Het is vanmorgen zowaar droog! Tenminste, als je de miezer niet geheel meerekent. Wel staat er een lekkere wapper en kunnen we er nu al vanuit gaan dat we de zon vandaag niet gaan zien. Na het ontbijt en een heerlijk warme douche hullen we ons in warme kleding en smeren we le pain die Ries vanmorgen bij de campingwinkel heeft gescoord. Met de rugzak op de rug stappen we op de fiets richting Blois. Het is één rechte weg langs de Loire en dan staan we 15 minuten later in centre ville Blois.

Volgens internet is er voldoende te doen in Blois. Er is een kasteel (natuurlijk!), een kerk (vanzelfsprekend!), een kathedraal (zeker!) en een museum over magie. Daarnaast schijnt het een stad te zijn waar je je regelmatig in de middeleeuwen waant. Dat lijken me ingrediënten genoeg voor een leuke en gevulde dag. Net over de brug parkeren we onze fietsen. Bijna aan de voet van een zeer lange en steile trap omhoog. De kuiten protesteren al bij voorbaat; die trap staat garant voor het lopen van veel hoogtemeters.

We starten onze dag bij het kasteel. Zoals we ondertussen al wel weten, bestaat elk château uit een opeenvolging van verval en wederopbouw in verschillende tijden en stijlen. Zo ook dit château. De bouw startte in 1080 en daar hou ik het bij deze dan ook maar bij. Wat wel bijzonder is, is dat dit een van de weinige stadskastelen is. De stad is zowat om het kasteel heen gebouwd. De bewoners maken het château ook bijzonder: maar liefst 7 koningen en 10 koninginnen hebben hier gewoond. Om er een paar te noemen: Lodewijk XII, Hendrik II en (daar heb je ze weer) Frans I en Catharina de' Medici. Nadat de zonnekoning het kasteel had verlaten, is het nooit meer bewoond geweest. Dat maakt het met recht een koninklijk kasteel. Ook leuk om te vermelden is dat Jeanne d'Arc in 1429, voor haar vertrek naar het Beleg van Orléans, door de aartsbisschop van Reims is gezegend in de kapel van het kasteel.

We starten ons bezoek met een uiteenzetting van de verschillende bouwperiodes. Zoals gezegd, dat zijn er veel. Iedereen deed er weer een schepje bovenop en gaf zijn of haar eigen geurvlag af. Daarna begint het echte werk. Via een prachtige trap, aan de buitenkant van het kasteel, lopen we naar de eerste etage. De eerste kamer die we inlopen, is de ontvangstruimte van de koning. Met troon natuurlijk. En een adembenemend mooi plafond. Ook de twee schouwen zijn rijkelijk versierd. Ja, dit is wel koningswaardig. Dat is ook te zeggen over de slaapkamer van zowel de koning als koningin. Ook hier zijn weer de plafonds en muren zo mooi op elkaar afgestemd, met mooie kleuren en motieven. Welke ruimte je ook betreedt, het is mooi. Het enige wat her en der detoneert, is de vloer. Wij hebben het idee dat de tegeltjes rechtstreeks bij de Gamma vandaan komen en er onlangs in zijn gelegd. Het kasteel is groter dan we denken. Telkens als we denken dat het wel klaar is, volgt er nog een ruimte. We eindigen in de centrale hal, die niet alleen heel mooi maar ook heel groot is. In de hal zijn kunstenaars heel knap geweest met Kapla; je weet wel, van die kleine plankjes. Daar hebben ze gebouwen van over de hele wereld mee nagebouwd.

En dan staan we eindelijk weer buiten. We hebben ondertussen best wel trek dus zoeken we buiten een bankje en nuttigen onze van camper meegebrachte pain. Daarna gaan we op naar de volgende bezienswaardigheid. De église St. Nicolas ligt zowat naast het château dus daar lopen we naartoe. Even denken we dat we er niet in kunnen. De deur is dicht, er staan bouwhekken en de werkmannen, die druk bezig zijn op de steigers, hebben hun busjes recht voor het bord gezet waarop staat wat ze aan het doen zijn. Gelukkig is er een zijdeur en kunnen we alsnog naar binnen. Wat hier vooral opvalt, is het glas-in-lood. Voor een kerk die in de 12e eeuw is gebouwd ziet dat er iets te modern uit. Ries weet me te vertellen dat het originele glas er tijdens de tweede wereldoorlog uit is gebombardeerd. Daarvoor in de plaats hebben ze een eigentijds ontwerp teruggeplaatst. Ja, het is mooi. Maar jee, het is ook even wennen die stijlbreuk...

