Het is weer gelukt, hoor! Om half 9 hangt ook de tweede vakantiewas te drogen en zitten wij, gedoucht en ontbeten, aan de koffie. Het plan is om vandaag de toeristenfuik te ontlopen en ons heil te zoeken buiten de oude en nieuwe stad. Op ons gemak fietsen we naar Łazienki Królewskie, zeg maar het Central Park van Warschau. In het park staan mooie gebouwen, zoals een paleis, orangerie en een badhuis, fonteinen, watertjes en standbeelden, waaronder die van Frederyk Chopin. Jammer alleen dat we in het park niet mogen fietsen. We hadden gehoopt in een half uurtje een mooi beeld van de 76 hectare te kunnen krijgen maar ja, lopend met de fiets aan de hand wordt je actieradius een stuk minder. Na een paar gebouwen gespot te hebben, zien we het bordje dat ons wijst naar het beeld Chopin. Ach, we zijn nu toch in de buurt. Frederyk staat groots aan de rand van een vijver, met naast hem een vleugel onder een luifel. Een dame is druk bezig het instrument te stemmen. Oh ja, op zondag zijn er concerten in het park. Maar hoe laat ook al weer? Het is kwart voor 11 dus besluiten we tot 11 uur te wachten. We claimen een bankje en nemen plaats.

Voor je er erg in hebt, tikt de tijd weg en zit je nog steeds op je bankje. Maar weggaan? Telkens gebeurt er wel iets. De dame die spontaan een klein stukje piano speelt na het stemmen, een man die de microfoon test... en ondertussen wordt het steeds drukker om ons heen. De bankjes zitten al snel vol, en ook op de grasvelden gaan mensen op picknickkleedjes zitten. Uiteindelijk blijven we, al heeft Ries inmiddels uitgezocht dat het concert pas om 12 uur begint. We drinken een kop koffie en amuseren ons kostelijk met het kijken naar alle mensen. En dan gaat het beginnen. Een man heeft een lang verhaal in het Pools. En ondanks dat ik het jammer vindt dat ik het niet versta, houdt hij daarna hetzelfde verhaal ook nog eens in het Engels. Daarna applaus en ja hoor, de pianiste neemt plaats achter de vleugel. Dan houdt het verhaal een beetje op. We zitten te ver van de piano af, of de versterker is niet goed genoeg maar puntje bij paaltje horen we er bijster weinig van. Daarbij wordt het geluid overstemd door de mensen die aan ons voorbij lopen en kinderen die op het gras spelen. We geven het welgeteld 10 minuten een kans, en dan stappen we maar weer op de fiets. Jammer...

Om de verloren tijd weer wat in te halen, slaan we het museum over het leven in de communistische tijd over en halen we een snel broodje bij de Subway langs onze route. Het volgende doel is namelijk POLIN, het museum over de geschiedenis van de Poolse Joden. We worden meengenomen naar 1000 jaar terug toen de toenmalige heerser in Polen de Joden welkom heette. Daarna zien we hoe het ene moment de verschillende godsdiensten in pais en vree naast elkaar leven om vervolgens de Joden de schuld te geven van welke ramp, oorlog of economische neergang die er op dat moment dan ook maar is. Ook leren we meer over de gebruiken van het Joodse geloof, de verschillende stromingen en hoe het dagelijks leven eruit zag. Het eindigt niet zo vrolijk, weten we uit de recente geschiedenis. Verhalen uit het getto van Warschau, de deporaties, de gruwelijkheden... In Polen zijn zo'n 6.000.000 Joden gedood en waren aan het eind van de oorlog nog 350.000 Joden over. Het museum geeft een mooi en compleet beeld, het zit zeer goed in elkaar. Alleen jammer dat de meneer op ons oor ons soms wel heel snel door de verschillende ruimtes heen praat.

Weer buiten stappen we op de fiets richting de wijk Praga, aan de overkant van de Wisla. Deze wijk is in de oorlog minder geraakt dan het centrum, er staan hier nog veel originele gebouwen. De wijk is na de oorlog in verval geraakt; de energie en het geld ging naar de wederopbouw van het centrum. Sinds een paar jaar hebben studenten en hipsters de wijk ontdekt. Oude fabrieken en industriële gebouwen zijn hotspots geworden, vol restaurantjes en creatieve winkeltjes. Klinkt leuk maar op zondag zijn in ieder geval de winkels gesloten. En ook de restaurantjes en hotspots kunnen we zo een-twee-drie niet vinden. Maar we hebben dorst, dus ploffen we ergens op een terras neer voor een biertje. Later eten we op een andere plek in de wijk een gebakken visje met aardappeltjes en salade. Het is een aparte wijk. Het verval is zichtbaar aan de scheuren in sommige gebouwen, terwijl de muren van de woningen ernaast weer puik gerestaureerd zijn. We zien allerlei mensen aan ons voorbij trekken, uit alle lagen van de bevolking. Ook zien we hier de eerste twee echt dronken mensen over straat zwalken. Gare auto's worden op straat afgewisseld met dure sportwagens en politiebusjes. Hier vindt het echte leven plaats. Het is een wijk vol potentie. In plaats van ruim een uur op een concert te wachten waar we niets van hoorden, hadden we die tijd beter kunnen besteden met het ontdekken van Praga. Maar ja, dat is de koe in zijn kont kijken.

Op onze weg terug naar de camper komen we nog meer gezelligheid tegen op plekken waar je dat niet verwacht. Beachvolleybalveldjes onder een brug. Stadsstrandjes langs de Wisla. Een dancefeest in een voormalige circustent. Een brug met banken waarop je heerlijk kunt chillen. Veel gezellige eet- en drinkgelegenheden... Het oude stadscentrum is voor de toeristen, het echte Warschau vind je blijkbaar aan de rafelranden van de stad.

Geschreven door Nienkoen