Na een Frans ontbijt compleet met croissant, stokbrood en jam en zelf meegenomen kaas, togen we naar Colleville-Sur-Mer
In deze stad vind je het Normandy American Cemetery and Memorial, een enorm Amerikaans kerkhof, gebouwd in marmer. Hier zijn in totaal 9386 graven op een oppervlakte van 70 hectare. De kruisjes die op de graven geplaatst zijn staan steeds in een rechte lijn, vanuit welk oogpunt je het ook bekijkt. Indrukwekkend en zeker de moeite waard om de slachtoffers van de oorlog te vereren. Op heel veel graven hebben mensen een roos neergelegd. Dit wordt veelal gedaan door Amerikanen. Dat klopt ook wel, het zijn immers alleen Amerikanen die daar worden herdacht. We vragen ons af of hier de soldaten ook daadwerkelijk liggen. Gerard en Jan gaan nog even kijken hoe het kan dat het gras rondom de staander van het kruis zo mooi gemaaid kan zijn. Een speciale maaier van Amerikaanse makelaardij (John Deere) kan men het gras zo mooi kort krijgen. Het mausoleum dat is gebouwd is groot en een enorm beeld dat vrijheid uitdrukt siert het midden. Voordat we hier naartoe gingen hebben we eerst een museum bezocht. Dit museum heet Operatie Overlord. Hier kon je een goede indruk opdoen van de infanterie van zowel de Duitsers als de Geallieerden. In 1942 was de eerste invasie al om de Duitsers te verslaan. De kust was echter zwaar voorzien van mijnen. Rommel had 51 miljoen kilo aan mijnen willen herbergen, daar is hij gelukkig nooit aan toe gekomen. Op 6 juni (D day) vielen de Geallieerden Frankrijk binnen, nadat ze een oefening hadden gedaan in Dieppe waarbij 5000 doden vielen. Het was maar goed dat ze op 6 juni deze inval deden, want 14 dagen later was er een enorme storm in het Kanaal en had de invasie desastreuze gevolgen kunnen hebben. Eisenhouwer was de bevelhebber van het leger. Het viel ons op dat Frankrijk niet helemaal door de Duitsers was ingenomen. Het museum gaf een inkijk van wat er allemaal is gebeurd en gedaan om Europa te bevrijden van Hitler en zijn troepen. Ongelooflijk als je bedenkt dat Hitler een coupe heeft gepleegd om de toenmalige regering omver te werpen en vervolgens in de gevangenis zijn plannen heeft gesmeed.
Waarom zijn de landingsstranden zo interessant? Tijdens de landingen in Normandië in 1944 verrasten geallieerde troepen de Duitse bezetter met een grootschalige aanval via het water, langs een tachtig kilometer lange kuststrook. Vandaag beschouwen veel bezoekers de Normandische landingsstranden in de eerste plaats als aangename vakantiebestemmingen. Op de stranden waar zeventig jaar geleden hallucinante gevechten plaatsvonden, heerst nu een vrolijke vakantiesfeer. Alleen de bunkers die boven het zand uitsteken en de vele gedenktekens en musea in de omgeving herinneren nog aan het bloedvergieten tijdens de landingen. Op heel veel stranden die Normandië telt, landden soldaten van de diversen nationaliteiten die tot de Geallieerden behoorden. Zo namen de Canadese troepen de landing op Juno Beach voor hun rekening. De Britse troepen waren verantwoordelijk voor de landing op Gold Beach en op Omaha Beach vonden hevige gevechten plaats tussen de Amerikaanse en Duitse soldaten.
Na het bezoek aan het kerkhof lopen we naar het strand. We concluderen dat dit strand veel breder is als dat van ons. Geen zwemmers, wel surfers. In de duinen zijn bunkers verborgen en Gerard en Jan vonden het in de bunker nat en veel vullis en graffiti. We verbazen ons over het feit dat de Duitsers in vier jaar tijd een enorme verdedigingslinie hebben gefabriceerd, de zgn. Atlantikwall die liep van Noorwegen tot en met Frankrijk. Denenmarken is in zes uur veroverd.
