Vandaag mogen we het oerbos in. Klinkt niet zo bijzonder maar is dat wel. Het oerbos mag je namelijk alleen in onder begeleiding van een boswachter. Toen we hier aankwamen, hebben we dit al geregeld. Wat het gaat kosten, is nog even afwachten. Hoe meer deelnemers (met een maximum van 10 per groep), hoe lager de kosten. Aangezien wij deze open groep (grupa Ninke) hebben opgestart, zit de kans erin dat we voor het volle pond gaan. Gelukkig hebben na ons nog 7 mensen zich aangemeld, waaronder onze camperbuurman André. We krijgen dan ook een leuk bedrag aan zloti's terug.

Samen met Milla, een biologiestudente, gaan we op pad. Eerst lopen we nog door het park waar we gisteren ook kort doorheen hebben gelopen. Ze wijst ons op de plek waar het jachtkasteel heeft gestaan. En waar ik dacht dat het in WOII door de Duitsers is vernietigd, blijkt het later in de communistische tijd met de grond gelijk gemaakt te zijn. Een vertoon van kapitalisme, bah... Het park is in Engelse stijl aangelegd door de Poolse koningen en Russische tsaren. Als teken van welvaart plantten ze bomen die hier helemaal niet vandaan komen, zoals de Amerikaanse rode eik. Ironisch genoeg staat juist het blad van deze eik op het muntje van 5 zloti, als 'echt Pools'. Daar heeft de ontwerper zijn huiswerk niet goed gedaan. Voor we het oerbos betreden, lopen we door grasland. We zijn nog nauwelijks onderweg en weten nu al dat Milla oneindig veel van de natuur afweet en haar kennis vol passie met ons deelt. Zoekend naar woorden in het Engels stopt ze zo ongeveer elke 20 meter en vertelt ze over wat ze ziet. Dat is leuk en informatief als je met haar door de natuur loopt, maar om al die weetjes hier te delen? Wees niet bang, dat ga ik niet doen.

Voor de tweede keer gaan we door een grote, houten poort en dan staan we eindelijk in het oerbos. De mens laat hier de natuur volledig haar eigen gang gaan. Sterker nog, als je in het bos bent, mag je de paden niet af en is het strikt verboden iets op te rapen of mee te nemen. Zelfs geen blaadje of takje. Bomen die dood zijn of door wat voor reden zijn omgevallen, blijven liggen waar ze liggen. Milla vertelt dat het meer dan 50 jaar kan duren voor een boom geheel door de natuur is opgenomen. Ze wijst ons op verschillende soorten paddenstoelen en schimmels, de verschillende soorten bomen, we zien een woelmuis, boomklevertjes en een specht, zwarte steentjes blijken kevertjes te zijn, vlinders die in groten getale afkomen op de stam van een bepaalde boom, een slangetje dat zich verschuilt onder een blad... We leren in vogelvlucht over fotosynthese, hoe een boom suikers aanmaakt om te groeien. En hoe lekker kleine diertjes die suikers (en zaden) vinden en wat ze doen om die te eten. We horen over de enorme keverplaag een paar jaar geleden en een minister van natuur die alle aangetaste bomen in het oerbos wilde laten kappen (Milla heeft niet veel met hem op en is zichtbaar blij dat zijn plan niet door is gegaan). We leren dat er in het Poolse deel van het nationaal park niet 7000 (zoals ik gisteren schreef) maar 830 bizons in het wild leven. Dat er net zoveel bizons leven in het Wit-Russische deel. En dat de bizons, net als de mens, de grens niet over kunnen omdat er een grote muur staat; dit om illegale immigranten uit Russische gebieden tegen te houden. Verder valt vooral de stilte op. Je voelt je enorm nietig tussen al die megahoge bomen en massa's groen om je heen. Dit is hoe een bos hoort te zijn. Een ecosysteem dat zichzelf continu weet te herstellen.

Na 4 uur en 7 kilometer staan we weer bij het begin. We bedanken Milla en ploffen dan, samen met André, op het terras voor een drankje. Van dat slenteren wordt je best moe. We eten bij het restaurantje aan de overkant van onze idyllische camperplaats. En daarna gaan we vroeg op stok. Dat heeft een reden maar daar ga ik morgen meer over vertellen.

Geschreven door Nienkoen