Vanmorgen zijn we allebei om 7 uur al wakker. Zo komt het dat we om half 9 al op de fiets zitten, richting de emailfabriek van Oskar Schindler. Die ligt in de wijk Podgórze, aan de andere kant van de Wisła. Dit is ook de wijk waar de Duitsers alle Joden naartoe lieten verhuizen. En toen ze daar eenmaal woonden, werd er een grote muur omheen gezet. Zo ontstond het Getto van Krakau. Het was in het begin wel flink proppen: 3.000 Ariërs (die verhuisden naar de woningen die de Joden achter lieten) moesten plaats maken voor 15.000 Joden. In elke hoek van een woonkamer woonde wel een gezin. Privacy? Dat was een luxe waar je alleen nog maar van kon dromen. Net als bewegingsvrijheid. Joden mochten het getto niet uit, behalve onder begeleiding van Duitse soldaten die ze naar plaatsen brachten waar ze onbetaalde arbeid moesten verrichten. En eten? Dat was ook schaars. Per dag kreeg de gemiddelde Jood zo'n 200 tot 300 calorieën binnen. Dit leren we later allemaal in het museum, maar eerst fietsen we nog langs het Plac Bohaterów Getta, de plek waar het getto echt heeft gestaan. Hier is nu een memorial die wel even binnenkomt. Het plein, op de plek van het vroegere getto, staan stoelen. Elke stoel staat voor 1.000 Joden die hier hebben gewoond en de oorlog naar alle waarschijnlijkheid niet hebben overleefd. En ik heb ze niet geteld, maar het zijn meer stoelen dan je lief is... Ook is hier de apotheek die tijdens de oorlog fungeerde als doorgeefluik van boodschappen, eten en soms ook mensen.

Dat vroege opstaan is echt een mazzeltje. De rij bij het museum begint al redelijk aan te dikken als wij 5 over 9 aansluiten. In kleine plukjes worden de bezoekers naar binnen gelaten. Na een kwartier mogen ook wij naar binnen. De rij is dan al aanzienlijk langer. En die zal ook alleen maar groeien, zien we als we na 2 uur weer buiten staan. Maar goed, het museum. Het gaat meer over de oorlog in Krakau en hoe de Joden steeds verder in een hoek werden gedreven dan over Oskar Schindler die in zijn emailfabriek meer dan 1.000 Joden van de dood heeft gered. Het verhaal is denk ik bij iedereen wel bekend. Zo niet, ga de film Schindler's List kijken! Wel lopen we in de echte fabriek van Schindler. Ik herken de stenen trappen uit de film. Op een mooie manier weten ze in het museum een beeld en gevoel te geven hoe het in het getto geweest moest zijn. De treiterijen, het afranselen, de verhalen die rondgingen over Joden (ze brengen ziektes over, blijf bij ze uit de buurt!), steeds meer dingen die niet mochten, de ster die je zichtbaar moest dragen... Er zijn veel persoonlijke verhalen in het museum te vinden. Korte briefjes die bewaard zijn gebleven. Waaronder een kort briefje van een jongetje van een jaar of 8, ene Roman Polańsky. Ries komt er later achter dat dit dé Roman Polańsky is. Hij blijkt in het getto gewoond te hebben, tot zijn vader hem in 1943 oplegde om te ontsnappen. Dat is gelukt, getuige de vele films die hij op latere leeftijd heeft gemaakt.

Na het museum fietsen we naar het centrum. Na de lunch dwalen we heerlijk door de stad. We komen langs de Barbican, het stukje van de oude stadsmuur die er nog staat. Daarna zoeken we verkoeling in het park dat om het centrum ligt, op de plek waar vroeger de stadsmuur heeft gestaan. Aan de voet van het kasteel lopen we nog langs het beeld van de draak, die symbool staat voor het ontstaan van de stad. We willen nog de Mariakerk in maar daar is een mis bezig. Nou ja, één kerk meer of minder maakt op wat we tot nu toe al hebben gezien niet meer uit, toch? Op het gezellige plein aan de achterkant van de kerk ploffen we neer voor een groot glas bier. En dan is de rek er wel een beetje uit. We besluiten lekker naar de camping te gaan, en te relaxen in de schaduw van de camper. En 's avonds? Is het barbecue-tijd!

Geschreven door Nienkoen