Wat een onstuimig nachtje was dit, zeg. En nee, het was niet de regen die we hoorden maar de wind. En die hoorden we niet alleen, die voelden we ook. De camper schudde bij elke onstuimige windvlaag. En het was ook koud, zielsblij zijn we met de fleecedekens die we over ons zomerdekbed kunnen gooien. Brrr... Als we opstaan, zo tussen 7 (Ries) en 8 (ik) uur is het buiten 8 graden. Gevoelstemperatuur: 5 graden. Het voorgenomen plan van een Noorse douche laat ik dan ook snel varen. Maar het uitzicht maakt alles goed. Terwijl we ons kleden in driedubbele lagen en ons handen warmen aan de oploskoffie, mogen we genieten van een uitzicht dat ook zonder zon je de adem beneemt.

Wat gaan we doen vandaag? We willen in de richting van Trondheim rijden. Als je de verhalen zo mag geloven, is dat een leuke plek om te bezoeken. En daarnaast is dit noordelijkste punt dat we gaan bereiken deze vakantie een prachtig startpunt van een meerdaagse roadtrip langs de fjorden en ander natuurschoon dat Noorwegen te bieden heeft. Maar goed, eerst Trondheim dus. Heel veel slaapplekken met stroom zijn er in de nabije omgeving van de stad niet te vinden. En dat hebben we, na twee dagen off grid, wel even nodig. De apparatuur moet bijladen, de koelkast even goed koelen en, nou ja, ook wij snakken na twee ochtenden oplos weer naar een hete Nespresso. En naar een warme douche. Op een klein uur van de stad vandaan zijn wel de nodige plaatsen die aan al onze eisen voldoen. We stellen google in op Gullvag camping, die krijgt goede recensies. Dan gaan we vandaag op ons dooie akkertje daar naar op weg en dan kunnen we morgen, opgeladen en volgeladen met water, weer een nachtje op een parkeerplek ergens in de stad.

Zo gezegd, zo gedaan. Ries kruipt achter het stuur en dan vervolgen we de weg door het nationale park. Met regelmaat zien we schapen aan de kant van de weg liggen. Lekker tegen elkaar aan, beetje herkauwen en ons verbaasd aankijkend: 'Hoezo wij opzij? Wij lagen hier toch al eerder?' Hoe lager we komen, hoe meer bomen er staan. Op Wikipedia lees ik dat de grenstemperatuur die de boomgrens bepaalt, een gemiddelde julitemperatuur van ongeveer 10°C is. Waar wij sliepen, was geen boom te zien. Daarom was het er dus ook zo koud.

Langzaamaan komen we weer wat meer in de bewoonde wereld. Althans, bewoond... we zien soms ergens een huis. En borden die wijzen naar iets dat op een klein plaatsje duidt. Bij een van die borden slaan we af. Daar hebben ze een kerk en vast ook wel een plek waar ze koffie verkopen. Nou, nee dus. Kerk, kerkhof, een tiental huizen en dat was het dan wel weer. We keren en rijden over het grindpad weer naar de weg. Iets verderop hebben we meer geluk. Niet heel gezellig hoor, maar koffie is koffie, ook al is het bij het lokale tankstation.

Als we weer op weg zijn, zien we dat de camper voor ons zijn waarschuwingslichten aanzet. We remmen af en dan zien we wat er aan de hand is. Er ligt een vrachtwagen op zijn kant midden op de weg! Het ongeluk moet nog maar net gebeurd zijn. Vanuit een aantal auto's komen mensen om hulp aan te bieden. Wij blijven zitten. Veel kunnen we, met onze beperkte medische kennis en kennis van het Noors, niet betekenen en dan kan je maar beter niet in de weg lopen. In de rechter buitenspiegel zien we de slipsporen op de weg, zo kunnen we construeren wat er is gebeurd. De chauffeur is met zijn rechter wiel(en) van de weg afgeraakt, en heeft daarna willen corrigeren door naar links te sturen. Daar heeft hij frontaal de vangrail geraakt en vervolgens is hij op zijn zijkant terecht gekomen. Heel naar dit. We denken dat het naar omstandigheden goed gaat met de chauffeur, de mensen die helpen zijn niet in paniek. Vanaf de andere kant probeert een auto langs de vrachtwagen te komen en dat lukt. Ook de camper voor ons besluit het erop te wagen. Als we zien dat het hem ook lukt, gaan wij er gelijk achteraan. Al is het zeer krap, met links de vangrail en rechts de laadbak die geen kant opgaat. Maar het lukt. Dan kijk ik achter me en zie ik wat de vrachtwagen vervoerde. Vier dode koeien kijken met glazige ogen en bebloede tongen in het niets... Ik mag toch hopen dat ze op slag dood waren, de arme zielen. We rijden verder en zien uiteindelijk diverse hulpdiensten met sirenes aan ons tegemoet komen. Politie, brandweer, ambulance, twee takelwagens en een grote oplegger waar de dooie koeien op vervoerd kunnen worden, Tja, wij weten waar ze naartoe op weg zijn. Nog weer later worden we ingehaald door een ambulance met zwaaiende sirenes. Vermoedelijk de chauffeur van de vrachtwagen. Hopelijk valt de schade aan zijn lichaam mee...

De camping die we hebben uitgezocht, ligt aan de weg en aan het water. Een riviertje deze keer. Veel gelegenheid om daar in de buurt (lees: op loopafstand) boodschappen te doen, is daar niet. Daarom stoppen we bij een supermarkt en slaan ontbijtspullen en avondeten in. Ook melk voor in de koffie die ik morgen weer kan maken! Al blijkt tijdens de lunch dat dit karnemelk is... Gelukkig verkoopt het kampwinkeltje melk. De rest van de middag maken we plannen voor het vervolg van de reis, doen de afwas van twee dagen, veegt (de stofzuiger van de camping doet het niet) Ries het vuil uit de camper en nemen we allebei een uitgebreide douche. Daar hadden we na een paar dagen deo- en Noorse douche wel weer eens behoefte aan.

Geschreven door Nienkoen