Jan en Fia 40 Jaar getrouwd!
Om zeven uur worden we uitgenodigd voor het ontbijtbuffet bij Fia en Jan op de kamer. Na de cadeauceremonie en de trouwfoto's die dit vereeuwigen, begint de bruidegom over de koelkast die het niet deed. Reisleider Gerard zag dat de stekker er niet inzat. En Jan gisteravond maar zeggen toen we nog een borreltje toenamen op onze kamer, dat hij vond dat onze koelkast veel herrie maakte en die van hun veel stiller was.....
Vandaag zijn onze wegen gescheiden. Jan en Fia gingen na de sauna en het pooltje hier onderin het hotel een trial doen in de buurt. Deze duurde drie uur en onderweg zagen ze een waterval waar wel vijf stroompjes samen kwamen. Een mevrouw verklaarde dat het natuurgeweld nu veel minder was door de heersende droogte. Ook kwamen ze een vogelaar tegen die zo'n ingewikkelde camera had, dat het vogeltje al gevlogen was voordat hij had geschoten. Weinig mensen hier te bekennen dus de kleren konden worden gereduceerd. Jan moest wel opletten dat er geen mens aankwam..... Dat kan je aan Jan overlaten. Het pad was schuin omhoog en talloze treetjes naar benee. De wandeling was prachtig, het lijkt of we elke dag weer een ander bijzonder stukje pad ontdekken.
Na het ontbijt en met lekkere broodjes voor onderweg werden Gerard en ik door Ate Berga in een oude bus opgehaald voor een stevige wandeling van 19,4 km: The Tongario Alpine Crossing genoemd. Het park is 7600 km2 groot en door Unesco op de lijst van werelderfgoederen gezet. De drie vulkanen in dit gebied zijn uniek vanwege de regelmatige erupties, hun zeer explosieve natuur en de grote dichtheid aan vulkaanluchtgaten. De vulkanische activiteit kan op ieder moment en zonder waarschuwing optreden. De Tongario Crossing is van Mangatepopo, waar je wordt afgezet met de bus, naar Ketetabi, waar je wordt opgepikt door de bus. Men beweert dat dit de beste dagwandeling in NZ is. Ja, en dat wil je meemaken!
Waar je werd afgezet was het raadzaam om nog even gebruik te maken van het toilet, want de volgende was over 5 km. Nou, je snapt het. Na 1 km begon ik al te knijpen. Niks zeggen. Blij dat Gerard voorstelde om de afritspijp eraf te halen en na het insmeren toch nog maar even achter een grote steen waar een Duitse jongeman getuige was van mijn witte billen en verboden plasje.... Jammer dan, maar het voelde heel veel lichter. Het was een barre tocht waar heel veel mensen aan deelnamen. Wij waren een van de oudste, niet de minste! Een appeltje voor de dorst na zo'n vijf km ging er met huid en haar in, want je mocht geen vuil achterlaten, zelfs geen klokhuis. Dat deed er lang over om te verteren. We liepen om Mount Tongariro heen en namen de top van een berg ernaast. Op de reclamefolders hadden we prachtige kratermeren gezien. Dus toen we op weg naar de top de drooggevallen South Crater hadden gezien waren we er beide van overtuigd dat we pech hadden. Op de top van de Rode Crater waren we op het allerhoogste punt van de tocht. Totdat we over de top waren..... Prachtige meren van groenblauw water lagen beneden ons in de kraters van Mount Tongario. De Emerald lakes zjn zo gekleurd vanwege de mineralen. De Blue lake verraadt zijn kleur. Adembenemend. De tocht naar beneden door het rulle zand waarin je weggleed zodat je je schoen niet meer zag, was dat ook. Gerard was mijn steun en toeverlaat.
Bij de meren aangekomen keken we achterom en zagen de Mount Ngauruhoe {vulkaan} met prachtige rode kleuren en op de achtergrond de met sneeuw bedekte top van de Mount Ruapehu {ook een vulkaan}. Dalen leverden zere tenen op, doordat je voeten steeds naar voren schuiven. Gelukkig hadden we goed gezelschap. Moeder en dochter die ons enthousiast aanspraken en dachten dat we Spanjaarden waren. Tijdens de daling van 9 km kwamen we ze weer tegen en moeder begon hele verhalen tegen Gerard. Haar dochter was vandaag jarig, 23 jaar geworden. De vader had haar verlaten toen ze drie weken oud was. Moeder had in Christchurch gewoond, maar daar waren na de aardbeving alleen nog mensen die veel geld verdienden aan de wederopbouw. Nu woonde ze in Taupo en ze wilde eigenlijk wel naar Europa verhuizen...... Ze hield van mountainbiken en nadat ze haar eigen verhaal had verteld, toonde ze veel interesse in Gerard! Was ik mijn husband toch bijna kwijt geweest......
Om effe drie uur waren we beneden. De laatste km waren niet meer in de volle zon, maar onder de bomen. Vier uur ging onze bus. Een uurtje ons vergaapt aan de vele mensen die aankwamen en met dito busjes werden opgehaald. Onze chauffeur Ate controleerde wie met hem meeging door de lijsten van de passagiers van vanmorgen door te nemen. Men wil geen risico nemen dat mensen achterblijven.
Thuisgekomen in het Chateau een koppie gedaan met ons Bruidspaar dat moe en voldaan hun avonturen vertelde. Fia had een afspraak met de pedicure om vijf uur, Jan ging een western lezen en Gerard en ik in de sauna en daarna poedelen in het poeltje. Na de poedelbeurt Jan gehaald uit zijn literatuur {lees middagslaappie} en de mannen gingen samen kijken waar ze brood konden kopen.
De tijd vloog. Ik schreef het verslag dat door de foto's werd overschreven met het gevolg dat dit verslag twee is.
Kwart voor negen was ons dinertijd. Wij waren de enige die hadden gereageerd op de uitnodiging van het Bruidspaar, dus wij mochten mee. Een servetje werd op onze schoot gelegd en de serveerster aan ons voorgesteld. Chique hoor. En het eten was navenant; smaakvol en genoeg. Vooral de Bruid was uit met een heerlijk vegetarische maaltijd. Jan en ik aan een zachte biefstuk en Gerard aan de zalm. De toet was voor de Bruid en mij een heerlijk puddinkje en voor de Bruidegom en Gerard een sorbet. We sloten de avond af met een lekker bakkie. Jan had een hartje op zijn cappuccino. En weer had Gerard aanspraak. Deze keer met een serveerster uit Finland die hier vijf maanden werkt en dan gaat backpakken met het verdiende geld.
Nu slaapt het Bruidspaar en de casanova uit Holland! Ik sluit af terugkijkend op een bijzondere huwelijksdag van Jan en Fia.
Heel lief dat veel van jullie hen hartelijk hebben gefeliciteerd. Dat was voor Fia en Jan de kers op de {bruids} taart!

Geschreven door Maud.is.weg