Na een redelijke nachtrust vertrekken we om 9:00 uur. Dat is later dan anders, maar we kunnen de sleutel van de trekkershut pas na 9 uur inleveren. Onderweg naar mijn startpunt voor vandaag maken we nog even een foto bij de ingang bij het informatiecentrum van Kamp Westerbork. Om 9:30 uur zijn we bij mijn vertrekpunt voor vandaag. Ik laat ons mam weer alleen achter met de spullen, haar auto en de tomtom en wandel de brug over richting het zuiden. De etappe van vandaag gaat wat minder vlot dan de eerste twee dagen. Het volgen van de beschrijving is hier lastiger, want welke van de twee vlak bij elkaar gelegen paden naar rechts moet ik hebben? Er zijn veel paden die ‘tonrond’ zijn aangelegd. Ideaal voor de afwatering, maar hierdoor loop ik wel steeds met een been hoger dan het ander. Mijn voeten staan dan scheef en dat merk ik in mijn benen. Als het kan loop ik in het midden van het pad of wissel links en rechts wandelen af om mijn benen even zwaar te belasten.

De etappe biedt weer veel mooie vergezichten. Ik kan enorm genieten van de afwisselingen die de natuur en de mens ons biedt.
Er staan veel schapen, koeien en zelfs struisvogels langs de weg. Als ik kort langs hun wei wandel, ruik ik hier en daar de warme vacht van de schapen. Bij de koeien krijg ik volop commentaar. Ik weet alleen niet wat ze me duidelijk willen maken en ik wandel dus door. Ook de struisvogels reageren op mijn aanwezigheid. Ze maken zichzelf wat breder door hun vleugels uit te vouwen en lopen heen en weer. Er is zowel bij hen als bij mij nog geen sprake van struisvogelpolitiek. Ik loop met mijn hoofd in de wolken verder. Ik ben zo aan het genieten van alles om me heen.

Veel mensen staren naar me en of kijken me vragend aan. Met mijn roze shirt en bandana met de tekst “300 kilometer, 300 herinneringen” heb ik veel bekijks. Langs het kanaal spreek ik met diverse mensen over het waarom ik loop, welke kant ik op ga en wat kanker voor ons betekent. Deze ontmoetingen geven mij nieuwe mooie herinneringen. Wat zijn er toch veel mensen die direct of indirect getroffen worden door de ziekte kanker. Iedereen blijkt vooral vast te houden aan de mooie herinneringen die er zijn.

In het kanaal zijn diverse bruggen die nog geopend worden door een brugwachter. De brugwachter heeft net de brug gesloten en springt op zijn supermoderne blitse witte scooter. Ik vraag me af of dat onderdeel is geweest van de onderhandeling over secundaire arbeidsvoorwaarden. Ik kan het hem niet vragen. Want ook al heb ik mijn pas wat versneld, ook bij de volgende brug ben ik te laat. Ook deze burg heeft hij net gesloten en hij zit alweer op zijn scooter op weg naar de volgende brug.

Veel mensen genieten op hun boot op het kanaal. Het lijkt wel wasdag vandaag. Op diverse boten hangt was buiten. Bij sommigen het beddengoed, bij de volgende handdoeken en uiteraard hangt er dan ook ondergoed buiten. Duidelijk zichtbaar vanaf deze afstand: (bijna) witte onderbroeken van een oudere man. Jammer, dat er geen jonge mannen op de boot wonen, want ik zie toch liever hippe boxershorts.

Het eindpunt voor vandaag is Camping de Blauwe Haan, Weg achter de Es in Uffelte. Op de vraag in de sms van Frank Smulders waar ik ben, geef ik aan dat ik loop op de weg Achter de Es vlak bij de Blauwe Haan. Frank denkt dat ik hem fop met mijn beschrijving en reageert meteen met “mooie omgeving daar”, alsof hij het kent. Ik sms hem daarop terug dat hij toch google maps maar even moet openen om uit te zoeken waar ik precies zit. Frank had overigens wel gelijk dat de omgeving daar mooi is.

Ons mam komt te vroeg bij de camping aan, het toegangskaartje doet het nog niet. Gelukkig mag ze wel al op de camping. Ik volg niet veel later te voet. We drinken samen kopje thee en daarna ga ik weer verder wandelen. Ons mam rijdt een stukje met me mee. Omdat later op de dag Jos, Britte, Jannes en Lobke komen, gaat zij op zoek naar een restaurant waar we rond half acht – acht uur nog wat kunnen eten. Dat blijkt hier in de buurt lastig. Ons mam rijdt die middag wel 4 keer heel Uffelte rond, maar helaas: we kunnen nergens terecht.

Ondertussen kom ik in Havelte aan. Daar wacht ik even op ons mam, want ze zoekt mij. We overleggen in Havelte en besluiten om samen boodschappen te doen. Ons mam gaat terug naar de camping om de auto te halen. Ik ga bij de N371 richting Meppel. Het is nog een kleine 6 kilometer tot ik mijn eerste 100 kilometer heb gewandeld. Door de praatjes met verschillende mensen gaat het lopen minder snel. Er is een mevrouw die mij laat stoppen. Ze had me al eerder gezien en twijfelde om me aan te spreken. Ze vertelt me dat ze zelf tweemaal de diagnose borstkanker heeft gehad en wat het zelfs na genezing nog met haar doet. Als ik onder een viaduct loop pep ik mezelf weer op: “Kom op Ilse, het gaat goed. “ En ik versnel mijn pas om de moed ook lichamelijk er bij mezelf in te peperen.
Een klein stukje verder rijdt ons mam aan de andere kant van het kanaal. Ik loop dus terug naar het viaduct, want anders kan ik niet bij haar instappen.

In de supermarkt hebben we met onze felroze shirts behoorlijk wat bekijks. We zijn de eerlijke vinders van een portemonnee met behoorlijk wat inhoud (blijkt achteraf enkele honderden euro’s te zijn voor een reis) en ontvangen daarvoor een fles rosé wijn. Ja, da’s niet aan ons besteed, maar het is het gebaar dat telt.

Wat is het heerlijk dat Jos en de kinderen er zijn. ’s Avonds rond acht uur schuiven we allemaal aan de picknicktafel voor de trekkershut. We genieten van een simpel maar heerlijk diner. Er is maar plek voor 4 personen in de trekkershut, dus is ons tentje opgezet. Jos en Jannes slapen samen in het tentje, terwijl wij (ons mam, Britte, Lobke en ik) in de trekkershut onze ogen dichtdoen.

Geschreven door Ilsedr.op.pad