Bij het ontbijt serveert Trees zelfgebakken brood. Na het heerlijke ontbijt vertrekken we met Jan in de auto achter ons. Jan is fotograaf en wil mij fotograferen op de weg tussen de molens De Boezemvriend en De Wachter. Ons mam zet mij af bij het Gulf-tankstation waar ik gisteren mijn etappe ben geëindigd. Daarna gaat de route richting Zuidlaren en Gasteren naar Amen. Onderweg stoppen zowel ons mam als ik bij het kunstobject ter nagedachtenis aan de oude paardenmarkt in Zuidlaren. In Zuidlaren is een markt. Ik hoop wat lekker vers fruit te kunnen kopen. Er blijkt alleen oude waar te koop, het is namelijk antiekmarkt vandaag.
Onderweg kom ik op een terrein van Dennenoord op de straat E. Dit straatje kronkelt over het terrein, waardoor ik al snel de weg kwijt ben. Ik vraag aan verschillende mannen de weg, maar ze wijzen me samen naar het verkeerde pad. Als ik van het terrein af ben en op een zandpad terecht gekomen ben, vraag ik aan een oudere dame de weg naar het juiste pad. Schapendrift blijkt zo’n anderhalve tot twee kilometer verderop te zijn. Met een stokje tekent ze in het zandpad de juiste route terug naar mijn etappe. Ik bedank haar vriendelijk en stap weer verder.

Ik wandel heerlijk langs hei en bos en kom bij een bankje uit op de hoek van het Balloërveld. Daar spreek ik met een gemeenteambtenaar over mijn wandeling. Ons mam heeft me laten weten dat ze onderweg is. Ik wacht op het bankje op haar en zie haar even laten een andere weg inrijden. Ik bel haar, ze keert om en komt mijn kant op. Samen genieten we op het bankje van een broodje kaas met een frisse salade. Ik doen mijn sokken even uit om te controleren of de pleisters nog op zijn plaats zitten. Ik plak elke morgen mijn voeten af om te voorkomen dat ik blaren loop. Dit helpt, want ik heb geen blaren gelopen. Ons mam zwaait me uit en stopt de spullen weer in de auto. Achteraf blijkt dat ze hier een tas met appels heeft achtergelaten. Ik loop een klein stukje verder een mooi heideveld op. Deze staat prachtig in bloei, het is immers augustus en dan kleurt de heide paars-roze. Ik geniet, maar kom ook in klapzand terecht. Dit maakt het wandelen onnodig zwaar, vind ik. Ik neem daarom het iets kleinere pad na de eerste rij heideplantjes. Het is zo smal dat ik vermoed dat hier alleen gefietst wordt. Dit pad heeft geen klapzand ondergrond. Dit loopt wel een stuk fijner. In de verte zie ik een vrouw die oefent voor levend standbeeld. Ze staat mega lang stil op iets wat verdacht veel lijkt op een grafheuvel. Ik vermoed dat ze een yogaoefening of mindfulness oefening doet. Mijn aandacht wordt daarna getrokken naar de vele schapen op de hei. Een mooi beeld zo die witte bolletjes tussen de paars-roze plantjes.

Als ik de heide weer af ben en ik weer langs een weg loop, zie ik enkele mannen hout laden. Ik moet wel even twee keer kijken. Houtladen gebeurt uiteraard wel vaker, dus dat is niet gek. Alleen het type aanhangwagen dat zij gebruiken, ken ik nog niet. De aanhangwagen is gemaakt van de achterzijde van een gewone auto, dak en kofferdeksel eraf, stoelen eruit en een trekhaak gemonteerd. Echt een gek gezicht.

Al vroeg kom ik bij de camping aan. Ons mam staat te praten met een mevrouw die al 23 jaar op de camping staat. We kletsen wat en daarna maakt ons mam overheerlijke thee. Daarna vertrek ik weer om wat extra kilometers te wandelen. Ik kom daarbij langs de uithangborden van Kamp Westerbork. Mijn gedachten zijn bij wat daar allemaal gebeurd is. Tijdens mijn vakantie voorafgaand hieraan, had ik nog enkele boeken over de oorlog gelezen. De impact van de verhalen voel ik nu.

Op dat moment ontvang ik een sms van Nicole Baeten. Zij is de moeder van Gijs. Gijs is net iets jonger dan Lobke. Hij is helaas overleden aan de gevolgen van Ponsglioom. De stichting Gijsje Eigenwijsje is in het leven geroepen om de laatste wens van Gijs waar te maken. Ik loop deze tocht ook om wat geld in te zamelen voor dat goede doel. De sms van Nicole brengt veel teweeg bij mij. De tranen lopen in stroompjes over mijn wangen. Herinneringen aan ons pap, aan Gijs, gemis, levensdoelen, mijn gezin, vrienden, familieleden…

Bij de rotonde aan het eind van de weg kom ik weer bij mijn positieven; ik moet opletten hier. Voetgangers en fietsers gaan links langs de rotonde. Auto’s gaan rechts om. Dit is verwarrend, want loop ik zo wel de juiste weg in? Gelukkig zie ik iets later een straatnaambordje. Ik zit goed. Ik draai rechtsaf bij een soort meelfabriek en moet daarbij aan Ome Koos denken. Die werkte vroeger ook in de meelfabriek in Ulicoten. Het zal wel hard aanpoten geweest zijn. Hij zag er vaak moe uit als hij thuiskwam.

Ondertussen is ons mam een rondje gaan fietsen. Ze doet wat boodschappen en reed daarbij verkeerd. Ik bel haar om te vragen mij op te komen halen. Ik loop nu op een lange weg, dat maakt het vinden iets makkelijk. Ons mam fietst snel terug naar de camping om mij op te halen. Ons mam gebruikt mijn routebeschrijving om mij te vinden. Bij de rotonde gaat het daarom even mis. Maar daar komt ze gelukkig achter.

Ik heb er een flink tempo in en stoom door. Ik wil zo ver mogelijk komen. Als ik een boerderij passeer komt er net een oude wat dikkere man buiten gelopen. In zijn witte hemd en grote witte onderbroek loopt hij van de boerderij naar zijn afvalbakken. Hij gooit er iets in en draait zich daarna schichtig om en loopt snel terug naar de boerderij. Ik denk dat hij zich door mij betrapt voelde. Nou, ook ik had gewild dat ik hem niet gezien had; het was echt geen beeldig plaatje.

Nog met een flink tempo stap ik door. Ons mam is er nog steeds niet. Als ik een ANWB-paddenstoel zie, besluit ik maar even te gaan zitten. Ze zal er zo zijn. Ik wacht even en denk na over de route. Wat doe ik, nog even wachten of toch maar verder stappen. De weg maakt daarachter een bocht. Als ik tot daar kan komen, scheelt het morgen natuurlijk weer. Dus ik veer op en zet mijn voeten weer vooruit. Ons mam heeft de juiste weg gevonden en kijkt uit naar mijn roze shirt. “Ja, daar is ze. Oh nee, toch niet. Het is een roze bloemenstruik”.
Net voorbij de bocht, bij een bruggetje over een beekje treffen we elkaar. We rijden aan de hand van de navigatie terug naar de camping. Deze laat ons via de snelweg terugrijden. Dit duurt wel erg lang, maar uiteindelijk komen we weer bij de camping uit.

Geschreven door Ilsedr.op.pad