Net als ik dit verhaal wil gaan typen, zie ik dat storm Hans het tot hoofditem op nu.nl heeft geschopt! 'Scandinavië zet zich schrap voor mogelijk zwaarste regenval in tientallen jaren', luidt de kop. Code rood, storm, regenval, overstromingen, ontspoorde treinen... Geen fijn reisgezelschap, die Hans. Maar behalve dat wij het grootste deel van de dag in onze camper zitten en een gestage, continu aanhoudende bui over ons uitgestort krijgen, ondervinden wij geen hinder. Hans bevindt zich meer aan de oostzijde van Noorwegen en niet aan de kust. Dus voor zover mensen die op afstand met ons meereizen zich zorgen maken: dat hoeft niet.

Volgens plan gaat Ries bij het krieken der dagen met de volle waszak richting de wasmachine. En zoals we al hadden voorzien, zijn ze om half acht alle twee vrij om te gebruiken. Zelfs de droger is vrij. Althans, Ries legt de droge kleren die erin zitten bovenop de droger en gooit er ons gisteren gewassen beddengoed in om ook de laatste restje nattigheid te laten verdampen. Als ook de was even later in de droger zit, ontbijten wij en daarna maken we eindelijk weer eens gebruik van een douche. Jeetje, een warme douche ga je toch extra waarderen als je er niet elke dag onder staat. En als je dan ook nog eens verse kleren aan kan... heel fijn is dat, kan ik je zeggen.

De camping is in Bud. En Bud is, hoe klein het van origine vissersdorpje ook is, in het rijke bezit van een museum. Gehuld in drie lagen kleding en afgetopt door een niet al te flatteuze poncho lopen we daar na de koffie naartoe. De poncho wappert behoorlijk om ons heen maar houdt ons wel grotendeels droog. Het museum bestaat uit twee delen: het fort en de visserij. We kunnen gelijk mee met de tour richting het fort. Samen met nog zo'n twintig andere verwaaide toeristen lopen we, voorzien van helm, achter de vriendelijke Noorse tourguide aan naar buiten, richting het eerste deel van het Duitse fort. Het fort maakt deel uit van de Atlantikwall. Hiermee beschermden de Duitsers het Duitse Rijk van het zuiden van Frankrijk tot het noorden van Noorwegen tegen aanvallen vanuit het westen over water. De kust van Noorwegen is dusdanig lang dat het het leeuwendeel van de Atlantikwall vormt. Er waren dan ook veel Duitse soldaten gelegerd in Noorwegen. Het fort hier is gebouwd op of in een rots met uitzicht over de zee. De Duitsers hebben het fort niet zelf gebouwd of beter gezegd: uitgehakt. Het dorp Bud had zo'n 700 inwoners en de Duitsers kwamen met 350 soldaten. De inwoners ontkwamen gewoon niet aan de Duitsers en konden niet anders dan helpen. Maar het meeste werk werd gedaan door de krijgsgevangen uit Polen en later Rusland. Zij deden het zware werk en kregen in ruil daarvoor het minste te eten en de slechtste kwaliteit kleding.

Naast de nodige pief-paf-poef-ruimtes van het eerste deel van het fort is er in het tweede deel, waar we even later naartoe hobbelen, ruimte voor een ziekenzaal en de opslag van eten en schoon drinkwater. De ziekenzaal is slechts door één persoon gebruikt. Een Duitse soldaat stond te dicht bij tijdens een schietoefening en door de terugslag verloor hij een deel van zijn been. De door ziekte en vitaminegebrek geteisterde krijgsgevangen kregen hier dan weer geen medische verzorging.

Binnen in het museum lopen we nog langs een grote hoeveelheid spullen die te maken hebben met visserij. Houten vissersbootjes, gereedschap, de eerste buitenboordmotoren, schatten uit de zee en gerookte vis. Grappig trouwens dat het een Nederlander was die ervoor heeft gezorgd dat Noorwegen zijn vis ging zouten en drogen. Ergens in 16-nog-wat ging de Hollander naar Newfoundland om daar de kunst te leren, en daarna naar Noorwegen waar hij zijn kennis overdroeg. De techniek wordt ook nu nog gebruikt. Klippfisk (klipvis) is een echte Noorse specialiteit.

Weer buiten regent het nog steeds. We lopen via de supermarkt terug naar de camper en daar sluiten we ons de rest van de dag op. Met een warme kop thee en een fleecedekentje over de benen want warm is het niet. Morgen maar eens kijken wat Hans verder nog van plan is, dan stemmen we daar het vervolg van de trip op af.

Geschreven door Nienkoen