vinden. Ook in de kledingkast, waar wat extra kussens zich hadden verstopt, kon ik de droogkast niet vinden. Teleurgesteld had ik nog onder het bed gekeken, maar wist eigenlijk al dat dat een onmogelijk plek is voor een droogkast. Nadat ik al mijn jas en schoenen uit had gedaan van de wandeling naar de hotspots in Luosto, liep ik naar het toilet. Terwijl ik de knop voor het doorspoelen indruk, spot ik boven het toilet een kastje. In eerste instantie dacht ik dat het een geiser of boilertje was, maar nadere inspectie vertelt mij iets anders. Onderaan zitten enkele knoppen en ik kreeg het deurtje open. Aha, de droogkast. In de smalle kast zitten enkele beugels om kleine kledingstukken aan te kunnen hangen.

Vandaag opnieuw een goed moment om wat spullen te drogen. Mijn handschoenen, muts, sjaals en sokken gaan erin. Ik heb overigens tijdens mijn verblijf in Luosto niet alleen kledingstukken gedroogd. Ook heb ik, terwijl ik douchte, de droogkast gebruikt om mijn pyjamajas te verwarmen. Een geweldige uitkomst om niet te veel af te koelen na het douchen.
 

Kelo, Satu en Yafa

Vanavond is er een themadiner in restaurant Kelo. Op zo'n 10 minuutjes lopen van het hotel. Samen met Susan, Kees, Petra en Peter gaan we er heen. We zijn vroeg en krijgen een tafeltje in een hoek bij het buffet. Onze serveerster Satu is een vrolijke tante. De naam Satu is een veel voorkomende meisjesnaam en betekent: sprookje dat je verteld voor het slapen gaan. Ik vind dat een hele mooie betekenis. Satu brengt ons een amuse met onder andere rendiervlees. Die gaat er bij iedereen wel in.
Als ons mam aan Satu vraagt of er bitter-lemon is, bevestigt Satu dat het er is. Maar daar moet ze helaas binnen enkele minuten al op terug komen. In het Engels biedt ze haar excuses aan aan ons mam. Dat begrijpt ons mam en ze vraagt om een Fanta. Ja dat is er wel, is het antwoord. Ik zeg een beetje plagend: Weet je het echt zeker? Iedereen aan tafel moet lachen. Oeps. Satu speelt eerst haar twijfel mee maar zegt daarop: Nou je het zegt, ik weet het niet zeker. We hebben Yafa, dat is beter dan Fanta! Ik vertaal het voor ons mam en het wordt een Yafa.

Aan tafel wordt volop gekletst en we vergeten deze keer gelukkig niet dat we hier zijn om te eten. Naast de uitgebreide saladebar is er soep en als hoofdgerecht vis, rendierstoofvlees en vegetarische koolpakketjes. Ook een uitgebreid desserttafel staat op ons te wachten. Ik ben vooral benieuwd naar het stoofvlees. Ik neem eerst een beetje om te proeven. Het rendierstoofvlees is lekker en ik besluit om nog een tweede keer op te scheppen. Ondertussen loopt de zaal verder vol met bekenden en onbekenden. Als tafelgenoten kunnen we het heel goed vinden met elkaar en de sfeer is geweldig. Als Peter zich op enig moment aanbiedt als hoofdprijs is ons mam heel ad rem en resoluut: Die wil ik niet. De hele tafel lacht, giert of schuddebuikt. We komen niet meer bij. De Aziaten aan de andere kant van de zaal vinden het wat minder. Maar bij ons is de toon gezet. We hebben volop lol.

Aan de arm van ons mam loop ik terug naar mijn slaapkamer. Mijn bed is voor vanavond mijn beste vriend.

Geschreven door Ilsedr.op.pad