Zittend op het vliegveld van Minneapolis (Amerika), schrijf ik dit laatste verslag. Laptop op mijn schoot en zojuist Leonie gesproken via WhatsApp. Het is toch wel een wondere wereld; oog in oog met je kind. We zijn vanmorgen om 3 uur opgestaan, kopje theegedronken en toen samen met Lia en Wil op naar het vliegveld van Winnipeg. Bah, wat ben ik toch slecht in afscheid nemen. Nu ik dit typ, wordt het zelfs 'mistig'. De koffers mochten we zelf op de band zetten. Gisteren hadden we er al voor gedokt. De ambtenaar dacht eerst dat we voor drie koffers hadden betaald, maar Gerard nog wat aangeslagen over gisteravond en de extra 18 % die we moesten betalen, was heel duidelijk en hij begreep het! Nadat we de koffers kwijt waren (!), liepen we al vrij snel door de Amerikaanse douane. De vingers moesten worden gescand. Eerst leg je je vingers op een plaatje en daarna je duim. Je vingers leg je plat op het apparaat. Dit wordt lastig als je een vinger bent kwijtgeraakt... Jan vroeg zich af of hij nog retour kon met Wil en Lia... Het kwam gelukkig goed af, Jan mocht mee. Over de negen uur die we op het vliegveld doorbrengen zal ik weinig interessants kunnen schrijven. Ofschoon, als ik alle bijzondere figuren zou beschrijven die hier de revue passeren... dan kan ik een boek schrijven. Morgenochtend landen we om 8 uur op Schiphol en nu maar hopen dat onze bagage hetzelfde traject aflegt en dat ze niet verdwalen in het land van de koffers.

Eerder dan verwacht landden we op Schiphol, nl. half acht Nederlandse tijd.
We kwamen na 15 minuten door de douane. Dat zat mee. Vervolgens kwamen we in de aankomsthal en dan schrik je van het aantal koffers dat daar moederziel staat en staan. Vol verwachting liepen we naar de band en jawel hoor... al heel snel konden we onze koffers in de armen sluiten. Ik huilde niet, maar was wel heel blij. Dit was wel het moment dat we afscheid gingen nemen van Jan en Fia. Onze vakantie zat erop; we hebben prachtige herinneringen gemaakt en nu wacht ons weer het echte leven. Vriend Jan D, stond ons al op te wachten en met gezwinde spoed reden we naar ons thuisheim in Burgerbridge! Dankbaar en blij dat we kunnen terugkijken op een onvergetelijk mooie vakantie met indrukwekkende, ontmoetingen die vaak gepaard gingen met de bekende De Goede vreugdetranen!

Burgerbrug, augustus 2022

Jan en Fia Pronk

Gerard en Maud Poland

Geschreven door Maud.is.weg