Och mensen, wat hebben we weer een heerlijke dag achter de rug! Het weer is nog nooit zo mooi geweest tijdens deze vakantie, de korte broeken konden zowaar weer uit de kast. Ontbijten kon nog niet buiten in de zon want ja, hij scheen dan wel maar kwam nog niet over de hoge ons omringende bergen heen. En die ene douche die we hier met zo velen moeten delen? Die was zowaar vrij. Dus schoon gewassen en goed gemutst melden wij ons rond half twaalf bij de plaatselijke Tourist Information. Voor tips. Want we willen wandelen vandaag maar liever niet al te ver en al te vermoeiend. Daarnaast willen we de camper het liefst laten staan, dus moet de start van de wandeling ofwel te belopen of met het OV te bereiken zijn. Gelukkig heeft de dame van de VVV de perfecte bestemming voor ons: Lilletopp. Als we vanaf het busstation, dat zowat naast onze camper ligt, bus 995 nemen, dan kunnen we lopend naar de voormalige waterkrachtcentrale. Die ligt hoog op de berg en het schijnt dat je vanaf daar een geweldig mooi uitzicht hebt.

De bus vertrekt om kwart over een. Dat geeft ons nog ruim de tijd om te lunchen en alvast de benodigdheden voor morgen in te slaan. De bus zet ons af bij een parkeerterrein, halverwege de berg. Het eerste stuk van de wandeling gaat over de weg (met haarspeldbochten, dus stijl...), na een kilometer duiken we linksaf een pad in. Nou, een gewoon stukje weg of pad komen we de komende anderhalve kilometer niet meer tegen... We klauteren over rotsen, hijsen ons omhoog langs touwen, nemen waar mogelijk een door mensen gemaakte trap maar vaker een natuurlijke trap (van stenen en de wortels van bomen) en stijgen ongemerkt 200 meter. Dan staan we bij de centrale. De grote buizen waar het water door naar beneden kletterde en het huis van de bewaker zijn de enige getuigen van de energie die hier van 1900 tot 1996 is opgewekt. Het uitzicht vanaf hier is al geweldig. Maar... het pad gaat nog verder omhoog. Over een steile trap die om de 7 treden een valhekje heeft. En dan verder over nog meer rotsen. En dan... staan we op een hele grote platte rots. En vanaf daar heb je dus dat beloofde uitzicht. En ja, het is werkelijk niet te beschrijven zo mooi. Je hebt vanaf de rots uitzicht over het hele Tyssedal en Hardangerfjord. Links zie je 'ons' dorp Odda liggen, aan het einde van het fjord. En kijk je naar rechts, dan zie je de rest van het fjord. En dat is nogal een eind. Ik heb het net even opgezocht, maar dit fjord is maar liefst 170 kilometer lang. Op de toppen van de bergen zie je sneeuw liggen en zelfs een immense gletsjer. We hebben de verrekijker mee en vergapen ons het komende half uur aan wat we allemaal zien en maken daar ook de nodige foto's van. Je zou hier uren kunnen blijven zitten, zo sereen en mooi als het hier is. Voor jullie heb ik de foto's maar neem van mij aan, die halen het niet bij hoe mooi en indrukwekkend het hier in het echt is.

Naar beneden is ook weer behoorlijk uitdagend. Uphill is vermoeiender, maar downhill? Dan moet je zó goed opletten waar je je voeten neerzet om niet te vallen. Maar het gaat goed. Zonder kleerscheuren bereiken we de bushalte. Als we eind van de middag in de zon achter de camper zitten bij te komen met een drankje en een zak chips, maakt Ries vriendjes met de vele mussen. Ze zijn verre van bang, en komen nog net niet bij je op schoot zitten om een kruimeltje chips te bemachtigen. Het wordt een gezamenlijk projectje, om dit gefladder zo goed mogelijk op de foto te krijgen. Oordeel zelf. Best goed gelukt, toch?

Geschreven door Nienkoen