Oostenrijkers kunnen heel boos zijn. Met zijn tweeën naast elkaar fietsen geeft zelfs een reactie van mensen die aan de kant zitten te vissen. Vandaag was er zelfs een wielrenner die boos werd terwijl we niet met zijn tweeën naast elkaar fietsen. Maar goed, dit kan onze fantastische zonnige dag niet nadelig beïnvloeden.
We begonnen de dag met een heerlijk ontbijt. De ober was er niet echt van gecharmeerd dat we een broodje meenamen voor tussen de middag. Ik voelde me niet echt schuldig, want zwaar ontbijten zit er niet in, dus een broodje voor onderweg voelt niet als onrechtvaardig!
Op de fiets weer dwars door het centrum van Linz. Oppassen voor de tramrails! We bezochten in het centrum de stadsparochiekerk. In de 13de eeuw is deze kerk als Romaanse basiliek met drie schepen gebouwd. Deze in de 17de eeuw tot een barokke kerk omgebouwde kerk heeft prachtige glas in lood ramen en kan 20.000 mensen herbergen. Er waren een aantal rondleidingen, dus dat maakte dat we dachten dat we in een museum waren. Op de rode loper stond nog de stofzuiger die het werk daardoor niet kon afmaken.
Een aantal kilometers van Linz verwijderd kon je op het hoogste punt van Linz op de Pöstlingberg de basiliek zien. Dit is het kenmerk van Linz. Haar twee torens lijken vanuit elke positie zichtbaar.
Aan het water was ook de staalfabriek van Linz te bewonderen. Voest-Alphine is een concurrent van Tatasteel.
Na wat omzwervingen vonden we St. Florian. Niet alles staat goed aangegeven. Het liep al tegen twaalven en we hadden zin in koffie. Dat lukte in het plaatsje en een vriendelijke inwoner vertelde ons dat St. Florian de beschermheilige is van de brandweer en dat hij vaak als zodanig wordt afgebeeld. St. Florian is in zijn tijd met een molensteen in de Donau gegooid en verdronken.
De rondleiding was niet op onze tijd, dus hebben we zelf het klooster bewonderd. De kerk was volgens Jan, tot nu toe het meest indrukwekkend. Gerard en Jan hebben een trap beklommen waardoor ze op de preekstoel konden komen en ook op de balkons die bovenaan in de kerk te zien waren. Eerlijk gezegd heb ik nog nooit gezien dat net zoals in een theater in een kerk balkonplaatsen waren. In het barokke klooster is vanaf 1071 de orde van de Augustijnen gevestigd. De orde is bekend vanwege het knapenkoor, de bekendste knaap is de componist Anton Bruckner. Hier zijn nog steeds veel activiteiten op het gebied van muziek. De bibliotheek telt 140.000 boeken. Het geheel is goed om te bezoeken.
Via de juiste route richting Enns arriveren we na een fikse klim (buurvrouw Margreet wist deze in een keer te bedwingen) in het KZ (concentratiekamp) Mauthausen. Om in Mauthausen te komen staken we met een veerboot de Donau over. Jan was even veerman en hielp twee hulpeloze meisjes om hun fietsen een beetje knap neer te zetten. Op de boot spraken we Nederlanders die vanuit Venetië naar Kroatië waren gefietst en nu richting Tsjechië gingen.
Het KZ in Mauthausen was de grootste van Oostenrijk. De mensen die daar terechtkwamen moesten werken in een steengroeve en dat leek enigszins legaal. Het graniet uit de steengroeven wilde men voor de uitbreiding van Linz (de stad van de Führer) gebruiken. In Mauthausen waren niet zo zeer Joden, maar vooral politieke gevangenen, de intelligentia uit heel Europa, die het grootste deel van de gedetineerden vormden. Naast medische experimenten en vergassingen leidden de gruwelijke arbeids- en levensvoorwaarden tot een hoog sterftecijfer. In de eindfase van WO II werd Mauthausen meer en meer een vernietigingskamp. Meer dan 100.000 mensen werden hier slachtoffer van de nationaalsocialistische vernietigingsmachine. Sinds 1947 is dit voormalige KZ een herdenkings- en gedenkplaats van de republiek Oostenrijk.
We bezochten de barakken die er nu nog staan. Hier konden 200 mensen verblijven. Het gebeurde echter dat 2000 mensen in een barak werden ondergebracht. Alle landen die slachtoffer zijn geweest van het Nationaal Socialisme, hebben hier zowel buiten de barakken als in de barakken gedenktekens. Nederland heeft een zeer stilistisch gedenkteken met de namen van de slachtoffers erin geschreven.
We zijn stil van alles wat je ondergaat, beseffend dat ons leven in vrijheid en welvaart niet vanzelfsprekend is. Dit wordt in de avond nog een keer duidelijk is als we vernemen dat in München vandaag een aanslag is geweest.
Vanuit Mauthausen fietsen we naar onze eindbestemming Perg. Onderweg zien we veel grote boerderijen. Onze man in St. Florian had ons verteld dat de boerderijen vroeger 50-60 mensen in dienst had. De boeren waren veehouders. Nu zijn het akkerbouwers en dat zagen we ook. Vele graanvelden hebben we gepasseerd en ook nog velden met bonen. Jammer dat ze niet meer groente telen, want dat vind je in het restaurant nauwelijks op je bord.
In Perg logeren we in een omgebouwde boerderij. Het ziet er gezellig uit en dat blijkt ook wel. Nadat we een borrel hadden gedronken op het terras in Perg, namen we plaats onder de druivenranken van de binnenplaats van de boerderij dat diende als eetgelegenheid. Wat een rust! Groot verschil met het terras dat was gelegen in het centrum van Perg waar de jeugd graag doorheen scheurde in hun snelle auto’s.
De serveerster was een aardige vrouw die op snelle schoentjes haar klanten goed wist te benaderen en te bedienen. De mannen raakten met haar op de foto en toen we vertelden dat ze handelden in blanke slavinnen, lachte ze hartelijk met ons mee. Het eten was goed en de drank vloeide rijkelijk. Nadat we heel lang tegenspel hadden geboden, wonnen Gerard en Margreet ook vanavond het keesspel. Zij de winst en wij een pluim voor de tegenprestatie!
Na vereffening van de drankrekening (die overigens erg meeviel), lekker te bed en slapen, in de hoop dat onze kleding die in het drooghok hangt aan het lijntje van Jan, weer droog is!

Geschreven door Maud.is.weg