Ontbijten in de zon zit er vanmorgen niet bij. Niet omdat de zon niet schijnt, maar omdat hij op dit tijdstip nog niet over de bergtoppen heen komt. We zijn er voor ons (lees: mijn) doen namelijk vroeg bij, we willen uiterlijk negen uur starten met onze wandeling naar Briksdalbreen, de gletsjer. En dat lukt! We zijn als een van de eersten op pad. Niemand voor ons, heerlijk. Aan het begin van de tocht zien we nog een heleboel open wagentjes staan. Daarmee kan je ook naar boven worden gebracht. Maar wij gaan lekker lopen.

De wandeling? Geweldig! Na elke bocht is er weer een nieuw en mooi fotomoment. Het wordt bijna eentonig als het niet zo gruwelijk mooi zou zijn allemaal. We volgen de waterval naar boven. De zon schijnt en zo ontstaan prachtige regenbogen boven het opspattende water. Regelmatig staat er een bordje aan de kant van het pad. Met uitleg over de gletsjer en de omliggende natuur. Maar ook met jaartallen erop, om aan te geven hoe ver de ijstong nog niet zo gek lang geleden reikte. Schrikbarend om te zien hoe snel het ijs smelt… Het idee dat het water dat vandaag langs ons stroomt misschien wel honderden duizenden jaren geleden op aarde is gevallen, vind ik niet te bevatten. Wat ook niet te bevatten is, is dat deze waterval per seconde 10.000 liter water naar beneden stuwt. Waar komt al dat water dan vandaan? Is het dan nooit op? Als je kijkt naar de rotsen, zie je het bewijs dat ijs, water en stenen hier hebben huisgehouden. Water maakt de rotsen glad, stenen in het ijs geven de rotsen horizontale krassen. Striae noemen ze dat. En ook deze rotsen komen daar nooit meer vanaf.

De wandeling stopt bij het stuwmeer onderaan de gletsjer. Het water is ijsblauw en ook ijskoud (net zo koud overigens als het water waarin ik mezelf gisteren na de sauna heb ondergedompeld om af te koelen, maar dat terzijde). De tong van de gletsjer is nog een aardig eind bij ons vandaan maar dichterbij mag je niet komen. Met de verrekijker turen we over de ijslaag. Je ziet scheuren, een soort jaarlagen, breuklijnen, uitgesleten ijsgrotten en dat allemaal in een schakering van wit tot helblauw. Je kan er uren naar blijven kijken. Als we weer achterom kijken, zien we dat er ineens heel wat meer mensen om ons heen staan. Juist, de karretjes vol toeristen zijn gearriveerd. Tevreden dat wij van dit mooie plekje bijna alleen hebben mogen genieten, draaien we om en aanvaarden we de terugtocht.

We hoeven pas om twee uur van de camping af. Dat geeft ons de tijd om nog even uitgebreid (voor zover dat kan in vier minuten) te douchen en in de zon, buiten voor de camper, te lunchen. Daarna starten we de motor en zetten koers naar Kaupanger, een stadje aan weer een ander fjord ongeveer halverwege richting Bergen. En, ik val wederom in herhalingen, de rit is mooi! Langs water, nog meer bergen en rotsformaties, nog meer watervallen, nog meer gletsjers en door heel veel en vooral hele lange tunnels. De langste van vandaag is 8,6 kilometer lang! Halverwege de trip van zo’n twee uur begint het te regenen. En als we aankomen op ons plekje voor de nacht in Kaupanger regent het nog steeds. Maar we staan weer grandioos. Met de neus tegen het fjord deze keer. Dus regen of niet, we hebben iets moois om naar te kijken.

Geschreven door Nienkoen