Na het ontbijt en een douchebeurt (yeah, eindelijk!) pakken we ons boeltje weer op en zetten we koers richting Breda. We denken nog dat het qua drukte wel mee zal vallen op de weg. De Belgen zijn vrij dus die file bij Antwerpen zal niet zo'n vaart lopen. Toch? Niet dus. De TomTom stuurt ons dwars door Antwerpen heen en zo ontwijken we een deel van de file. Maar al met al doen we er behoorlijk langer over dan gepland. Tegen half 2 zetten we de camper waterpas in Vrachelen, een rustige camping tegen Oosterhout aan en op fietsafstand van Breda. Tijdens de lunch oppert Ries om vanmiddag een rondvaart door de Biesbosch te maken. Leuk! Maar dan moeten we wel opschieten. De Zilvermeeuw 8 vertrekt stipt 3 uur vanuit Drimmelen.

Met het zweet nog op de rug van onze fietstocht stappen we keurig op tijd de boot op. Om 3 uur vertrekken we en om tien over 3 zijn we er eigenlijk al weer klaar mee. Maar dan moeten we nog ruim anderhalf uur. De Biesbosch is mooi hoor, daar ligt het niet aan. Maar dat doelloos zitten op een boot... Niet voor ons weggelegd. De suffe muziek wordt afgewisseld met een Brabantse stem die vertelt over wat we zien. Het aantal keren dat hij vertelt dat wilgentakken zo mooi buigbaar zijn, is niet op één hand te tellen. En dat geeft het informatieniveau prima weer. We drinken wat, werken een schotel bruin fruit weg en dat is het wel zo'n beetje.

Via de Jumbo fietsen we weer richting de camper. Het is ondertussen gaan miezeren en al bijna donker. Eerst worden we ingehaald door een scooter. En even later zien we dezelfde scooter langs de kant van het fietspad liggen. Met een meisje huilend op de grond ernaast. Ze heeft de Poolse man, die in donkere kleren op het donkere fietspad liep, niet op tijd gezien en is hard onderuit gegaan. De man en zijn vriendin proberen haar te helpen maar ja, ze verstaan elkaar niet. Wij stoppen en vragen hoe het met haar gaat. Ze heeft pijn maar heeft niets gebroken. Uiteindelijk blijven we bij haar tot haar ouders er zijn. Ries loodst ze naar de juiste plek en ik help Nina (zo heet ze) om voorzichtig op te staan en haar knie en ellenboog een beetje te bewegen. Het komt wel weer goed met haar. Vanavond de schrik, morgen stijf en de blauwe plekken, en overmorgen weer stoere babbels. En wij? Dankzij NIna eindigt onze suffe middag een stuk minder suf 💪

Geschreven door Nienkoen