Trolltunga. Vertaald uit het Noors: trollentong of tong van de trol. Een steenformatie in het westen van het bergplateau Hardangervidda en vlakbij het stadje Odda die nagenoeg horizontaal uit het gebergte steekt, circa 700 meter boven het Ringedalsvannet. De vallei waar de rots over zweeft werd uitgehouwen door een ijskap die tijdens de opeenvolging van de ijstijden het grootste deel van Scandinavië bedekte. Dankzij deze Trolltunga heeft Odda een toeristische trekpleister gekregen waar vele hikers op afkomen. Want zowel 's zomers als 's winters (maar dan alleen met gids) kan je hier naartoe lopen. Voor de ultieme beloning: een foto op de wereldberoemde klif. Maar daar moet je wel eerst heel hard voor werken want de wandeling door het hooggebergte tot aan Trolltunga (1.180 meter boven de zeespiegel) is lang en zwaar, zowel mentaal als fysiek. Afhankelijk van waar je de wandeling begint, loop je 20, 27 of 38 kilometer. En klim je 320, 800 of 1200 meter. De geschatte wandeltijd is, wederom afhankelijk van je startpunt, 7 tot 15 uur.

Tot dusver de theorie. Vandaag gaan we voor de praktijk!

Om 6 uur gaat de wekker. We hijsen ons in de wandelkleding en vullen elk een rugzak. Anderhalve liter water, twee flesjes sportdrank, drie broodjes, de nodige marsen, bananen, appels, dropjes en bifi-worstjes per persoon gaan er mee. Op de tocht is namelijk niets te koop. Echt niets. Zelfs een toiletbezoek zit er niet in, dat zal in de vrije natuur plaats moeten vinden. Maar met dit overlevingspakket kunnen we het best een poosje uithouden daarboven. We kiezen overigens voor de kortste route, die van 20 kilometer in totaal. Ries heeft op internet uitgevonden dat het stuk lopen vanaf de eerste parkeerplaats (P1, de verste) en de tweede (P2) oersaai en dodelijk vermoeiend is. Je loopt over de weg waar je wordt ingehaald door de shuttlebusjes die af en aan rijden, en moet een stijgingspercentage van 16% trotseren. De echte leuke wandeling start vanaf P3. Ries heeft vooraf al tickets geregeld voor de bus die ons naar Skjeggedal (P2) brengt, en de shuttle die ons vervolgens op Mågelitopp (P3) afzet. En nu we de tocht achter de rug hebben, kan ik je zeggen dat we God op ons blote knietjes danken dat we voor deze luxe optie hebben gekozen.

Om kwart over acht zijn we bij ons startpunt en starten we onze titanentocht. Want dat is het. Een kuiten- en knieënkraker. De ondergrond is nergens recht, overal loop je over stenen, keien, rotsen. Elke stap die je zet, moet je opletten waar je je voet neerzet. Het stijgings- en dalingspercentage is bij vlagen enorm. Wij zijn relatief vroeg gaan lopen, maar toch zie je ook al wandelaars naar beneden komen. Die hebben ergens aan de route geslapen in een tentje. Zo komen we het stel tegen met wie we twee dagen geleden nog in de raft zaten. Zij zijn gisteren al naar boven gelopen, hebben boven geslapen, vanmorgen in alle vroegte en alle rust de Trolltunga gezien en daarna rustig aan weer naar beneden gelopen. Een aanrader vinden ze het, maar ja, die tip komt voor ons te laat.

Eerst lopen we nog in groen met her en der wat bomen, maar langzaamaan zie je de bomen uit het blikveld verdwijnen. We zitten boven de boomgrens, die overigens in Noorwegen op een andere hoogte ligt als in bijvoorbeeld Oostenrijk. Maar laten we eerlijk zijn, op de rotsen hierboven kan überhaupt niets groeien. Rustig aan klauteren we verder en verder. En dan, na een kleine vier uur wandelen, zien we ineens een klontering van wandelaars. En ja hoor, daar is dan de trollentong! Er staat een lange rij met mensen die erop willen staan om een foto te nemen. Ook wij gaan in de rij staan. Een Frans stel, dat bij ons in de bus heen zat en nu een paar plekken voor ons in de rij staat, vraagt op wij foto's van hen willen maken, dan maken zij foto's van ons. Goed idee! Maar dan zie ik hoe hoog de tong boven de grond hangt. En dat er nergens maar ook iets van bescherming is. En dat er mensen op het randje gaan zitten, gaan springen en over de rand naar beneden kijken... Mijn maag draait om. Echt, ik kan er niet naar kijken. Oh help, moet ik daar zo ook staan? Ik kijk het nog even aan maar Ries voelt mij verstrammen. Lang verhaal kort: we hebben de foto's gemaakt van het Franse stel en hebben daarna een aantal selfies gemaakt met de Trolltunga op de achtergrond. Lekker met de beide voeten op de stevige ondergrond.

Daarna moeten we het hele eind weer teruglopen. Dezelfde killing 10 kilometers weer terug... Terug gaat wel iets sneller. We hebben het tempo nu goed te pakken en terug is er iets meer pad naar beneden dan naar boven. Toch doen we er nog steeds ruim 3 uur over om weer op P3 te komen. De shuttle en vervolgens de bus brengen ons weer naar Odda. Daar komen we om vijf uur weer aan. Eindelijk... weer thuis! We ploffen neer. Pfff, dat hebben de benen wel verdiend. De douche op de parking is niet alleen drukbezocht (dat heb je met al die wandelaars die na afloop pas gaan douchen) maar ook steenkoud. Toch knappen we ervan op. Trots kijken we elkaar aan. We hebben het 'm wel geflikt! Om dat te vieren, lopen we naar de veredelde snackbar om de hoek. Want koken? Nee, daar hebben we de energie echt niet meer voor.

Geschreven door Nienkoen