Vrijdag 25 augustus 2017
Het is allemaal goed gegaan. Enigszins opgelucht zetten we de fietsen weg in de stalling van het hotel. De tochten zijn op een bijzonder, prettige manier volbracht. Niets gebeurd en enorm genoten. Vandaag wat meer langs de Loire gefietst (ruim 60 km) en ervaren dat in de dorpjes langs de Loire de koffie wel sneller ter plekke was, maar vier euro per koppie, dan moet je bijna nippen. Onze Engelse medegasten vertelden gisteravond dat het bier in het hotel duurder was dan een biertje in het centrum van London. Uiteraard komt dit door de voor ons goedkope Engels pond, dus voor hen dure euro. Deze mensen vertelden dat ze helemaal niet blij waren met Brexit en hun kinderen al helemaal niet. Een leuk stel, we kwamen ze vandaag onderweg tegen en weken net als ons ook af van de route.
De Loire heeft een speciale plaats in het hart van de Fransen, omdat het de enige rivier is die alleen in Frankrijk stroomt. De bron is in Terdege en stroomt bij Saint-Nazaire de Atlantische oceaan in. De enorme verschillen in waterhoogte (tot 7 meter) zijn te wijten aan het feit dat veel zijrivieren in de Loire uitkomen en dat ze hun water uit dezelfde hoek van het land betrekken. Als het daar regent, zwellen ze allemaal.
Verbazingwekkend. Twee hectare kasteel; Chateau de Chambord. Dit kasteel is een eerste uiting van grootheidswaanzin dat zou uitlopen tot Versailles. Als je zo aan komt fietsen, doemt het kasteel op en ben je onder de indruk van de architectuur. Het kan zijn dat het basisplan van de bouw bedacht is door Leonardo da Vinci. In het kasteel zijn veertien grote trappen en 70 kleinere. Het is aan de buitenkant prachtig om te zien. Binnen kan het niet mooier zijn, dus zijn we op de fiets gestapt en weer verder gegaan. Broodje gesmikkeld onderweg. Laat Gerard toch aardbeien hebben gescoord op het marktje bij het kasteel…… De vakantie kon al niet stuk, maar nu helemaal niet meer.
Langs de Loire gefietst en in de stad Blois neergestreken. Als je de stad over de oude brug binnenfietst, zie je in de verte een hele grote trap. Deze leek wel blauw. Na het shoppen hebben Margreet en ik de trap beklommen. De mannen hadden zich verschanst op een terras en nadat we ze hadden gevonden hebben we eerst nog een drankje gedaan en zijn we op weg gegaan naar het hotel in Mont-pres-Chambord; hotel Saint-Florent!
Wat hebben we het getroffen met het weer! De regen ging ons vooruit. Vanmorgen bij het hotel pakten donkere wolken zich samen. Wij hebben een drupje gehad en dat was het! Nu lekker eten en naar bed...... Dat werd dus even anders. De ober was ons niet goed gezind gezien zijn ervaringen met ons eerder deze vakantie. We hebben lang op ons eten moeten wachten. Onze Nederlandse mede vakantievierders waren veel eerder klaar en zochten op tijd hun bed op. Onze loonwerker Mart Munsters pakte een stoel en kwam bij ons zitten. Hij heeft ons deelgenoot gemaakt van zijn traumatische ervaring toen hij en Lenie hun zoon Mark verloren. Op een ongelukkige manier kwam Mark onder het wiel van een dieplader terecht en toen zijn vader, die vrij snel op de plek des onheils was, de brandweer tips gaf om Mark te redden, werd hij niet gehoord en door politie in bedwang en weg gehouden. Mark is gestorven en tot op de dag van vandaag is zijn kamer nog in tact. Zijn oomzegger die Mark niet kent, heeft aan opa te kennen gegeven dat hij later in de trekker van ome Mark trekker trek gaat doen. Diep onder de indruk van wat Mart ons heeft verteld, slapen we ons laatste nachtje.

Geschreven door Maud.is.weg