Na het ontbijt breken we onze bedoening weer op. Dat klinkt veelomvattender dan het is. Deze geoliede machine doet er welgeteld 5 minuten over om en route te kunnen. Camper van het stroom af, koelkast op 12 volt, gaskraantjes dicht, buitenstoelen (en trapje!) naar binnen, kastjes en laatjes dicht, losse spullen in de natte cel vastleggen en tja, dat was het wel. Ik start de motor, Ries legt snel nog de gele bananen in de garage en dan gaan we op weg. Richting Münster, hebben we bedacht.

Vandaag mag ik achter het stuur. Dan kan ook ik ervaren hoe de camper zich gedraagt op bochtig en bij vlagen flink glooiend terrein. Waar Ries twee dagen geleden de 15% naar beneden mocht, ga ik ‘m omhoog. En dat is werken hoor, voor de koffiemolen. Even terug in de versnelling vind ‘ie dan wel fijn. Ook voor mij is het wennen. Op vakantie in het buitenland is Ries vaak de bestuurder dus zo veel ervaring met dit landschap heb ik niet. Niet in een normale auto, laat staan in een camper van 3000 kilo. Om nog meer rijervaring op mijn conto te schrijven, pik ik ook nog een aantal wegwerkzaamheden en korte files mee, en doorkruis ik een aantal pittoreske (lees: smalle) dorpjes. Ik vind het heerlijk.

Net buiten Münster vinden we een camperplaats. Geen camping deze keer, we proberen wat af te bouwen in luxe. Althans, ook hier staan we aan het stroom en we krijgen de sleutel van een zeer net en schoon toiletgebouwtje. Het verharde terrein is eigendom van een sauna. Het niet al te bijzondere uitzicht en dito terrein delen we met een handjevol campers. Nee, gezellig is het hier niet maar daarvoor zijn we hier ook niet, toch?

Het is al na drie uur als we richting Münster gaan. Wederom kiezen we voor het openbaar vervoer en niet voor de fiets. De bus wordt het. De halte is in Amelsbüren, een kwartiertje lopen bij ons vandaan. Elk uur vertrekken er drie bussen richting Münster. Als we aan komen, zien we dat de bus net is geweest. Tot onze verbazing komt de bus 2 minuten later alsnog de hoek omzeilen. Een chauffeur die zich niet houdt aan de Deutsche punktlichkeit!

Bij de halte Altstadt in Münster stappen we uit. In de verte zien we de de toren van de Sint-Lamberti. We lopen even kort door de kerk heen. Dan gaan we naar buiten. Daar schijnen aan de toren drie kooien te hangen. In die kooien werden in 1534-1535 de lichamen van drie leiders van de wederdopers tentoon gesteld als waarschuwing voor de stad. De lichamen bleven daar hangen tot het laatste bot tussen de spijlen naar beneden was gevallen. Het is even zoeken maar dan zien we ze. De kooien, niet de lichamen!

Al hebben we onze zinnen gezet om eerst wat te gaan drinken, als we langs het Rathaus lopen wijzigen we onze plannen. Hier kunnen we een stukje Nederlandse historie meepikken. Want in de Friedenssaal van het Rathaus is op 15 mei 1648 de Vrede van Münster ondertekend. Vanaf toen werd de Republiek der zeven verenigde Nederlanden als souvereine staat erkend en kwam er een einde aan de Tachtigjarige Oorlog. Voor 2 euro mogen we de zaal in. Van alle mannen die aan deze (en nog een andere) vrede hebben meegewerkt, hangt een schilderij aan de muur. De blik van Ries valt op een van hen: Adrianus Pauw uit Heemstede, Holland!

Weer buiten zoeken we eindelijk naar een terrasje voor een welverdiend drankje. Echt veel keuze is er in dit deel van de Altstadt niet. We ploffen neer op een houten bankje van een hippe tent waar met ons gezelschap erbij de gemiddelde leeftijd spontaan verdubbelt. Dit is duidelijk een studentenkroeg, wat niet gek is in een studentenstad.

Daarna slenteren we wat door het winkelgedeelte. Echt bekoren wil het ons niet. Ik mis de sfeer van een oude stad, de gezelligheid van historische gebouwen, de reuring van mensen om je heen. We lopen zo nu en dan een winkel in maar kopen uiteindelijk alleen een mandje voor in de camper. Toch moeten we nog even de tijd doden; om half zeven pas kunnen we terecht bij een typisch Duits restaurant. Bij Altes Gasthaus Leve eet je niet alleen typisch Duitse gerechten, je zit er ook typisch Duits. Maar dan 100 jaar geleden. Met donker houten meubels, houten balken, tegeltjes aan de wand, overal wandkasten met oude borden en bierpullen. Geweldig! Een prima plek om samen te proosten op ons 21-jarige huwelijk.

Als we richting de bushalte lopen, zien we onze bus 1 net aan ons voorbij rijden. Shit… Als hij wat langer bij de halte stil blijft staan, wagen we het erop en trekken een sprintje. We mogen nog mee. Net als vanmorgen een mazzeltje. Als we Amelsbüren naderen, herkennen we de brug waarover we op de heenweg het water zijn overgestoken. Top, als we hier uitstappen hoeven we niet zo ver meer te lopen! Wederom een mazzeltje. Tot we erachter komen dat over het water twee identieke bruggen liggen. En laat deze brug nou eens ruim een half uur lopen bij onze camper vandaan zijn…

Geschreven door Nienkoen