En daar zitten we dan. Twee dagen eerder dan gepland in de trein naar huis. De camper? Die blijft nog even in Duitsland. De officiële diagnose staat voor volgende week gepland, maar de kans dat de gehele versnellingsbak vervangen moet worden is groot. Zeer groot. De kans dat wij ons camperavontuur met deze koffiemolen verder vervolgen daarentegen is klein. Zeer klein. Om hiermee aankomende zomer een maand lang mee door Noorwegen te reizen, gaat steeds meer op Russisch roulette lijken…

Gisterenochtend hebben we de boel reis-gereed gemaakt en de route op Bremen ingesteld. De Bremer stadsmuzikanten, die wilden we wel eens zien! Daarbij zou het daar vanaf morgen echt lenteweer worden. Heerlijk om de vakantieweek mee af te toppen. Richard klimt achter het stuur (daar ben ik nu nog dankbaar voor). Alles gaat goed. Geen files, een spatje regen, soms zelfs wat zon. We hebben er weer zin in. Tot we, even voorbij Osnabrück, in de verte een file op zien doemen. Ries remt wat af en schakelt terug. Althans, dat wil hij. Maar wat hij ook probeert, welke versnelling hij ook kiest, de pook gaat nergens heen. De camper blijft in een versnelling hangen. Welke? Geen idee. We moeten de gang erin blijven houden en zorgen dat we de camper zo snel mogelijk op een veilige plek weten neer te zetten. Vijf kilometer verderop zit een Raststätte. We gokken het erop. We kunnen altijd nog kiezen om de camper op de vluchtstrook te zetten (al is die wegens wegwerkzaamheden niet overal aanwezig).

Hulde aan Ries maar het lukt hem om de camper in die ene versnelling door de file, langs een stoplicht en door bochten te krijgen. En dan zetten we ‘m stil. In de middle-of-nowhere. Bij een Aral, waar ze gelukkig genoeg parkeergelegenheid hebben en ook een toilet, eten en drinken. Ries belt de ANWB. Of we veilig staan? Ja. Persoonlijk letsel? Nee. En zo volgen nog wat vragen. Maar ze gaan ons helpen, voor zover ze dat kunnen van afstand. De eerste stap is een sleepwagen onze kant uitsturen. Wegens een ongeluk ergens anders duurt het niet de toegezegde drie kwartier maar zo’n twee uur voor de gele ADAC-wagen onze kant uit komt rijden.

De monteur doet de klep open en kijkt, sleutelt wat, kijkt nog een keer, schudt zijn hoofd. Nee, hij kan zo niet zien wat er aan de hand is. De camper moet toch echt naar de garage. Hij maneuvreert zijn truck voor onze camper en hangt de sleepkabel eraan. De lier trekt ons gebakje eenvoudig naar boven. Als alles vast staat, stappen wij bij de monteur in de cabine. Op naar Ostercappeln, waar de firma Stickelbroeck gevestigd is. Een Bosch-servicestation.

Zodra we aankomen, trekken we de aandacht. De monteurs vinden onze koffiemolen maar wat leuk! Gelijk de motorkap open, kijken en met elkaar overleggen. Maar aan de hoofden die steeds vaker van links naar rechts schudden, begrijp ik maar al te goed dat ze geen goed nieuws voor ons hebben. Dat bevestigen ze dan ook. Nee, het exacte defect kunnen ze nu niet zien, daarvoor moeten ze de boel echt opengooien en daar hebben ze vandaag (vrijdagmiddag half vier) geen tijd meer voor. Maar goed, de kans dat het een kleine reparatie is achten ze zeer klein. Misschien dat het een radartje is, ergens in de versnellingsbak. Dat zou eenvoudig te verhelpen zijn. Maar ja, tja, nee. De kans is vele malen groter dat de gehele versnellingsbak naar zijn gruzelementen is en vervangen moet worden. Dat had ik stiekem al even gegoogled en de prijs van die reparatie is minstens het dubbele van wat we tot nu toe in de maand april al aan reparaties hebben uitgegeven (waterpomp, distributieriem, multiriem, huishoud- en motoraccu). We kijken elkaar aan. Willen we dat nog wel aan deze koffiemolen uitgeven? En als we dat doen, welke kosten gaan we hierna nog tegenkomen? Met andere woorden: hebben we nog wel vertrouwen in deze camper?

Eén lichtpuntje is dat een van de monteurs aangeeft interesse te hebben in onze camper. Wat zouden we ervoor willen hebben? Snel noemen we een bedrag, in de hoop hem hiermee niet te veel te hebben afgeschrikt. Maar ja, laten we wel wezen, er zit behoorlijk veel nieuw spul onder de motorkap en binnen doet alles het naar behoren. Hij gaat er dit weekend over nadenken. Wij houden ondertussen onze vingers gekruist…

Wat nu? Bij de garage bellen ze een taxi voor ons die ons naar Osnabrück brengt. We nemen de noodzakelijke dingen mee. Veel is dat niet, wegens reizen in een camper hebben we geen koffers bij de hand maar moeten we ons behelpen met twee rugzakken. We laten ons afzetten bij een hotel in het centrum. Om de hoek van ons hotel drinken we een grote pul bier en eten we een overigens overheerlijke Duitse maaltijd. Dan op naar ons hotel. Waar we proberen de slaap te vatten.

Zaterdagochtend om 9.53 vertrekt er een directe trein vanaf daar naar Amsterdam. En daarin zit ik nu mijn verhaal te typen. Vanmiddag zijn we weer thuis. Morgen rijden we met de auto dezelfde route weer terug. Om onder andere onze dekbedden en fietsen op te halen. En alles wat verder nog in de auto past. Dan is de camper maar klaar voor de verkoop. Of sloop. Wie zal het zeggen… Voor ons in ieder geval geen koffie meer uit deze koffiemolen.

Geschreven door Nienkoen