We besluiten het rondje kerken gelijk maar af te vinken en lopen naar de cathédrale St. Louis. Die is aan de andere kant van het oude centrum, dus daar lopen we ook gelijk doorheen. Een lang bezoek aan de kathedraal is ons niet gegund. Wederom, net als in Amboise: er staat een begrafenis op het punt van beginnen. Meer dan een snelle blik en een dito foto zit er dan ook niet voor ons in.

Bij de plaatselijke VVV halen we een kaartje. Op de grond van de stad zien we allerlei koperen plaatjes. Met een kasteel, de fleur-de-lis of een stekelvarken erop. Het blijken routes van korte stadswandelingen te zijn. Ondertussen hebben we al dusdanig veel gelopen, dat we de kastelenroute en die met de fleur-de-lis al redelijk hebben gecoverd. Blijft nog over het stekelvarken. Die gaat ons door het oude centrum leiden, langs historische punten. Het is even een kunst om de route te volgen. Denk je het door te hebben (de neus van het stekelvarken geeft de richting aan), staat er weer een varken de verkeerde kant uit te neuzen. Of is 'ie geheel onvindbaar. We volgen de route tot halverwege en komen inderdaad langs punten die je anders niet had gezien. Zoals een boekwinkel waar je zo aan voorbij zou lopen maar die, als je er binnenloopt, uit meerdere etages blijkt te bestaan. De onderste twee daarvan zijn middeleeuwse kelders! Nee, een foto heb ik daar niet van. Vond het een beetje raar om in een boekwinkel te fotograferen. Halverwege stoppen we met het volgen van de stekelvarkens. Omdat we een groot deel van het vervolg al hebben gelopen. En omdat we het spoor ondertussen echt bijster zijn.

Het laatste punt op ons programma is het Maison de la Magie, oftewel het goochelaarsmuseum. Dit museum is grotendeels geweid aan Jean-Eugène Robert-Houdin, een in Blois geboren horlogemaker. Om het vak te leren, raadde zijn neef hem aan een bepaald boek te kopen maar de boekverkoper gaf hem per ongeluk het verkeerde boek mee. Een boek over goochelen en illusies. Hij raakt geïnteresseerd en blijkt ook nog eens talent te hebben. Met als gevolg dat hij, naast zijn werk als horlogemaker, shows gaat geven. En die slaan aan. Hij ontwikkelt zijn eigen trucs en verdient zo de titel 'vader van de moderne magie'. Hij is een rolmodel voor vele goochelaars en illusionisten die volgen. Ehrich Weiss vernoemt zichzelf zelfs naar Robert-Houdin en kiest als artiestennaam Harry Houdini.

Om iets voor vier lopen we het museum binnen. Mooi op tijd voor een half uur durende show die om vier uur begint. Helemaal prima, de benen zijn best moe. Dus ploffen we in een zo goed als tot zijn strot toe gevulde zaal neer en zien we mensen verdwijnen en weer verschijnen, doorgeknipte touwen weer aan elkaar komen, schoenen op een totaal andere plek weer tevoorschijn komen... Je zit erbij en je kijkt ernaar. En hebt echt geen idee hoe ze het doen. Knap. Daarna slenteren we door het museum. Naast veel optische illusies zijn er filmpjes en zien we de tafel waarop Robert-Houdin zijn trucen vertoonde. En geloof me, van dichtbij is er meer te zien dan van een afstandje. Heel uitgebreid nemen we niet de tijd voor dit museum. De benen zijn moe, de spanningsboog op. We willen wat drinken en eten. Dat eten doen we niet in de camper maar in een restaurantje. We eten asperges. Heerlijk! En raken aan de praat met een gepensioneerd echtpaar naast ons. Hij geboren op Hawaii, zij in Zwitserland. Ze wonen op Hawaii maar gaan elk jaar 10 weken naar Europa. En dit jaar is Frankrijk aan de beurt. Na het toetje nemen we afscheid en stappen we weer op de fiets. Terug naar de camper. Terug naar ons huis op wielen.

Geschreven door Nienkoen