Een reisdag wordt het vandaag. Niet een lange hoor, het is slechts drie uurtjes toeren naar Vianden in Luxemburg. In eerste instantie was ik van plan gelijk na de wandeling van gisteren te gaan rijden maar ik ben achteraf blij dat ik dat niet heb gedaan. Vooral het einde van de rit was vol smalle wegen waar je 90 mag rijden, vol bochten en flink wat hoogteverschil. Dan is het veel fijner om te rijden met daglicht. Luxemburg, here we come! We hebben er zin in! Vooral in de douche die aan het einde van de trip op ons staat te wachten. Leuk hoor, zo’n goedkope plek bij de boer, maar de sanitaire voorzieningen ga je na twee dagen echt wel missen.

Voor we in de camper stappen, lopen we nog even langs ‘ons’ kalfje. De moeder staat ondertussen al tussen haar zussen in de melkgroep. Puur toevallig zien we haar staan: nummer 170. Ook zij krijgt van ons nog een zwaai en een aai. Dan koppelen we de stroom af, rollen we de camper van de blokken en stellen Google Maps in.

Over de reis zelf is niet veel spannends te melden. Tja, dat laatste stuk in Luxemburg is even een kleine uitdaging. Gelukkig heb ik in Noorwegen genoeg van dit soort wegen gereden zodat ik er nu niet van in de paniek schiet. Halverwege drinken we nog een kop koffie en eten we een croque monsieur (tosti) bij een benzinestation. Verder kletsen we. En luisteren we muziek. Heerlijk.

De camperplaats die ik heb uitgezocht, ligt net buiten Vianden. Bij de ingang trek ik een dagkaart uit de machine. We mogen nu blijven tot morgenmiddag vier uur. Dan rijden we langs de plekken. Shit, allemaal gras… Ik hoor Ries in mijn achterhoofd. Kijk uit bij gras, gebruik je rijplaten en zorg dat je voorwielen zo dicht mogelijk bij het asfalt staan zodat je de volgende dag niet vast komt te zitten. Zo gezegd, zo gedaan. Ik kijk uit, bedenk dat het verstandig is om achteruit een plek op te rijden (wielen dicht bij het asfalt), keer de camper waarbij mijn voorwielen iets over het gras aan de andere kant gaan maar dat is niet erg zolang ik maar vaart hou, en dan sta ik stil. Huh? Vooruit? Vast. Achteruit? Vast. Oh shit… Onder de laag bladeren blijkt een stoeprandje te zitten. En daar sta ik nu met mijn achterwielen tegenaan. En omdat ik met de voorwielen op dat richeltje gras sta, kan ik niet genoeg vaart krijgen. Sterker, de voorwielen slippen bij elke poging verder het gras in. Snel pak ik de platen en leg die bij de voorwielen. Zonder succes. De paniek slaat al lichtelijk toe. Wat ik ook probeer, er zit geen beweging in. Dan komt er een man aanlopen. Onze redder in nood, blijkt even later. Met achter elk wiel een plaat, flink wat gas en geholpen door Sterre en de vriendelijke meneer die met al hun kracht tegen de neus van de camper duwen, lukt het ons na een paar pogingen om los te komen. Nu nog een nieuw plekje op het gras uitzoeken? Mij niet gezien. De vrouw-van geeft de tip om even te checken of er stroom zit bij de verharde plekken tegenover de receptie. En ja hoor, dat zit er! Dus we staan. Waterpas? Verre van. Maar we komen morgen in ieder geval de camping af.

Na de afwas en een welverdiende douche lopen we de anderhalve kilometer naar het centrum van Vianden. In de verte zien we het kasteel al op de heuvels liggen. Prachtig verlicht. Dat is voor morgen, nu gaan we op zoek naar een restaurantje. Koken heb ik geen zin meer in, na al die inspanning van daarnet. We ploffen neer op het heerlijke bruine eikenhouten meubilair van Café Du Pont. Het ziet er Duits uit maar is… Nederlands. Met Nederlandse bediening, veel Nederlandse klanten en Radio 10 op de speakers. Gelukkig zijn de gerechten niet Nederlands. Sterre neemt een overheerlijke cordon bleu met champignonsaus, ik kies de schnitzel van het huis (met champi, spekjes, ui en komkommer, geflambeerd in de cognac). Terug in de camper toppen we de dag af met de serie die we samen gestart zijn. Ook dit was weer een oergezellige moeder-dochterdag.

Geschreven door Nienkoen