Het is vannacht behoorlijk druk geworden op 'onze' camperplaats. Waar in de app staat dat er hier plaats is voor 10 campers, staan er bij het krieken der dagen minstens 20. We zijn voor ons doen echt niet zo vroeg wakker maar toch behoren we bij de eersten die ontwaken. We ontbijten binnen want de zon laat zich nog niet zien. Jammer, want volgens Ries zou hij echt wel met me mee zijn gegaan met mijn Noorse douche als de zon maar had geschenen. Beetje laf excuus maar goed, ik kan nu in ieder geval wel bewijs laten zien van mijn gebadder.

We staan off grid dus weggaan is slechts een kwestie van ramen dicht en de blokken in de garage opbergen. En dat is in een vloek en een zucht gepiept. Richting het noorden gaan we vandaag. Terwijl ik de motor start, stelt Ries google maps in op Lillehammer. Je weet wel, van de Olympische Winterspelen van 1994. Als we dan toch in de buurt zijn, is het wel leuk om even een kijkje te nemen bij de skischans, toch? Het is slechts een uurtje of zo rijden. Om kwart over elf parkeren we de camper op loopafstand van de schans. In de verte zien we 'm al tegen de berg liggen. En, hee, wacht nou eens... Ries pakt de verrekijker erbij. En ja hoor, kijk daar nou! Het is hartje zomer maar er wordt gewoon gesprongen. Leuk! Eerst kijken we een poosje onderaan de schans. Het ziet er beangstigend hoog uit. Je hoort de springers aankomen. Een soort harde swoosh als ze met de lange latten over de schans glijden, door de lucht worden gelanceerd en vervolgens op de plastic borstelbaan weer terecht komen. Het laatste stukje is echt gras. Daar gaan ze met man en macht in de ankers. Dat moet ook wel. Op het moment dat ze onderaan de schans zijn en afzetten, hebben ze een snelheid van ongeveer 93 kilometer per uur. In de lucht krijgen ze er nog wat vaart bij, zodat ze bij het neerkomen zo'n 115 kilometer per uur gaan. Pfff, mij niet gezien hoor...

Van beneden is het al indrukwekkend maar we willen het ook van bovenaf aanschouwen. We kopen een kaartje voor de stoeltjeslift. Een retourtje is de enige smaak die je kunt kopen, al weten we nu al dat we lopend terug gaan. Het uitzicht op Lillehammer en de omgeving is geweldig als je boven bent! Als we langzaamaan terug lopen, maken we er een sport van om vanaf verschillende hoogtes de skiërs op camera vast te leggen. Dat is nog best een kunst, zie mijn eerdere opmerking over de snelheid. Halverwege komen we nog een dame tegen die twijfelt of ze wel helemaal naar boven wil lopen. Naar boven lukt nog wel maar daarna dat hele eind weer naar beneden? Ze denkt niet dat haar knieën dat houden. Blij is ze dan ook dat we haar ons retourticket geven. Kan ze samen met haar man met de stoeltjeslift terug.

Rond lunchtijd komen we weer aan bij de camper. Ik zet de oven aan terwijl Ries de tafel dekt. Een kwartiertje later zitten we heerlijk aan onze afbakbroodjes. Daarna vervolgen we onze reis. Ries heeft een rustige route gevonden met, naar men zegt, geweldige uitzichten. En daar is werkelijk niets van gelogen. Wederom belanden we in een ansichtkaart. De natuur wordt hier al wat ruiger. En ook hier krijgen we te maken met loslopende schapen en koeien op de weg. Halverwege rijden we door Ringebu. In de verte zien we een hele bijzondere kerktoren. Het blijkt een van de 28 nog resterende middeleeuwse staafkerken te zijn die nog in Noorwegen te vinden zijn. We parkeren de camper en stappen uit.

Het bijzondere aan een staafkerk is dat deze geheel is gemaakt van hout. En ook dat ze heel oud zijn, vaak uit de 12e of 13e eeuw. Dit exemplaar ook. De oudste kerk die hier heeft gestaan, is rond 1220 afgebroken. De huidige kerk is op dezelfde plaats gebouwd. Het is een van de grootste staafkerken van Noorwegen geweest, wat veel zegt over de levensomstandigheden in de gemeente. Nu bestaat alleen nog het schip van de oude kerk. Van buiten ziet de kerk er al fantastisch uit maar als je binnen komt, wow, dan val je stil. Alles is van hout, prachtig uitgesneden en in mooie tinten geverfd. Bijzonder is dat deze kerk ook nu nog wordt gebruikt. Dat zie je ook aan de graven die eromheen liggen, daar liggen veel mensen die vrij recent zijn overleden. Wat opvalt, is dat de graven zo mooi worden onderhouden. Elk graf heeft een eigen steen met daarvoor een plantje. Geen plantje in een pot maar gewoon in de grond. En allemaal verschillende plantjes in verschillende kleuren. Het heeft een mooi effect.

We stappen weer in. Wat nu? Het is ons de afgelopen nacht goed bevallen om off grid te staan. Dat willen we vannacht nog wel een keer. Maar dan nu nog meer in de natuur dan afgelopen nacht. De scenic route die Ries voor me uitzoekt, is bochtig, soms uitermate slecht en bij vlagen smal. De omgeving daarentegen wordt steeds weidser, ruwer en mooier. Het is echt adembenemend. Wat een plaatje, wat een rust. Uiteindelijk kiezen we op goed geluk een plek voor de nacht. In the middle of nowhere. Of nee, midden in een natuurreservaat. We zijn ook aardig in de hoogte geklommen, waar we staan is het zo'n 1000 meter boven zeeniveau. In de verte is een klein meertje. Mijn bad voor morgenochtend? Onze eerste poging om te voelen wat de watertemperatuur is, staken we omdat we met onze sneakertjes worden vastgezogen in de zeer moerassige ondergrond. De bergschoenen moeten aan, die zijn waterdicht. Poging twee leert ons dat het water echt heel koud is. En de weg ernaartoe zeker niet op de slippertjes is af te leggen. Morgen maar even zien of ik/we ook hier te water ga(an).

Als we ons omkeren, zien we een mooie diep donkere wolk onze kant uitkomen. We besluiten rechtsomkeert te maken. Dat is maar goed ook, als we goed en wel met ons drankje voor de camper zitten, voelen we de eerste druppels al. We verkassen de boel naar binnen en daar zitten we nu. In een wolkbreuk. Het enige jammere daarvan is dat we de vanmiddag gekochte hamburgers niet op de barbecue klaar kunnen maken. Verder is het vooral heel gezellig, dat getik op ons dak. Want dat is denk ik vannacht het enige geluid dat we gaan horen.

Geschreven door Nienkoen