Het liep al aardig in de middag en nog hadden we geen koppie gedaan. Hiervoor kozen we een restaurant aan Utah beach. Vier euro voor een koppie zorgde ervoor dat we onze koffie nipten…… Huiswaarts gekeerd kwamen we langs Sainte Mere Eglise. Dit is het beroemdste Franse dorp in Amerika en dat heeft alles te maken met de gebeurtenissen op 6 juni 1944 toen Amerikaanse luchtlandingstroepen boven het dorp uit hun vliegtuigen sprongen om een begin te maken met de bevrijding van de West-Europa op Nazi-Duitsland. In Sainte Mere Eglise zijn ze deze helden niet vergeten, in tegendeel. Naast een interessant museum staat het dorp en de hele omgeving vol met monumenten zodat de bezoeker de geschiedenis van het dorp tijdens D-Day niet kan ontgaan.
Zeker zien. Het kerkje in Sainte Mere Eglise. Op de toren hangt een pop met een parachute als gedenkteken voor John Steele.
Wie een beetje geïnteresseerd is in de Tweede Wereldoorlog heeft ongetwijfeld de film ‘The Longest Day‘ gezien. De scene die een geweldige indruk maakt, speelde zich af in Sainte Mere Eglise. Het is één van de grote Amerikaanse heldenverhalen uit de Tweede Wereldoorlog; John Steele bleef met zijn parachute aan de kerktoren hangen terwijl Duitse soldaten hun geweren leegschoten op de Amerikaanse parachutisten die uit de lucht kwamen vallen. Hij werd in zijn voet geraakt en hield zich twee uur dood. Uiteindelijk werd hij door een Duitse soldaat van de toren gehaald hoewel hij die niet kon horen omdat hij al die tijd vlak naast de beierde klok had gehangen. Nu hangt er een pop aan de kerk om dit verhaal levend te houden. De film werd hier opgenomen, precies op de plek waar het gebeurd is.
De glas in lood ramen zijn gemaakt na de oorlog en stellen de gevechten in het dorp voor.
Dé Amerikaanse held heeft dus niet in zijn eentje het halve Duitse leger verslagen of zoiets, maar heeft een slachting overleefd door zich dood te houden om vervolgens gevangen te worden genomen. Het is een typerend verhaal hoe het de Amerikanen op 6 juni 1944 is vergaan. Terwijl de Britten en Canadezen vijftig kilometer verderop redelijk makkelijk de kust bestormden, kreeg het Amerikaanse leger het behoorlijk voor hun kiezen. Op één van de twee stranden, Omaha beach, liep de aanval bijna vast en hielden de commandanten er serieus rekening mee dat ze zich moesten terugtrekken. Uiteindelijk kwam het goed, al vielen er veel doden. Op het andere Amerikaanse strand, Utah Beach, verliep de aanval goed en werd het Duitse verzet binnen een paar uur gebroken.
In dit plaatsje hebben we bij de plaatselijke bakkersvrouw een heerlijk smikkeltje uitgezocht en een sterk bakkie gedronken. Met inclusief een pak koek kostten ons dat ook 16 euro…….. Deze keer hoefden we de koffie niet te nippen…… We hadden veel gezien van wat we wilden zien, dus togen we huiswaarts. Laat Margreet onderweg toch een Aldi ontdekken. Daar hebben we ons uitgeleefd door lekkere dingen te kopen en kregen de mannen een Aldi-Magnum met nootjes….. Ondertussen was het al half zeven en Gerard dacht dat het nog twee uur was naar huis. Dat viel mee. Onderweg zagen we in onze ooghoeken het eiland Jersey. En om half acht waren we in het appartement, dat viel mee! Bier en Sangria in de koelkast en op naar het stadje waar we lekkere burgers hebben gegeten bij het casino aan het strand. Er stond een flinke wind, maar geen last, nu zitten we lekker uit te zakken aan onze tafel in het pension waar Jan informatie opzoekt op de Ipad, Gerard en Margreet hun hersenen pijnigen boven de sudoku’s en ik het verslag maak van deze dag die vol indrukken over de invasie in Normandië van de geallieerden de geschiedenis ingaat.

Geschreven door Maud.is.weg